Eimreiðin - 01.07.1919, Síða 35

EIMREIÐIN]
VONDAFLJÓT
163
í þjóðfélaginu. Mennirnir eru undarlegir, ekki satt? Eg
held nú ekki að þeir séu eins vitrir og þeir halda sjálfir
— Fyrirgefið að eg tek fram í fyrir yður, sagði stóri
hverinn, en nú verð eg að gjósa. Og svo þeytti hann tólf
metra gosi upp í loftið, því að hann var langt of samvisku-
samur borgari til að vanrækja skyldu sína.
— Sjáið þér þá ekki, herrar mínir, sagði lækurinn, sem
rann fyrir framan hverina, hvað fljótið getur verið fallegt.
Liðlangt sumarið liggur það blátt og kyrt, eins og safír-
band væri dregið eftir dalnum, með fossinn fyrir enda
þess eins og skygðan demant á daginn, eins og fagur-
rauðan gimstein á kvöldin. Fljótið er breyskt, eins og við
erum öll. En sá, sem vegur synd þess, mun líka vega
fegurð þess.
— Fegurð! Eins og nokkuð, sem er siðferðisvant, geti
verið fallegt! hrópaði stóri hverinn; hann hafði þrásinnis
verið hvattur til að vera sensor í bókmentum.
— Hann hlýtur að vera skáld, hvíslaði litli hverinn og
gaut hornauga til læksins. En hamningin var orðin langt
of þjakandi til að viðræðunni yrði haldið áfram.
Börn herramannsins, sem druknað hafði í fljótinu, voru
einn vetrardag, mörgum árum seinna, á gangi uppi í
dalnum. Það var í páskaleyfinu. Allur ís var af jörð í
bygðinni, og grasið var rauðleitt undir snjónum eins og
fyrnd taða.
— Hvað ætlarðu að verða, spurði unga stúlkan, þegar
þú ert búinn með stúdentsprófið?
— Verkfræðingur, sagði drengurinn.
Hann gekk og var sífelt að hugsa um fljótið.
Það stoðar víst ekki að reyna að brúa það, hugsaði
hann. Það hefir hingað til brotið af sér allar brýr daginn
sem bólsturinn klofnaði. Svo hleypti hann brúnum og lék
með tveim fingrum við neðri vörina á sér til að greiða
fyrir hugsununum. En það greiddi ekki fyrir þeim. Syst-
kinin fóru aftur að tala saman, fjörugt, ákaft.
11