Eimreiðin - 01.05.1920, Qupperneq 59

EIMREIÐIN]
FRESKÓ
187
stóri liggur við fætur henni, og af því að hann er ein-
litur, grár, þá dregur hann ofurlítið úr þeim fádæmum
af gulli og skrauti, sem annars er á myndinni. En aðal-
undur og prýði myndarinnar er þó andlitið. Hún er miklu
fríðari en eg hafði hugsað mér eftir fyrstu sjón, enda
hefir svipurinn breytst, orðið dýpri og mildari.
Þessa viku hefir hún ekki setið fyrir vegna heimsóknar
prinsins og frúar hans. Heimilið hefir verið alveg á öðr-
um endanum út af því. Ótrúleg ósköp, sem gert er til
þess að skemta þeim. Enski prinsinn og sjö aðrir menn
skutu á einum degi fimtán hundruð fasana, og kvað það
vera næstum því einstakt. En hvað mér þykir altaf vænt
<um það, að eg skuli aldrei hafa lagt mig eftir því, að
drepa neinar skepnur. Mér finst margt annað betra til
þess að slá sig til riddara á, ef mann langar til þess á
annað borð.
í fyrrakvöld var dansleikur mikill haldinn í salnum.
Eg kem auðvitað ekki nálægt neinu. Eg bauð henni meira
að segja, að fara alveg burt af heimilinu meðan á heim-
sókn þessari stæði, en hún vildi ekki hlusta á neitt slíkt.
Og hún sýndi prinsinum og prinsessunni það, sem búið
var af myndinni af henni, og þau sögðu mörg lofsvrði
um hana. Eg varð glaður yfir því, því að eg veit, að það
var að maklegleikum. Eg veit vel hvað eg má bjóða mér
í list minni. Einn af þeim, sem með þeim er, sagði mér,
uð prinsessan vildi fela mér að mála mynd af sér.
Eg svaraði honum, að eg væri enginn andlitsmynda-
málari. Eg veit ekki hvort það var rétt af mér. Greifinn-
an veitti mér ákúrur fyrir það, og sagði að eg væri dramb-
samur þegar engin ástæða væri til þess. »Ef einhver hefir
yndi af verkum yðar, hví má hún þá ekki njóta þess,
jafnvel þó að hún sé prinsessa?« Þetta sagði hún og hafði
án efa á réttu að standa. Eg hefði liklega átt að vera
þakklátur prinsessunni. Nú á dögum eru slíkar mann-
eskjur setstar í sæti heilladísanna gömlu. [Framh.]