Eimreiðin


Eimreiðin - 01.07.1919, Blaðsíða 3

Eimreiðin - 01.07.1919, Blaðsíða 3
EIMREIÐIN] ORKUGJAFAR ALDANNA 131 hinna fornu stöðva. Þar sem eldílóðið hafði stöðvast, fann hann dauðan björn; logandi trén höfðu fallið þarna ofan á hann, og lá hann þar steiktur í einni kássu. Pilt- urinn var hungraður, og sulturinn gerir sætan mat; hann fór að rífa í sig bjarnarkjötið; aldrei hafði hann smakkað annan eins mat. Þessu atviki, og hinni ljúffengu máltíð, gat hann aldrei gleymt; honum var aldrei um hráa kjötið eftir það. En það varð hann samt að hafa. Að eins einu sinni á æfinni siðar hafði hann séð þennan rauða stökkul í trjátoppi, er elding hafði kveikt í; en eldurinn dó þar út, áður en hann gæti til hans náð. Nú sat hann, eins og svo oft áður, og var að hugsa um það, hve óumræði- leg gæði það væru, ef mennirnir gætu náð eldinum á sitt vald; það mætti þá geyma hann í einhverri klettaskoru, og halda honum þar við, með því að gefa honum nógan trjávið að eta, og þá þyrfti ekki framar að eta kjötið hrátt. Fólkið gaf honum auga, þar sem hann sat hugs- andi og starandi fram; svona hafði hann setið dögum saman fyrir mörgum árum. Rétt á eftir hafði hann komið með steinhnífinn, sem var svo hentugur til að flá með og hluta sundur bráðina. Skeð gat, að einhver slík upp- götvun til þæginda væri nú að brjótast um í kolli gamla mannsins, og því vildi enginn verða til að trufla hann. II. Við lyftum hattinum fyrir fyrsta hugvitsmanninum, stígum á bak og tökum nú 200,000 ára sprett. — Nú er margt orðið breytt. Sum löndin, sem vér áður sáum, eru nú sokkin í sjávarins djúp; á öðrum stöðum hefir hafs- botninn hafist, og er nú orðinn að þurlendi, þakinn afar- miklum frumskógum. Má þar sjá menn á ferð. Veiði- skapurinn er enn eini atvinnuvegurinn, og vopnin steinar og viðarlurkar. En mennirnir hafa dálítið breytst; ennið er orðið hærra; augun eru orðin stærri, og liggja ekki eins djúpt; neðri skolturinn hefir lagast, er orðinn skap- legri og ásjálegri. Nú eru á tungu þeirra til um 500 orð, í stað 100 áður. Og nú eta þeir ekki kjötið hrátt; þeir hafa náð eldinum, og tekið hann í sina þjónustu. Það *9
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.