Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1911, Page 74

Eimreiðin - 01.09.1911, Page 74
230 Legst ég nú við lækjarstraum, ljóðar niður blíðu kveini, mosavöxnum studdur steini, heyri eg suðu í sælum draum; — sé í bjartan Álfhól inn, augum þegar lyk ég mínum, hug minn ber á bárum sínum ljúfi, kæri lækurinn. Og ekki getur náttúrudýrðin í útlöndum, meðan hann dvelur þar, komið honum til að gleyma íslenzku náttúrunni. Hún hefir brent sig svo inn í hug hans og hjarta, að hann getur lýst henni jafnsnjalt, þó hann hafi hana ekki fyrir augunum, heldur aðeins í minningunni Hana þráir hann sf og æ, og í hennar skauti vill hann lifa og deyja: Man ég grænar grundir, glitrar silungsá, þlómabökkum undir brunar fram að sjá. Bændabýlin þekku bjóða vina til, hátt und hlíðarbrekku hvít með stofu-þil. Fossar falla í giljum, freyðir kolblá röst, laxar leika í hyljum létt með sporða-köst. Silfurgliti sauma smaragðslita hlíð kaldra krystals-strauma kvíslir vors á tíð. Fram með fjarðar-síðum fyrðar róa á mið. fjármenn hóa í hlíðum, hljómar bergmál við. Út um dal með degi dratta kýr á beit, hnarreist hross á teigi halda leika um sveit. Léttfætt lömbin þekku leika mæðrum hjá, sæll úr sólskinsbrekku smalinn horfir á Kveður lóu kliður, kyrlát unir hjörð. Inndæll er þinn friður, ó, mfn fósturjörð! Kærsta sjón, er sá ég, sýndi móður-storð; brjóst, er barn við lá ég, blessa sonar orð. Ei má eðli hagga, er það drottins gjöf, þar sem var mín vagga, vil ég hljóta gröf. Heima er hægt að þreyja, hvíld þar sál mín fær, þar mun þægt að deyja þýðum vinum nær. Ljúft er þar að Ijúka lífsins sæld og þraut, við hið milda, mjúka móðurjarðar skaut. Þó að Steingrímur hafi kveðið um allar árstíðirnar, þá eru það þó einkum tvær af þeim, sem hann elskar mest, og hefir kveðið fegurst um: vorii og haustib. Allir kannast við »Vorhvöt«, þar sem hann lætur vorgyðjuna svífa úr suðrænum geim á breiðum sólgeisla-vængjum heim til íslands, til þess að kveða þar í gróandi dal við gullskæra hörpunnar strengi um þjóðvorið fagra. f*að er þó aðallega ættjarðarkvæði, en vorinu sjálfu lýsir hann í kvæðinu »Brúðsöngur vorsins«, og er sú lýs- ing svo fögur, að vér getum ekki stilt oss um að tilfæra alt kvæðið, enda má þar ekkert missa sig: Þá und vorhimins baðrn breiðir foldin sinn faðm, sem að faldinn er ljósgrænum hjúpi, þá er árdagur skær, þá er aftaninn vær. þá er unun í hjartnanna djúpi. Ó, þú elskunnar tíð, þegar almóðir þýð helgast ástum á frjósemdar beði, þegar barnanna hljóð verða blíðsöngva ljóð yfir brúðfarar hátíða gleði.

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.