Eimreiðin - 01.05.1914, Blaðsíða 60

!36
— Geturðu farið erindi fyrir migf — núna í nóttf — — inn
í heiði? Inn að Stapakoti, þar sem hann Stóri-Jón býrf
— Þarf það að vera í nótt?
Verzlunarstjórinn beit á vörina. Svo gekk hann að honum
og hvíslaði:
— Pað liggur líf við. þu verður að komast á undan hon-
um, með því að aka inn dalinn. Eða að ná honum — hann fór
efri leiðina. Hann var frá sér af reiði og örvænting. Honum er
til alis trúandi, þegar hann kemur heim. Pú skilur: Pað er um
líftð að tefla — líf hans og líklega bæði konunnar og barn-
anna líka.
— Pá fer ég strax. Hvað á ég að gera.
— Færa honum dálitla björg. Eg þverneitaði honum áðan.
Og hann þaut á stað í bræði sinni. Hann heitaðist við mig. Eg
skal sjá um, að vörurnar verði strax afhentar þérf Á meðan
skrifa ég bréf, sem þú færir honum frá mér. En þú verður að
sjá um, að hann lesi það. Er færið gott? Verður bjart í nótt?
Heldurðu að þú verðir nógu fljótur?
— Ég vona það. Ég skal gera mitt til. Nú hleyp ég út
og legg á.
* *
*
I kyrð næturinnar, undir alstirndum himni, hraðaði gangandi
maður för sinni sem mest hann mátti inn eyðileg snæviþakin fjöll.
Líkami hans var örmagna af hungri og þreytu, en ósveigjanlegur
vilji, brennandi heift og voðaleg, óbifanleg ákvörðun stæltu hann
og héldu honum uppi:
Og það var þögult alt í kringum hann, eins og alt líf væri
dautt. Og meir og meir fyltist hjarta hans örvænting og hann sá
enga von.
En þar sem leiðin inn fjallið og leiðin neðan úr bygðinni
mætast, náði honum maður með hest og sleða — og fékk hon-
um bréf.
Og svo settust þeir báðir á sleðann og héldu áfram.
En orð Stóra-Jóns, er hann hafði lesið bréfið, eru höfð fyrir
orðtæki:
— Nú dámar mér ekki! Hvað gengur að manninum?
GUNNAR GUNNARSSON.