Eimreiðin - 01.09.1913, Side 36

188
væri eigi fyrir hana goldin? En nú, í elli minni, blessa ég minning
hennar daglega, og oft finst mér, við ferðast um saman eins og
áður; ég ber pokann hennar og hún þakkar mér fyrir það og er
góð við mig. Mætti ég kjósa mér Paradísarsælu eftir dauðann,
þá vildi ég aftur flýja með Zebaídu, aftur ferðast yfir fjöll og
firnindi með henni, og að nýju verða ungur í faðmi hennar. Svo
var hún yndisleg, að engar raunir hafa síðan megnað að gjöra
mig bölsýnan. Og meira að segja nú, þegar eldurinn er úr æðum
mínum, þá verður minning hennar mér að uppsprettu ljóss og
hita, sem hýrgar og vermir ellina.«
í*á er Benedikt hafði lokið sögu sinni, sátu bræðurnir um
hríð og horfðu þögulir út í bláinn. Sjúklingurinn lá kyr með aftur
augun og handlék talnabandið sit. Loks leit hann upp og horfði
á Benedikt með gleðibros á .vörum. En að vörmu spori settist
hann á ný upp stynjandi. I þetta skifti stóð kastið lengi yfir, og
þegar það loks var liðið frá, lagðist hann niður fölur og magnlaus.
Nú var Marteinn einn eftir að segja frá, og hann þóttist
vita, að sjúklingurinn væri ekki fær um að hlusta á meira; hann
stóð því upp og fór út', til að loka hurð, er stormurinn hafði
opnað.
Úti var ofsarok og saltýrurnar úr sjónum lömdust framan í
hann; hann gat varla haldið sér uppréttum fyrir veðrinu. I myrkr-
inu grilti í brimlöðrið, sem brotnaði á klettunum og dunur og
dynkir heyrðust bæði fjær og nær.
En þegar hann kom inn, sögðu hinir: »Jóhannes var að
spyrja eftir þér. Hann langar til að heyra sögu þína, áður en það
er um seinan.«
Marteinn settist þá hjá þeim, tók talnabandið sitt, en á því
var aðeins ein einasta perla, og bjó sig til að hefja söguna.
VI
»Vinir mínir! Pið hafið allir sagt frá ungum stúlkum, sem
þið elskuðuð, af því þær voru fallegar. Stúlkan, sem ég ætla að
segja ykkur frá, var í fyrstu bæði veik og ófríð, en hún varð
frísk og falleg, af því hún var elskuð. Ó, að ég vissi núna, hvar
hún er; en ef til vill frétti ég bráðum til hennar. Enginn veit,
hvað fyrir kann að koma; og ennþá er ég eiginlega ungur, ekki
nema á sjötugs aldri.
Faðir minn var frægur læknir í borg einni við strendur