Eimreiðin


Eimreiðin - 01.07.1919, Blaðsíða 15

Eimreiðin - 01.07.1919, Blaðsíða 15
EIMREIÐIN3 ORKUGJAFAR ALDANNA 143 á, úr réttum og sléttum kopar. Með rafmagnsþrýstingi er þjappað að koparnum, uns frumagnir hans leysast sundur; eru svo þessi sundurtættu koparatóm látin liggja og eiga sig um 10 ár, en þá hefir í þessari uppleysingu myndast mjög orkumikið radíum. Segir hann, að verksmiðjan hafi nú á reiðum höndum mikið af þessum orkubera, og sé þá fyrir fáum dögum stofnað félag, til að nota þennan nýja orkugjafa, bæði til lýsingar í húsum og til að knýja smærri mótora til ýmsra húsþarfa. Hefst þá um leið nýtt timabil í sögu mannkynsins, geislaorkutímabilið. VII. Við tökum enn 100 ára sprett; erum nú staddir á árinu 2050. Langt er nú síðan fyrsti maðurinn lét berast á trjá- bol yfir smásund á milli eyja; tíðindi hafa það þótt á þeim tímum, ekki síður en för Kolumbusar seinna yfir Atlantshafið. Þá voru mennirnir svo litlir, en jörðin svo stór. Síðan hafa mennirnir altaf verið að hækka og stækka, en jörðin að sama skapi að ganga í sig; nú er hún orðin svo lítil, að þjóta má umhverfis hana svo að segja á fáum dögum. Og að sama skapi og jörðin hefir eins og þannig gengið saman, að sama skapi hefir út- þráin aukist. Langt er síðan menn fóru að renna hýrum hvörmum til nágrannahnattanna, fór að langa til að vita, hvernig þar væri umhorfs. En engin tök hafa verið á því til þessa, að fara slíka för í líkamanum; hann er svo þungur og hefir orðið að halda sér við jörðina. En nú er nýr kraftur kominn til sögunnar, þar sem radíum eða geislaorkan er. Við erum enn á þessu ári, 2050, staddir suður á Þýskalandi, í nánd við verksmiðju, er stendur ein á afskektum stað. Tveir menn koma út úr verksmiðj- unni, og halda á einhverju milli sín, líkt og stýfð keila væri. »Er nú alt í reglu, Friðrik?« mælti Braun. »Já, alt í bestu reglu«, ansaði Friðrik; »nú sleppum við farinu, og ef reikningar okkar reynast réttir, þá á það fyrst að svífa í loft upp sem svarar hálfum þvermæli jarðar, svífa þar kyrt í 24 klukkustundir, og falla þá niður hér á sama stað. »Já, hara að alt standi nú heima«, svaraði
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.