Eimreiðin - 01.01.1901, Qupperneq 29

29
Sigurður sat fyrst nokkra stund þegjandi, þar til hann stóð
upp og sagði:
»Ég heyri að þú hefiur hugsað mikið um þetta, Pórður, og
það þykir mér góðs viti, þegar ekki er flanað að því hugsunarlaust;
en ekki er mér um að vera með, ég er orðinn of gamall fyrir
þennan íélagsskap. Annað mál er það, að ég láti hann afskifta-
lausan og verði ekki á móti ykkur; og eins er þér velkomið að
hafa hérna fyrsta fundinn, og það fyrir ekki neitt, því líklega ferðu
ekki að hafa hann núna um hásláttinn.«
»Ég hafði ætlað mér að tala lítilfjörlega um það við kirkj-
una, núna á morgun, en reglulegur fundur og félagsstofnun verður
vitanlega að bíða næsta hausts og jafnvel vetrar.«
»Og það sýnist mér nú líka réttara; ekki munu verða of-
miklar heybirgðirnar hérna í Bæjarsveit, þó heyskapartímanum sé
ekki varið í fundahöld og annað þesskonar óþarfa umstang.«
»Ég má þá vonast eftir liðsinni þínu,« sagði Pórður og lét
sem hann heyrði ekki síðustu athugasemd Sigurðar, bæði við fé-
lagsstofnunina og uppihald þess; bezt þætti mér líka, ef það
mætti vonast eftir þér sem fáanlegum skoðunarmanni, t. d. með
honum Jóni í Veitunni, ef skoðanirnar komast á; við höfum ekki
öðrum betri að skipa á bekk með þér en Jóni, hann er greindur
og gætinn og hefir vel vit á skepnum.«
Sigurður var eins og ýmsir aðrir Adamsniðjar, að honum
þótti lofið gott. Honum þótti undir niðri vænt um, að Éórður
skyldi leita hjálpar hjá sér, og hann hugsaði sér til hreyfings að
ráða meiru en minna. En að hann vildi fyrst alls ekki vera með,
var af því, að þetta var nýtt; hugmynd vaxin upp af áhrifum
þessara skóla; en þegar völdin og virðingin blöstu við, þó langt
væri í burtu, þá fór hann að linast, en vildi láta dekstra sig, til
þess á eftir að geta skemt sér við þá hugsun, að hafa svínbeygt
ungu mennina og þannig náð sér niðri fyrir alt umliðið angur og ar-
mæðu, sem hann hefði orðið að þola fyrir þessa »uppskafninga«,
og þess vegna sagði hann eftir litla stund:
»?að er nú bæði, að ég er orðinn gamall og hefi aldrei haft
mikið vit á skepnum, enda þykir mér líklegt, að þið getið fundið
annan hæfari til þessa en mig, eða því nefndirðu ekki sjálfan þig?«
»Vegna þess að ég hef ekki vit á því sem skyldi, ég er ekki
fullnuma í fjármenskunni eftir 3 ára búskap. En hvað segirðu nú
til með þetta alt saman, megum við ekki reiða okkur á það, að