Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1883, Blaðsíða 80

218
til, að fá af numinn aðflutningstoll þann, er væri á
fiski í Frakklandi. Stjórnin kvaðst ekki vegna kostn-
aðar vera viðlátin að senda herskipin, enn kvaðst mundi
reyna, að koma málinu í viðunanlegt horf, enn þó varð
ekki af neinum samningum, og útlendingar fiskuðu
eftir sem áðr einatt nálega upp í landsteinum. Sendi
þá næsta alþingi (1861) bœnarskrá til stjórnarinnar, og
bað enn á ný um, að nœgileg herskip kæmi i apríl-
mánuði, til að verja landsmenn fyrir yfirgangi hinna
útlendu fiskimanna, og að jafnframt væri lagt fyrir
alþing frumvarp um, að breyta eldri ákvörðunum um
fiskiveiðar útlendra manna, ef þess þœtti þörf. enn af
hvorugu þessu varð frá hálfu stjórnarinnar. Enn hafði
alþingi málið til meðferðar (1863), með því að lands-
menn kvörtuðu sífelt. Lítr svo út, sem nú hafi þing-
ið fullkomlega verið búið að missa traust á þeim
fyrirmælum stjórnarinnar 1859, að útlendir menn
mætti ekki fiska nær landi enn 1 mílu frá yztu annesj-
um, því auk þess að skora á stjórnina, að gera þeim
þjóðum, sem fiskuðu við ísland, kunn veiðilög íslend-
inga, bað þingið hana, að fá hina ensku og frakk-
nesku stjórn til þess, að viðrkenna, að' sérstakar ásfœff-
ur íslands geri pað nauðsynlegt, að undantekningar
verði gerðar frá hinum almenna pjóðarétti, hvað fiski-
helgina við ísland snertir, og hin islenzku fiskimið, er
íslendingar sœkja á opnwn skipum. Stjórnin tók þessu
fúslega, og fór þess á leit við stjórnina frakknesku,
að hinn innri partr Faxaflóa yrði friðaðr fyrir frakk-
neskum sjómönnum. Stjórnin á Frakklandi bar málið
undir Toyon, sem þá var foringi fyrir skipaliði henn-
ar hér við land, og þó hann hefði áðr látið svo við
stiptamtmanninn á íslandi, sem stjórn sín mundi ganga
að þessu, þá spilti hann nú fyrir málinu alt er hann
mátti, og kvað kvartanir alþingis ástœðulausar, og
fyrir þvi náðust ekki samningar um þetta efni. þá