Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Qupperneq 56

56
yngri hljóp kapp í kinn. f>á var leiddur inn skyt-
neskur kryplingur, dvergur á vöxt, afmyndaður og
ljótur, en grobbinn mjög og málskrafsmikill, eins og
þessleiðis kvikindum er títt; hrærði hann öllum mál-
um í einn graut, latínu, húnsku og gotnesku. Meðal
annars skoraði hann á Atla, að sjá sér fyrir kvon-
fangi. Varð þá hróp mikið og hlátur í höllinni,
„afkdr söngur virðá'1, allir æptu og hlógu, nema Atli
einn. Hann brá aldrei grönum, hvorki fyr né síðar,
og ekki sáu þeir Priscus annað neitt á svip hans, en
hina mestu alvörugefni, nema í það eina skipti, er
yngsti sonur hans, Irnak eða Ernak, var inn leiddur,
þá leit hann hýrlega til hans og kleip hægt í kinn
honum1. Rómverjar höfðu sig í burt, löngu áður en
drykkju var lokið. Tveim dögum síðar var þeim apt-
ur boðið til konungsborðs. Tók Atli þá Maximinus
tali. En — þó konungur á stundum talaði kurteislega,
þá sló þó opt útí fyrir honum, og brúkaði hann þá
hörð orð ; sér í lagi fékkst hann mikið um kvonfang
skrifara síns Constantiusar, sem að ofan er getið, og
minti á, að hann væri til þessa ekki búinn að ná þeim
ríka ráðahag, sem honum hefði heitið verið, „hæfir róm-
verskum keisara11, sagði hann, „ekki að reynast brigð-
máll, enda er mer sjálfum cetlaður partur af heiman-
mundinum, þegar konan er fengin11. Enn fremur sátu
Rómverjar boð hjá Kerku drotningu, var þar gleði
mikil, og skorti hvorki drykk né kossa. Ekki er þess
getið, að Atli kæmi þar sjálfur. Skömmu síðar fengu
þeir orlof til heimferðar, en engin önnur úrslit erindis
síns en þau, að þeir náðu nokkurum herteknum Róm-
verjum fyrir vægt lausnargjald; leyft var þeim að
þiggja gjafir af göfgum Húnum, svo sem hesta til
heimferðar o. a. þ. En upp á kröfur stólkonungsins
1) eum gena traxit.—Priscus. Exc. leg.