Eimreiðin - 01.05.1914, Blaðsíða 64

140
hatin þekki söguna um ferðalag þeirra Steenstrúps, er þeir þrí-
mentu á hryssunni yfir ósinn og höfðu tóuskinn fyrir áreiði (sbr.
Eimr. XX, 65). — En hvort sem menn nú þykjast hafa nægileg-
ar skýringar eða ekki, þá er ekki nema sjálfsagt að halda öllu
því til haga, sem finnast kann eftir »listaskáldið góða« — hvort
sem það er á dönsku eða á »ástkæra, ylhýra málinu, og allri
rödd fegra, blíð sem að barni kvað móðir á brjósti svanhvítu*.
V. G.
Ritsjá.
f’ORSTEINN ERLINGSSON: EIÐURINN. Kvæðaflokkur.
Rvík 1913.
Petta er bók, sem menn hafa lengi þráð og allir hlakkað til að
sjá. Að minsta kosti allir þeir, sem lesið hafa þau kvæðin úr »Eiðn-
um«. sem birt voru í 1. og 2. árg. Eimreiðarinnar. Því þau kvæði
voru svo snjöll, að þau hlutu að vekja hvers manns aðdáun, — hvers
þess, »er nokkurt skdldskaparvit hefir«. Og jafnvel hinna líka. f’ví
þar var ekkert moldviður eða myrkur, heldur alt ljóst og auðskilið
hverjum manni. Og svo þetta óviðjafnanlega fjör og gletni, eins og t. d.
í því kvæðinu, sem nú er kallað »Til feðranna« (er jafnast við beztu
kvæðakaflana í »Don Juan« Byrons), þessi dansandi, leikandi lipurð,
eins og t. d. í »Álfar«, og þessi unaðslegi yndisleikur, eins og t. d. í
»Ragnheiður«. Önnur eins ljóð eru ekki á hverju strái, og því von,
að þá þyrsti í meira, sem fengið hafa teig af slíkum unaðsdrykk.
Og nú er hún loks komin, þessi margþráða bók, »Eiðurinn«. Og
þó ekki komin, því það er ekki nema fyrri parturinn; allan seinni
helminginn vantar enn. Og meðan hann er ókominn, er ekki unt að
dæma um bókina í heild sinni sem söguljóð. En vonandi er, að
menn verði nú ekki látnir bíða önnur 20 árin eftir honum, eins og
eftir þessum fyrra parti (sem á var byijað fyrir hérumbil 20 árum),
enda sagt, að hans sé von nú í vor, og óskandi að ekki reynist flugu-
fregn. f’egar hann er kominn, verður tækifæri til að minnast betur á
bókina í heild sinni og dæma gildi hennar yfirleitt.
1 þessum fyrra parti kveður mest að gömlu kunningjunum, snild-
arkvæðunum alþektu. Ekkert af nýju kvæðunum jafnast á við þau, og
sum virðast jafnvel fremur benda í þá átt, að farið sé að kólna í
gígnum og gosin ekki orðin eins tíð Og fyrir kemur það, að manni
finst eins og f\ E. sé farinn að »smittast« af Einari Benediktssyni, og
farinn að yrkja svo myrkt, að erfitt reynist að skilja. En sem betur