Eimreiðin - 01.05.1914, Blaðsíða 59

135
— Ég gæti með einu átaki snúið þig úr hálsliðnum, helvítis
ormurinn þinn. Og sent þig beint niður í jólafagnaðinn í helvíti
— í staðinn fyrir að þú nú sendir mig þangað niður. Á ég að
heilsa fjandanum frá þér? — Yertu sæll á meðan — þangað til
við sjáumst í helvíti!
Hann slepti hendi verzlunarstjórans, snéri sér við og greip
í handfangið á hurðinni, en kipti því burt án þess að hún opnað-
ist. Pá spyrnti hann í bræði sinni hurðinni í mola, klauf þyrping-
una, sem hafði safnast þar, í einu vetfangi og rauk út úr búðinni.
Verzlunarstjórinn stóð andartak sem steini lostinn. En stökk
svo út á eftir honum. Hann sá hann leggja leið sína upp brekk-
ur. En hann gat ekki fengið af sér að kalla á hann.
— Hann fer efri leiðina, tautaði hann. Ekki inn bygð. Éá
ætlar hann ekki að koma neinstaðar við.
Hann gekk aftur inn í skrifstofuna. Sinti engum spurningum.
Skipaði að láta sig í friði. Settist niður yfir skjölum sínum. En
gat ekkert gjört.
— Hann drepur sjálfan sig, — — og konuna og börnin,
tautaði hann. Á sjálfan aðfangadaginn. . . . Og — máske —
er það mér að kenna . . .
— Mér væri þörf á manni eins og honum, hugsaði hann enn
fremur. Hann er tveggja manna maki. Og samvizkusamur —
það hefir hann jafnan sýnt. Mér væri innan handar að koma fót-
unum undir hann aftur — í staðinn fyrir að reyna að koma hon-
um á sveitina. Hann þyrfti ekki að sitja og svelta þarna, langt
inni í heiði. far bjargast hann víst, hvort sem er, aldrei héðan
af . . . fyrst hann er búinn að missa alt. — — Hann sagði, ég
gæti látið sækja kúna? . . . Hann gerir alvöru úr því! Það var
meira en tóm ógnun. Og hann fór efri leiðina. Guð hjálpi
mér. Ég verð vitlaus, ef hann gerir það. Núna um jólin............
Nei, nei.
Hann stökk á fætur. Hann var löðrandi sveittur á enninu,
Hann gekk fram í dyrnar.
— Hefir nokkur ykkar hest og sleða? spurði hann.
Sumir bændanna jánkuðu því.
Hann kaus þann þeirra, sem hann treysti bezt. Bað hann að
koma inn með sér. Og lokaði hurðargarminum eftir því sem
föng voru á.