Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.04.1881, Blaðsíða 84

opnu íláti, og tókst það svo vel, að- eptir 5 ár fór sil-
ungur að veiðast í vatninu, og fá bændurnir þar, eptir
því sem einn þeirra sagði mér fyrir nokkrum árum, á
hveiju ári aldrei undir stóru hundraði en stundum á
4. hundrað. Hér á landi eru mörg veiðilaus vötn, sem
fiskar gætu lifað í, ef að þeir væru fluttir í vötnin, og
er jafnvel í frásögur fært, að veiði hafi áður verið í
vötnum, þarsem hún nú er engin, t. a. m. í Kleyfavatni,
og ættu menn að gjörasérfar um að færa fiska iþau.
í Noregi eru þau lög, að hver sem vill, á móti því að
greiða alt að 80 aurum á ári í afgjald, getur fengið
einkarétt til þess í 20 ár, að notka fiskilaus vötn í al-
menningum eða á háfjöllum, og er svo skýrt frá, að
í nokkrum vötnum þar hafi fiskur með þessu veiðzt
síðar að góðum mun, í stað þess að enginn fiskur var
áður í þeim.
Vér höfum áður getið um, að hina fyrstu tilveru-
daga sína nærist hinn útklakti fiskur að eins af nær-
ingarefnum þeim, er hann geymir í kviðpoka sínum,
og að kviðpoki þessi ávalt minnkar, og hverfur að
lokum. Meðan hann hefir þessa fæðu, þarf hann enga
aðra, og væri skaðlegt að bjóða honum hana. En
þegar hún er unnin upp, vaknar matarlystin, þá er
vanalegt að fara fyrst að gefa þeim fóður. Almenn-
ast hefir verið, að gefa þeim soðið kjöt, sem er rifið
eða saxað svo smátt sem verða má, og hnoðað á milli
fingranna, svo það verði í smákekkjum, sem leysast
upp, þegar þeir koma í vatnið. þ>að má líka fá kjötið
í mátulegar agnir með því að láta það ganga í gegn-
um fínt sáld, áður en það er gefið til neyzlu. Ung-
viðið rífur þannig tilbúna fæðu í sig með mikilli græðgi.
Sumir brúka og heila úr ýmsum dýrum, eða soðna lifur
úr landdýrum, en hún verður að sjóðast mjög lengi, svo
að hún verði þur og meir, og hægt að skilja hana í
smáhluti, er þá bezt að rífa hana í vatni og sía svo