Eimreiðin - 01.09.1911, Síða 10

Og þá kvað Steingrímur:
Fjallkonan faldar
harma-hjúpi dökkum;
titrar hrygð gegnum tindafjöll;
vordögg á vengi
verður að tárum
og sorgleg fugla sönglög öll.
Hvað má oss hugga?
Heiður hans vér eigum,
nafn hans geislum á grafreit slær;
föðurlands framtíö
frjóvgar hans andi;
vií) leibi hans vort lífsvor grœr.
í ár er aldar-afmæli Jóns Sigurðssonar og þess minst með
miklum hátíðahöldum. Og myndastyttu hans á nú að setja upp
í höfuðstað landsins, gerða af einum hinum helzta listamanna
vorra. Og á fæðingardag hans, 17. júní, á háskólinn okkar ný-
stofnaði að hefja sitt skeið. Alt er þetta vel til fallið og sjálf-
sagt. En kærust af öllu mundi þó Jóni Sigurðssyni, ef hann
mætti nú líta upp úr gröf sinni, vera sú afmælisgjöfin, að hans
elskuðu íslendingar heitstrengdu að breyta betur framvegis eítir
þeirri kenningu og fyrirmynd, er hann gaf þeim, en þeir nú hafa
gert um hríð. Að þeir sýndu sömu ósérplægnina, sömu stefnu-
festuna, en þó jafnframt sama hófið og hann. Að þeir hefðu ein-
göngu gagn og heiður landsins fyrir augum eins og hann. Að
föðurlandsást þeirra væri jafnlaus við eigingirni eins og hans.
þess vegna viljum vér enda þessar línur með því, að ávarpa
æskulýð íslands með orðum Bjarna Thórarensens (og skifta um
nafnið hjá honum):
Pér ungu menn, sem Isajarðar
eruð framöld og hennar börn,
þá lítið græna leiðið svarðar,
sem liks er Jóns in hinzta vörn, —
yfir því vinniö eiðinn þann:
að elska föðurláð sem hann.
V G.