Eimreiðin - 01.09.1913, Side 20

172
inni, hvaðan þeir voru og hvað þeir höfðu áður verið —, það
kom þeim orðalaust ásamt um að geyma í fylgsnum hjarta síns.
Svona höfðu þeir dvalið samvistum árum saman, þegar sá
elzti þeirra, Jóhannes að nafni, sagði einhverju sinni við hina:
»Kæru vinir mínir, þið verðið að lofa mér því, að láta ekki það,
sem ég nú ætla að segja, fá á ykkur, fyrst ég sjálfur, sem það
þó varðar mestu, er öldungis rólegur. En nú er stundin komin,
er ég hlýt að kveðja ykkur. í nótt fékk ég dálítið kast — hann
lagði höndina á hjartað — og af því það er gamall sjúkleiki, sem
nú tekur sig upp aftur, þá er auðsætt, hvernig fara muni. Ég er
nú yfir áttrætt, svo ég þarf sannarlega ekki að kvarta yfir að
deyja fyrir örlög fram. En nú langar mig til, vinir mínir, að biðja
ykkur bónar. Ef þið viljið hughreysta mig ofurlítið síðustu stund-
ir mínar, þá vildi ég biðja ykkur að segja mér, hver í sínu lagi,
frá einni af ykkar björtu endurminningum, sem þið nú dýrkið og
hlúið að í hugum ykkar — en helzt af öllu um eina perluna á
talnabandinu ykkar. I eyrum mér mun það hljóma sem hinn síð-
asti lofsöngur um heiminn og dásemdir hans, og sem lofsöngur
til þeirrar forsjónar, sem hefur gjört oss æfidaga vora svo ljúfa
og hugðnæma. Viljið þið gera þetta?«
Bræðurnir voru fúsir á þetta, en vonuðu þó, að Jóhannesi
skjátlaðist, og að hann mætti enn lengi lifa hjá þeim. En morg-
uninn eftir gat gamli maðurinn ekki farið á fætur og um daginn
fékk hann köst við og við, svo bræðrunum kom saman um, að
vera á fótum og vaka yfir honum um nóttina.
Um miðnæturbilið settist sjúklingurinn upp í rúmi. sínu og
sagði brosandi: »Mér finst eiginlega ég vera allvel styrkur enn
þá, og þó er ég viss um, að ég fæ ekki framar að sjá blessaða
sólina koma upp. En það segi ég ykkur satt, vinir mínir, að
aldrei hefur mér virzt lífið jafn-yndisfagurt og nú, þegar ég lít
yfir liðna æfi, til að kveðja það í hinzta sinn.«
Litlu síðar mælti hann: »Eg hef gróðursett dálítinn blóm-
garð hér við húsið okkar, og ég vona, að þið passið blómin mín,
svo þau deyi ekki, þó ég falli frá. En ætti ég þá ekki líka að
trúa ykkur fyrir einni unaðsríkri endurminning, svo að alt það,
sem býr í sálu minni, hverfi ykkur ekki sjónum ásamt sjálfum
mér? En í mínum augum er þetta engu óhelgari athöfn en synda-
játning og altarisganga, og því bið ég ykkur að kveikja tvö ljós
og setja þau hérna við höfðalagið mitt.«