Eimreiðin - 01.01.1901, Qupperneq 51

5i
Hafliði bezt sagt sjálfur, og nú skulum við kryfja manninn,« sagði
prestur og hló.
^Pað getum við gert, þegar við erum komnir heim að Hóli.
Pið komið hvort sem er heim, og hérna á að beygja af veg-
inum.«
»Eg verð samferða heim,« sagði síra Páll; »ég þurfti einmitt
að finna þig heima upp á ýmsar skýrslur.« »En,« greip Hafliði
fram í, »ég kem ekki heim, ég ætla að morra áfram.«
»Pá getum við orðið samferða út fyrir túnið og riðið heim
þeim megin,« sagði presturinn. »Við megum ekki sleppa Hafliða
núna, það mun ekki seinna vænna, að veiða hann, en núna þegar
við erum tveir um hann einan, karlfauskinn.«
»Segðu okkur það þá, Hafliði minn,« sagði Pórður, og allir
riðu þeir áfratn götuna.
»Mér er sama, þó ég segi ykkur það, fyrst Jón hefir prettað
loforð sitt að þegja,« sagði Hafliði. »það var svoleiðis, að Sig-
urður heitinn lofaði mér, eins og ég sagði ykkur áðan, 6 ám, eða
þeirra virði í viðbót við skuldauppgjöfina, ef ég gerði að hans vilja
með atkvæðagreiðsluna, en ég vissi, að Jón í Veitu skuldaði hon-
um 30 krónur í peningum, sem voru komnar í gjalddaga og hann
gat ekki borgað; hann hafði sagt mér það sjálfur, svo ég fór til
hans og bauð honum að eftirláta honum þessar 6 ær, ef hann
vildi verða öflugur styrktarmaður félagsins og hann gekk að því.
Eg hafði nú reyndar sjálfur þörf fyrir ærnar, málnytan var ekki mikil
hjá mér á þeim dögum, fremur en núna; en mér fanst það fróun
fyrir mig, að leggja þó þannig óbeinlínis svolítinn skerf til, eins og
aðrir. Eg hugsaði sem svo, að eftirkomendurnir myndu þá fremur
fyrirgefa mér brot mitt og dæma vægar um kjarkleysið og aum-
ingjaskapinn,« sagði Hafliði og brá um leið hendinni upp að aug-
unum, til að strjúka burt tárin, sem ætluðu að læðast ofan á hrukk-
óttu kinnarnar.
»Pú hefir sannarlega gefið meira af fátækt þinni, Hafliði minn,
en allir aðrir,« sagði Eórður klökkur. »Og ég vona, að þínir skeri
upp, þó síðar verði, fagran ávöxt af því, sem þú hefir sáð.« Um
leið rétti hann Hafliða höndina til að kveðja hann, og reið svo í
einum spretti heim á hlað, eins og hann vildi með því hrista frá
sér gamlar, leiðinlegar endurminningar.
Eggert Leví.
4'