Eimreiðin - 01.05.1914, Blaðsíða 12

88
héldum við áfram, og bar ekki á öðru, en að Gísli væri í góðu skapi
fyrsta daginn, og getur verið að það hafi verið af því, að hann sá, að
illa lá á mér, enda kom ekkert það fyrir, sem breytt gæti skapi hans,
hvað veginn snerti, hvorki keldur né vondar ár.
Seint um kveldið fyrsta daginn komum við að Miklaholti. I'ar
var þá prestur síra Geir Bachmann. Þá var fólk nýkomið af stekk.
Þar var tekið fjarskalega vel á móti okkur, og ég man hvað ég varð
fegin að fá sauðadrafla. Prestskonan tók mér eins og ég væri dóttir
hennar, af því ég væri systurdóttir dr. Jóns Hjaltalíns. fess skal getið,
að á hverju heimili, sem við komum á á suðurleiðinni, hafði Gísli alt
af sama formálann, þegar hann var að segja, hver ég væri, þannig:
»þessi stúlka er systurdóttir dr. Jóns Hjaltalíns, systir Jóns á Búðum,
og dóttir Jóns kaupmanns Daníelsens í Grundarfirði*, og um leið fór
hann að þéra mig, en þúaði mig, þegar við vorum tvö ein. Daginn
eftir fórum við frá Miklaholti. í’ar fyrir sunnan túnið er vond kelda,
og sagði presturinn Gísla, hvernig ætti að fara hana rétt. En þegar
ég var komin út í miðja kelduna, þá sökk hesturinn upp í kvið og
brölti þar, svo ég sá ekki annað vænna en að stökkva af baki. En
þegar Gfsli sá það, þá stökk hann af baki og hrópaði: »í’ar tók
a.......... við því öllu saman«, og kendi mér um ófarirnar, að hestur
minn fór ekki alveg sömu sporin og hans hestur, en einmitt af því
ég gerði það, þá fór svona. Hann vildi snúa aftur að Miklaholti, til
þess að þurka föt mín, en það aftók ég með öllu; bæði var það, að
það hefði tafið okkur, og svo langaði mig til að halda áfram, til þess
að komast suður að Stafholti sem fyrst. Svo héldum við áfram, en
hann var altaf nöldrandi og úfinn, af því ég ætlaði að ríða svona vot;
en ég fann ekki til neinnar vætu né bleytu, einungis af þeirri tilhlökk-
un, að komast að Stafholti, þar sem voru leiksystur mínar, Metta og
Sigríður, dætur síra Einars Sæmundsens, sem þá var þar prestur, og
nýfluttur frá Setbergi. Samt hafði hann það af með nöldrinu, að ég
gerði það fyrir hann, að ríða heim að Söðulsholti, af því mér var orð-
ið hálfkalt, og farið að langa í kaffi. Þar bjó þá Þórður alþingis-
maður Þórðarson, sem síðar bjó að Rauðkollsstöðum. Sté ég þar af
baki og var orðin stirð. Þá kom stúlka og bauð okkur til stofu, en
lítil mundi sú stofa þykja nú á dögum, með einum glugga og borði
undir honum. Stólar voru sinn hvorumegin við borðið og rúm með
sparlökum. En alt var þar snoturt inni, og vel um gengið. Stofan
máluð dökkblá með rauðum listum.
Nú kom kona Þórðar inn, og setur Gísli þá upp spekingssvip og
kemur með sinn vanalega formála, að tjá hver ég væri: »Þessi stúlka
er systurdóttir dr. Jóns Hjaltalíns« o. s. frv. Það mátti aldrei bregð-
ast, að viðhafa þenna formála, hvar sem við komum, og geta því allir
ímyndað sér, hve bágt ég átti með að verjast hlátri, telpa 16 vetra
gömul. Konan brosti einnig, þegar hann var að láta dæluna ganga,
og þótti mér gaman að. Konan fór að þurka og skafa af mér bleyt-
una, en ég sagði henni, að það væri óþarfi, og fór í þurra sokka. Ég
skil ekki í því, hversu fljót hún var að þurka fötin, því hvorki voru
þá til í sveitum ofnar né eldavélar. Kaffi kom að vörmu spori með
heitum lummum, sem hresti mig svo vel og gerði mig glaða. Að fá