Eimreiðin - 01.07.1919, Síða 22

150
[EIMREIÐIN
„Ljós úr austri“.
Trúðu engu fyr en þú hefir ihugað það,
en neitaðu ekki neinu fyrir það, að þú
þekkir það ekki.
Gautama Buddha.
Nótt eina í septembermánuði árið 1914 bar mér það
sviplega áfall að höndum, að eg misti heilsuna á nokkr-
um augnablikum. Daginn áður varð eg ekki var neinnar
heilsubilunar, var hraustur eins og eg átti vanda til, en er
eg háttaði kl. 11 um kveldið, varð eg skyndilega sleginn
ægilegum hjartslætti og höfuðsvima. Mér kom ekki dúr á
auga fyr en kl. 6 um morguninn. Þá rann mér loks í
brjóst og svaf óslitið 5 klukkustundir. Eg vaknaði aftur í
sama ástandi og eg hafði hjarað í um nóttina. Eg klædd-
ist samt með veikum burðum, gekk með stuðningi niður
stigann og reikaði skjálfandi heim til kunningja míns,
sem eg mat mikils (og met mikils eftir sem áður) og þá
var langt kominn námi í læknavísindum. Eg tjáði honum
þegar í stað frá sjúkleika mínum og grátbændi hann að
losa mig úr þessum gapastokk hið bráðasta. Hann sagði,
að það væri auðgert, — þetta væri að eins ímyndun. Mér
þótti vænt um að heyra það, þótt staðhæfingin hljómaði
ærið annarlega í eyrum mínum. Því næst gaf hann mér
matskeið af fljótandi efni, sem sté mér þegar til höfuðs.
Hjartað hægði á sér, höfuðsviminn rénaði, og ástand mitt
varð vel bærilegt þá um stundarsakir. Við tókum að
spjalla um skáldskap Æra-Tobba.
En upp frá þessari ömurlegu septembernótt var eg samt
líkamlega annar maður. Taugakerfið var auðfundið komið
í megnasta ólag. Lífsfjör mitt hafði verið tekið frá mér á
einni nóttu. Stundum nötraði eg sem hrísla af ýskrandi
kuldahrolli, en stóð annað veifið á blístri í úrþvalri hita-
mollu. Iðulega var eg ískaldur á annari hliðinni, en sveitt-
ur 1 sömu andrá á hinni. Milli skinns og hörunds þutu
einatt kveljandi kölduflog, líkt og rafmagnssveiflum væri
hleypt upp eftir endilöngum líkamanum. Framan af degi