Eimreiðin - 01.09.1911, Blaðsíða 74

230
Legst ég nú við lækjarstraum,
ljóðar niður blíðu kveini,
mosavöxnum studdur steini,
heyri eg suðu í sælum draum; —
sé í bjartan Álfhól inn,
augum þegar lyk ég mínum,
hug minn ber á bárum sínum
ljúfi, kæri lækurinn.
Og ekki getur náttúrudýrðin í útlöndum, meðan hann dvelur þar,
komið honum til að gleyma íslenzku náttúrunni. Hún hefir brent sig
svo inn í hug hans og hjarta, að hann getur lýst henni jafnsnjalt, þó
hann hafi hana ekki fyrir augunum, heldur aðeins í minningunni
Hana þráir hann sf og æ, og í hennar skauti vill hann lifa og deyja:
Man ég grænar grundir,
glitrar silungsá,
þlómabökkum undir
brunar fram að sjá.
Bændabýlin þekku
bjóða vina til,
hátt und hlíðarbrekku
hvít með stofu-þil.
Fossar falla í giljum,
freyðir kolblá röst,
laxar leika í hyljum
létt með sporða-köst.
Silfurgliti sauma
smaragðslita hlíð
kaldra krystals-strauma
kvíslir vors á tíð.
Fram með fjarðar-síðum
fyrðar róa á mið.
fjármenn hóa í hlíðum,
hljómar bergmál við.
Út um dal með degi
dratta kýr á beit,
hnarreist hross á teigi
halda leika um sveit.
Léttfætt lömbin þekku
leika mæðrum hjá,
sæll úr sólskinsbrekku
smalinn horfir á
Kveður lóu kliður,
kyrlát unir hjörð.
Inndæll er þinn friður,
ó, mfn fósturjörð!
Kærsta sjón, er sá ég,
sýndi móður-storð;
brjóst, er barn við lá ég,
blessa sonar orð.
Ei má eðli hagga,
er það drottins gjöf,
þar sem var mín vagga,
vil ég hljóta gröf.
Heima er hægt að þreyja,
hvíld þar sál mín fær,
þar mun þægt að deyja
þýðum vinum nær.
Ljúft er þar að Ijúka
lífsins sæld og þraut,
við hið milda, mjúka
móðurjarðar skaut.
Þó að Steingrímur hafi kveðið um allar árstíðirnar, þá eru það þó
einkum tvær af þeim, sem hann elskar mest, og hefir kveðið fegurst um:
vorii og haustib. Allir kannast við »Vorhvöt«, þar sem hann lætur
vorgyðjuna svífa úr suðrænum geim á breiðum sólgeisla-vængjum heim
til íslands, til þess að kveða þar í gróandi dal við gullskæra hörpunnar
strengi um þjóðvorið fagra. f*að er þó aðallega ættjarðarkvæði, en
vorinu sjálfu lýsir hann í kvæðinu »Brúðsöngur vorsins«, og er sú lýs-
ing svo fögur, að vér getum ekki stilt oss um að tilfæra alt kvæðið,
enda má þar ekkert missa sig:
Þá und vorhimins baðrn
breiðir foldin sinn faðm,
sem að faldinn er ljósgrænum hjúpi,
þá er árdagur skær,
þá er aftaninn vær.
þá er unun í hjartnanna djúpi.
Ó, þú elskunnar tíð,
þegar almóðir þýð
helgast ástum á frjósemdar beði,
þegar barnanna hljóð
verða blíðsöngva ljóð
yfir brúðfarar hátíða gleði.