Eimreiðin - 01.09.1913, Síða 19

perla á talnabandi mínu tákna konu, sem á sér helga minning í
hjarta mínu, en ekki bæn til neins dýrlings.« Hinir urðu óðar á-
sáttir um að gjöra hið sama, og daginn eftir kom það í ljós, að
sá elzti hafði 5 perlur á talnabandi sínu, einn hafði þrjár og ann-
ar 2, en sá yngsti, sem raunar var yfir sextugt, hafði aðeins eina
einustu perlu.
Nú hófst nýr þáttur í lífi þeirra; þeir skiftu tímanum til vinnu,
máltíða og hvíldar. En á kvöldin sátu þeir oft fyrir framan eld-
inn á arninum og skeggræddu. Auk nauðsynjavinnunnar að jarð-
ræktinni hafði hver þeirra sitt áhugaefni að stunda; sá elzti hafði
búið til dálítinn aldingarð, annar rannsakaði skeljar og sæjurtir í
fjörunni, þriðji stundaði dráttlist, fjórði safnaði fágætum steinum,
og sá fimti sökti sér niður í bóklestur. Á kveldin fræddu þeir hver
annan og fundu þá, hvernig þeir öðluðust æ nýjan og betri skiln-
ing á öllum dásemdum lífsins.
Fjórir þeir elztu áttu sér steinölturu í kirkjunni, og þar báð-
ust þeir fyrir á hverjum degi. Sá yngsti fór aftur jafnan upp í
kirkjuturninn til að biðjast þar fyrir, og þótti hinum það kynlegt
undir niðri, en enginn þeirra vildi þó spyrja hann, hvers vegna
hann gerði það.
Bænagjörð þeirra var fólgin í þakkargjörð — fyrir að þeir
lifðu og fyrir að sólin hafði lýst þeim og hafið hafði sungið fyrir
þá þann dag eins og alla aðra daga, fyrir að loftið var heilnæmt
að anda því að sér og skýin ætíð fögur undir sólarlagið; og þeir
söktu sér niður í endurminningarnar um alt hið unaðslega, sem
þeir höfðu öðlast á lífsleiðinni og þökkuðu einnig fyrir það. En
einkum og sérílagi knéfellu þeir og þökkuðu guði fyrir það, að
kærleikurinn var í heiminn kominn og fyrir, að stjörnurnar voru
settar til að lýsa honum á nóttum, blómin til að ilma fyrir hann
á daginn, fagrar konur til að bera hann fram í gullnum skálum,
ungir menn til að teiga hann og verða hugfangnir af honum, og
öldungar til að blessa minningu hans.
Allir höfðu þeir mætt sorgum og mótlæti, en nú fanst þeim
alt þessháttar ekki vera annað en dimma sú, sem nauðsynleg er
til þess, að ljós geti borið birtu, og þessvegna skoðuðu þeir sínar
unaðsríku endurminningar eins og logandi ljós, sem þeir gættu
með hinni mestu nákvæmni, af því það lýsti þeim á elliárunum.
Beim kom ásamt um, að nefna sig »Bræðrafjelag bjartra
endurminninga*. En það, sem hver fyrir sig hafði reynt á lífsleið-