Eimreiðin - 01.05.1920, Síða 17

EIMREIÐIN)
HNÍFAKAUP
145
kaupstaðnum þá um vorið. En mikið hafði eg heyrt af
honum látið, og eftir lýsingunni að dæma var hann það
mesta metfé af sjálfskeiðingi, sem eg hafði heyrt getið
um æfina. Skeftið var svart með gyltum hlýrum. Inni-
haldið var stórt blað, litið blað og sög, alur, nafar
og tappatogari. Alt hreinustu drengjagersemar. Ágirndin
streymdi um mig allan við þá tilhugsun að eignast þenn-
an hnif, bara fyrir þann einblaðaða minn. — Hníf, sem
kostaði líka fimm sinnum meira! En eg var hræddur.
Það hlaut eitthvað að vera bogið við þetta. Líklega var
Leifi buinn að brjóta hnífinn, úr þvi hann vildi verða
af með hann.
»Heyrðu, Leifi! Ertu búinn að brjóta þann margblað-
aða?« spurði eg eftir litla þögn, mjög lúmskulega.
»Nei, hann er stráheill«.
»En er þér þá alvara að hafa hnifakaup?«
»Heldurðu eg væri að bjóða þér hnífakaup, flónið þitt,
ef eg meinti það ekki?« spurði hann mig aftur á móti,
og lét sem sér þætti.
»J-u-ú — en--------«. Eg gat ekki skilið þetta. Grunur
um yfirvofandi tap, ábatalöngunin og áhættan töfrandi,
togaði í mig öllu megin. Alt í einu greip mig óttaleg
hugsun: Það skyldi nú ekki vera fallegi hnífurinn, sem
hann hefði í vasanum, — bara eitthvert óhræsi, og eg
flýtti mér að spyrja:
»Er það nú fallegi hnífurinn þinn, sem hann pabbi
þinn keypti í vor, sem þú ætlar að skifta á við mig?«
Hann sá auðvitað hræðslusvipinn uppmálaðan á and-
litinu og skellihló.
»Já, víst er það fallegur hnífur, sem þú færð. Og af
því þú ert svona hræddur, þá ætla eg að lofa þér að
sjá hornið á honum — en bara blá-endann — þó það
sé nú samt ekki venja, þegar menn hafa hnífakaup óséð.
Og segðu nú undir eins já eða nei«.
Um leið og hann sagði þetta, fór hann með hendina
ofan í hægri vestisvasann, og á milli vísifingurs og þum-
alfingurs sá eg glitta í gull — spegilgljáandi gull. Þetta
hlaut að vera annar gylti hlýrinn á þeim margblaðaða.
10