Eimreiðin - 01.07.1920, Side 24

216
BJARTAR NÆTUR
[EIMREIÐIÍi
En þar sem lífið angar ungt,
er efni nóg í glaðan söng.
Eg gleðst sem bóndi yfir ull,
því ársæld höfg í bú mitt draup.
Af söngvaefni’ er sál min full,
við sjóðsins menn eg ætti’ ei kaup.
Þá seður engin sólargnótt
og saga af þeim mun blaðafá.
Þeir síga og hverfa í svarta nótt
og söngvar minir lifa þá.
Eg þakka, guð! hvað æfin er,
að altaf býðst mér skjól og hlíf.
Eg vaki’ í nótt og vagga mér
í vonadýrð um starf og lif.
Og handa mér eg heiminn vinn,
eg hlakka til að vaka einn.
Eg ber í hendi bikar minn,
svo bresti ekki fagnað neinn.
Og flösku geymdri fram eg næ.
Nú flýgur tappinn hátt i loft.
Þú gamla vín! með blávatns blæ,
þú bikar skáldsins fyllir oft.
En litnum breytt eg gjarna get,
þá gleðjast líka augu mín.
1 glasið »drúu-safa« eg set
og sýp í teig hið gullna vín.
Þú svalar enn og gerir gagn.
Það gægist roði’ í fölva kinn,
um hjartað læsist hitamagn,
eg hugsa gott um lækni minn.
Og ungra vona blóm eg bind
og baggann mér á herðar tek.
Og blessa vinsins líknarlind
og læknarausn — hvert apótek.