Eimreiðin - 01.01.1901, Side 61

6i
er hætt við, að tónninn verði aftur ófrjáls og barkakreistur. Pví
höfuðhljómurinn er einkar vel fallinn til þess, að leysa tóninn upp
úr barkanum, svo að tónninn eins og svífur yfir honum.
fví næstum förum við að syngja hálfopnum munni, eða tæp-
lega það, einhverjar samstöfur, sem geta rekið tóninn upp í enn-
isholuna, netholuna o. s. frv. Til þess notum við samhljóðendurna,
einkum m og n, af því að þau eru nefhljóð. Pó megum við ekki
halda nefhljóminum á hljóðstafnum, sem fer á eftir, því það er
ljótt. Pað getum við gert seinna sem æfing, en að eins sem
æfing. Syngjum við t. d. mu, fer m gegnum nefið, en u má
ekki fara þá leið. Syngjum við einu sinni mmmuuu, og tökum
um nefið, þegar við erum komnir að u, þá á u altaf að hljóma,
annars er u nefmælt. Af hljóðstöfunum eru hinir dimmu beztir í
fyrstunni, af því að munnurinn er þá ekki svo opinn.
Eg skal sem dæmi nefna nokkrar samstöfur, sem eru vel
fallnar til æfinga. Við syngjum þær á einhverjutn millitón t. d.
g eða a:
mmu, mumumti —; nnu, nnununu; bbu, bububu; og þannig
líka mú, nú, bú, dú; vu, vú, vo, mo, no o. s. frv. mún mún,
vún; momo; vövö; bumu — mubu; númú — múnú; bumúdóso,
mudúsóbú, dusubómu, nusúmódú, subóvosú; mubuso, ðumuso,
somuðu; múó, múú, múo, múu, vúó o. s. frv., búó o. s. frv., líka
með d, s og n; múvú, múbo, múnó, múdu, musú; njúngnjúng-
njúng, múngmúngmúng, ðúngðúngðúng; ulluilull; burnburnburn;
o. s. frv.
Pví næst syngjum við regluleg orð líka í einum tón, og loks-
ins getum við sungið smálög eða gamma. Gott er það líka að
láta tóninn skríða krómatiskt upp og niður. Við getum líka rekið
tóninn upp í höfuðið með að segja sterkt hm með loknum munni.
Kjálkar, tunga og barki eiga altaf að vera svo frjálsleg og
róleg sem hægt er, Við megum sem allraminst hafa hugann á
þeim. Við megum ekki þrýsta tönnunum saman, ekki heldur gapa
hátt. Tungunni má ekki þrýsta að tönnunum, ekki heldur má
maður beygja hana aftur. Til þess að gera hana mjúka og lið-
uga má syngja t. d. dudu, ðuðu. Hökuna má heldur ekki beygja
niður.
Maginn er sem sagt belgurinn; við sjúgum loftið hægt í gegn-
um nefið (helzt ekki gegnum munninn), fyllum lungun, og maginn
þenst út. Þá drögum við magann inn og rekum loftið hægt upp