Eimreiðin - 01.01.1901, Qupperneq 39

39
orðið lengra heim en ég; eða hvað segir þú um að finna mig út
eftir ?«
»Jú, ég skal gjöra það,« sagði Hafliði, sem varb feginn að
losast við Sigurð í bráðina; hann langaði til að vera einn með
hugsanir sínar.
»Jæja, það er gott, og ég vonast til að þú komir tímanlega.
Þú gætir líka hugsað um félagið þangað til, hvort þér finst það
svo bráðnauðsynlegt að setja það upp núna strax. Mér er svo
ant um sóma minn, að ég vildi gjarnan losast við að verða gagns-
laust verkfæri í höndum annarra. En þess bið ég þig, Hafliði, að
láta engan vita um þetta, sem ég hef rabbað við þig, ég skal sjá
það við þig síðar, ef okkur semur um þetta, svo mér líkar,« og
var nú æðimikil áherzla á orðum Sigurðar.
»Eg skal koma tímanlega og vel get ég þagað yfir samtali
okkar.« Svo kvöddust þeir.
Sigurður lét Rauð halda í einum spretti, það sem eftir var
leiðarinnar, enda var klárinn fús til þess, honum var orðið æði
kalt. Eegar Sigurður hafði stungið Rauð inn og gefið honum,
gekk hann ánægður til hvílu; hann vonaðist eftir að hafa náð
undirtökunum á Hafliða, karlinn. Hann vissi, sem var, að Hafliði
gat ekki borgað neitt af skuldinni og að hann mundi alt til vinna,
að losast við hana. Hafliði reið til baka í hægðum sínum. Eegar
hann kom heim, var alt háttað og sofnað, nema konan hans, sem
beið eftir honum og vaggaði litlu drengjunum sínum tveimur, sem
sváfu þar saman í vöggu og voru tæpiega þriggja mánaða gamlir.
Hinn langþráði miðvikudagsmorgunn rann upp, en ekki skín-
andi bjartur og blíður, eins og svo margir höfðu óskað, heldur
dimmur og kólgulegur.
Upp úr hafinu þeyttist bakkinn, hvítgrár og kafaldsfullur, í
allskonar myndum, stundum var hann til að sjá eins og hrikaleg
fjöll, með hnúkum og giljum; stundum varð hann eins og sléttur,
þráðbeinn, heflaður veggur og svo þegar minst vonum varði,
teygðu sig upp úr honum löng gráleit ský, sem tóku á sig »allra
kvikinda myndir«.
Eað dundi í sjónum og bylgjurnar æddu og hömuðust eins
og þær vildu gleypa í sig alt, sem fyrir varð; þær ruddust hver
á aðra og hurfu svo, risu svo upp á ný, með margföldu magni,
ultu upp að landi og löörunguðu klettana og fjörugrjótið svo dug-
lega, að skellirnir og stunurnar heyrðust langar leiðir. Norðan-