Eimreiðin - 01.05.1920, Qupperneq 19

EIMHEIÐIN]
HNÍFAKAUP
147
hafði nokkurn tíma hugsað mér hann. — Svo hann hafði
haft hann í hinum vasanum!
Eg reiddist nú hálfu meira.
»Fáðu mér aftur hnífínn minn, prettalómurinn þinn!
Þetta er ekki hnífur, sem þú létst mig hafa! Það er hand-
ónýtt úrþvætti!« öskraði eg, og með það sama þeytti eg
hnífsómyndinni að honum, og dró ekki af, og stefndi
beint á höfuðið. En hann hefír auðsjáanlega búist við
einhverju illu, því um leið beygði hann höfuðið niður,
svo hnífurinn þaut yfir hann án þess að snerta hann,
og kom niður langt í burtu.
Leifi var hinn rólegasti, en eg hálfskammaðist mín
fyrir tiltækið.
Með hægð tók hann upp fimm sjálfskeiðinga úr buxna-
vasa sínum og sýndi mér, en þó í hæfilegri fjarlægð,
eins og hann hálfvegis byggist við nýju frumhlaupi.
»Þessir hnífar eru hver um sig eins góðir og þinn«,
mælti hann. »Eg hefi eignast þá alla í þessari ferð. —
Þessi rauðskefti er frá Sigga í Felli; sá brúni er frá Gísla
í Kinn; sá grádoppótti frá Villa í Tungu; þennan gula
með plötunni fékk eg hjá Sveinka í Gröf, og þessi tví-
blaðaði, sem er bestur þeirra allra, er frá Snorra í Seli.
Allir strákarnir héldu auðvitað að þeir fengju fallega hníf-
inn minn fyrir sinn hníf, en eg skrökvaði að engum.
Þeir fengu samskonar hnífa og þú. Eg smíðaði sex í gær-
kveldi úr gömlu hrífuskaftsbroti og ónýtum hnífsblöðum,
sem lágu í rusli úti í smiðju, en bólurnar tók eg úr
gömlum uppgjafahnakki, sem pabbi átti. Nú er þér best
að fara að leita að hnífnum þínum, sem þú ætlaðir að
kasta í mig, og ef nokkur mannræna er í þér, þá get-
urðu haft hnífakaup á honum við einhvern strákanna í
kring, og fengið ef til vill betri hníf fyrir en þennan,
sem eg fékk frá þér«.
Svo kvaddi hann og tók til fótanna.
Eg stóð orðlaus eftir.
Svo eg var þá ekki sá eini, sem hann hafði leikið grátt!
Sú hugfró bætti mér hálfan skaðann. Eg leitaði uppi hníf-
garminn nýja, sem nú var orðinn eign mín, og stakk