Eimreiðin - 01.07.1920, Page 23

EIMREIÐIN]
215
Bjartar nætur.
®í kveld er alt svo hreint og hátt —
Eg hníg í faðm þinn, græna jörð,
— og sveitin fyllist sunnanátt
og sólfar hlýtt um Breiðafjörð.
Eg þráði vorið ljóst og leynt
og langa biðin þungt mér sveið.
Ó vor! mér fanst þú vikaseint
og víða töf á þinni leið.
Þú komst með hlátri — hafðir áð,
á höfði barstu grænan klút.
Ó hvílík dýrð! og nautn! og náð!
og nasir mínar þöndust út.
Eg að mér gróður-ilminn dró
og angan svalg frá blaði og legg
og sýruþef úr mýrar-mó
og moldar-eim úr flagi og vegg.
í vetur nóttin mæddi mig,
er mjöllin jók sitt hvíta lin.
En kæra vor! eg þráði þig
og það var eina líknin mín.
Er kveldin urðu leið og löng,
eg lifði mest á draum um þig.
Eg fyltist aftur sumri og söng,
er sólin blessuð kysti mig.
Eg vik með glöðu vori í för
og vetrarkuflinn af mér ríf.
Eg leik mér dátt af angan ör —
eg elska þetta jarðarlíf!
þótt ýmsum falli ógnar þungt
og ákaft hringi Líkaböng.