Eimreiðin - 01.05.1920, Qupperneq 20

148
HNÍFAKAUP
[EIMREIÐIN
honum í vasa minn. Svo hélt eg áfram að fara fyrir
kindurnar, en þungt var mér í skapi.
þegar eg kom heim, var kominn kveldverðartími.
Mamma var að skamta svið. Eg settist á rúmið mitt.
Þangað færði hún mér diskinn minn, en eg byrjaði ekki
strax að borða. Eg kveið fyrir að taka upp hnífskriflið.
Mamma tók eftir því og sá að bandið við hníflnn var
horfið.
»Þú ert þó ekki búinn að týna hnífnum þinum, dreng-
ur minn?«
»Ne-ei«, svaraði eg ósköp hægt og lágt, en samt heyrði
hún það.
. »Því ferðu þá ekki að borða? — Er þér nokkuð ilt,
góði minn?«
»Ne-e-ei« — og nú dró eg það enn þá lengur á eftir
mér. En með hægð laumaðist eg ofan í vasa minn og
tók upp hrífuskaftshnifinn, en reyndi af fremsta megni
að hylja alt skaftið í lófanum, því það fanst mér þó á-
takanlegra en blaðið, þótt ljótt væri. Eg ætlaði að reyna
að skera mér munnbita — nösina af sviðakjammanum,
en það mistókst algerlega. Blaðið lét undir eins undan,
svo oddurinn sneri beint upp í loftið þegar eg ýtti á það.
»Þetta er ekki þinn hnífur, Jónki. Hvaða endemiskuti
er þetta, sem þú brúkar, barnið mitt?«
Eg svaraði engu, en færði fingurna fram á blaðið og
hélt því þannig föstu. Með því móti gat eg sargað bita
upp í mig. En nú sá mamma skaftið á honum. Hún tók
hnifinn af mér, leit á hann og spurði nokkuð byrst:
»Hvar er þinn hnífur, Jónki, og hver á þennan hníf?«
»Eg á hann«.
»En hvar er þinn hnífur?«
»Farinn!«
»Farinn hvert?«
»í hnífakaup«. Mér gekk örðugt að koma upp orð-
unum.
»Á eg að skilja það svo, að þú hafir fargað þínum
hníf fyrir þetta ræksni?«
»Óséð«, svaraði eg.