Eimreiðin - 01.07.1920, Síða 51

EIMREIÐIN]
TÖFRATRÚ OG GALDRAOFSÓKNIR
243
játaði hún hitt og þetta, sem fyllir 7 prentaðar blaðsiður.
8 manns ákærði hún, 2 karlmenn og 6 konur.
Þessi átta, sem Eva sakaði, voru nú tekin höndum.
Annar maðurinn kom fyrir réttinn. Hann vissi auðvit-
að ekkert, og var þegar í stað lagður á pínubekkinn, sem
»lygari og forhertur«.
Ein konan var sjötug. Þegar hún sá Evu sagði hún:
»Eva, Eva, hugsaðu um sálarheill þína! Sá vondi talar
fyrir munn þinn. Móðir þín misti þig á jörðina, og hún
hefir oft sagt, að þú mundir deyja illum dauða. Eva,
hugsaðu þig vel um!«
En Eva hélt auðvitað fast við framburð sinn, því að
annars biðu kvalirnar hennar.
Gamla konan var nú pínd, »býsna harkalega« stendur
i dómabókinni. En hún meðgekk ekki.
Þá kom önnur kona fyrir réttinn. Hún var sextug. Hún
bar það, að Eva hefði kært sig vegna »öfundar, haturs
og reiði«. Margur hefir orðið gramur um minni sök.
En hún var pínd þar til hún hljóðaði: »Já, já, eg er
galdrakona!« Og svo meðgekk hún allskonar svívirði-
lega glæpi.
Önnur sextug kona kom fyrir réttinn, og fór um hana
á sömu leið. Hún neitaði fyrst öllu, en pyndingarnar
kendu henni »að segja satt«.
Hún og maðurinn, sem áður er nefndur tóku aftur
játninguna, og voru aftur sett á pinubekkinn.
Svona var haldið áfram rösklega, þar til bálið endaði
hörmungar þeirra allra.
Dómararnir höfðu í höndum sérstakar spurningar, skrif-
aðar, svo að sakborningur þyrfti ekki annað en segja já
eða eitthvað sem styst. Vitanlega voru margar svo »illa
að sér« í þessum fræðum, að þó að þær hefðu viljað
meðganga til þess að losna við kvalirnar, þá vissu þær
naumast hvað þær áttu að segja. Þá hjálpuðu spurning-
arnar upp á sakirnar. Þetta skýrir líka þá staðreynd, hve
undralíkt það jafnan var, sem galdrakonur meðgengu.
Vandlega var þess gætt, að galdrakonurnar dæju ekki
meðan á pyndingunum stóð. Ef dómari eða böðlarnir