Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1913, Síða 35

Eimreiðin - 01.09.1913, Síða 35
i8 7 hann í hálsinn á mér. En rétt á eftir lágum við í faðmlögum á jörðinni og kystum hvort annað emjandi og stynjandi af fögnuði. Hún sagði mér, að faðir sinn hefði verið búinn að lofa ein- um af félagsbræðrum okkar henni, og þessvegna kom okkur nú ásamt um, að flýja saman. Og við héldumst í hendur og flýðum í náttmyrkrinu eitthvað út í buskann, stöku sinnum stönsuðum við snöggvast til að kyssast. Og fyrsti dagurinn okkar rann, og við horfðum hvort á annað, en hlupum jafnt og þétt — hamingja okkar var í veði. Og við héldum yfir fjöll og firnindi og gegnum skóga og dali, við tvö, bara við tvö. Við lifðum á ölmusum, og stundum urðum við að stela. Vindar úr öllum áttum léku um okkur nótt og nýtan dag, sólskin og regn, kuldi og hiti urðu á vegi fyrir okkur, en altaf var hún jafn-gullinbrún á hörund og allaf blikuðu augu hennar jafnskært, Og dagar komu og liðu; en hvað kærðum við okkur um tímann? Oft sváfum við í heyhlöðum, stundum í skjóli við trjárætur eða kletta, en ég minnist þess líka, að við sváfum á víðavangi, þar sem kveldroðinn lýsti okkur til sængur og morgunroðinn vakti okkur með því að glóa á brám okkar. Við fórum um fjölda ríkja og landa, við fylgdumst með lækjunum, unz þeir voru orðnir að stórum fljótum, og margskonar angan ilmaði fyrir vitum okkar, úr trjám og úr jörðu, bæði haust og vor. Heiðbirtan ljómaði um okkur allan liðlangan daginn og vindarnir hreiðruðu sig í hári okkar. Oft og tíðum, er við vorum lögst til hvíldar í skógunum, tóku kynlegar raddir að óma í myrkrinu umhverfis okkur, og þá réttum við hvort ööru hendina og nefndum hvort annars nafn. Bræður mínir, ég hef sofið í dúnmjúkum hvílum konunga, og ég hef faðmað konur, sem hafa baðað sig í ilmvötnum og klæðst í silki. En hvað hefur það verið í samanburði við þennan tíma, sem við Zebaída flökkuðum um, öreigar að öllu nema ást og æsku, hamingjusöm af því einu, að fá ætíð að vera saman. Enn þá hrærist hjartað í brjósti mér, er ég hugsa til þeirra heið- björtu daga og minnist, hvílíkur unaður fór um mig, þegar við hreiðruðum okkur á allslausri jörðinni og hún rétti mér hendina og nefndi nafn mitt. Aldrei hefur nokkur hirðmey gert mig jafn- hamingjusaman og þessi tatarastúlka í rifnum tötrum, sem aldrei hafði baðað sig í öðru en rigningunni og sólskininu. Spyrjið ekki að endalokunum! Var hún ekki frjáls að því, að láta sér lítast á annan, og hvers virði væri hamingjan, ef sorg 13*

x

Eimreiðin

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.