Eimreiðin - 01.07.1919, Síða 23

EIMREIÐIN]
»LJÓS ÚR AUSTRI*
151
hafði eg stöðugt þungaseyðing í maganum, og fylgdi með
magnleysi, sinnuskortur og sljóleiki. Öðru hvoru fanst mér
einhver dularfull skelfing hvíla yfir mér, sem ókleift er að
gera öðrum grein fyrir með orðum. Stundum fekk eg
svimaköst, einkum er eg var á gangi úti við, svo að eg
varð að setjast einhvers staðar á afvikinn blett og leggja
snjó við höfuð mér. Oft var eg frábærlega sljór og niður-
dreginn, en kotroskinn og upp með mér annað veifið,
einkum á kveldin. Þó lagðist eg oft lasinn til hvíldar. Eg
lokaði augunum frá táradal lasleikans og opnaði þau í
víti þjáninga. Matarlystin þverraði að dálitlum mun, en
var þó oftast furðugóð, einkum eftir að eg fór að sækja
sjóinn. Köstunum fylgdi svo ömurleg ónot, að mér fanst
lífið og umheimurinn vera annarleg kvalaprísund. Líðan
mín var í alla staði hábölvuð; eg gat aldrei á heilum
mér tekið dúranna millum.
Eg tjáði nú kunningja mínum og fleirum læknanem-
endum, sem eg þóttist hafa ástæðu til að treysta dálítið,
frá heilsufari mínu. Þeir kváðu lasleika minn vera hé-
gómlega smámuni, sem bötnuðu bráðlega af sjálfu sér,
slengdu á hann ýmsum vísindalegum slagorðum, sem flest
byrjuðu á hy-, og þar við var látið sitja, eins og löng-
um vill við brenna í vestrænu fræðikáki. Grískt eða latn-
eskt nafn á fyrirbrigði er eðli þess! Þó ráðlagði kunningi
minn mér að eta hæfilega, ganga hæfilega, sofa hæfilega
og síðan útvegaði hann mér öskjur, fullar af einhvers
konar pillum, sem eg skyldi neyta eftir flóknum reglum.
Með þetta veganesti sneri eg mér að ógnum hins ókomna,
reyndi að þræða hinn vandrataða meðalveg vinar míns,
svelgdi pillurnar, en heilsu minni fór þrátt fyrir það heldur
hnignandi. Eg þóttist þegar sjá, að læknavísindunum ætl-
aði að reynast ofurefli að bjarga heilsu minni; hér yrði
eg því að spila upp á mínar eigin spýtur. Þetta segi eg í
og með í því skyni að vekja athygli hjálparþurfa á því,
hversu wlærðir menn« geta oft orðið að ótrúlega litlu liði,
þegar þeir gera sig ánægða með að kynnast örlitlu broti
af þeim sannleika, sem þeim ber að þekkja.
Svo leið veturinn fram til Kyndilmessu. Þá tók eg að