Eimreiðin


Eimreiðin - 01.07.1920, Blaðsíða 60

Eimreiðin - 01.07.1920, Blaðsíða 60
252 FRESKÓ [EIMREIÐIN 'viðkomandi. Þessi prestur á annars líka sina sögu — hann var aðalsmaður, en þegar heitmey hans dó á unga aldri, afsalaði hann sér aðalstign og öllum eignum og gerðist þjónn kirkjunnar. Þessi prestur ól hann upp og sendi hann siðan til háskólans í Róm. Þar ávann hann sér lof og sæmd á margan hátt fyrir lærdóm sinn. Þá sneri hann sér algerlega að listunum, og dvaldi bæði í París og Munchen við fádæma þröngan kost, og síðan hefir hann alið aldur sinn til skiftis í myndastofu sinni í Róm (þakherbergi einu) og i smáhýsi prestsins fóstra síns. Þar í þorpinu málaði hann í kirkjuna freskómyndir þær, sem hafa orðið upphaf allrar þessarar ógæfu, því að það voru þær, sem eg sá fyrst eftir þenna mann, og urðu til þess að eg kyntist honum. Þetta er alt og sumt, sem um hann er að segja. Hann er þrjátíu og þriggja ára að aldri. Þér sjáið að hér er alt með fullri sæmd, líklega tölu- vert hreinna en ævisaga mín og yðar. En svona er því nú varið með mannfélagsskipulagið, að Esmée má ekki líta hann hýru auga fremur en ef hann væri járnsmiður eða böðull. Eg er viss um að þetta er argasta heimska, en »telle est la vie«. Og þegar þér standið nú uppi, þrotn- ir að ráðum og úrræðum, og eruð þó við staddur, hvern- ig haldið þér þá að það sé um mig, sem er mörg þús- und mílur burtu? Það sem eg er hræddastur um er það, að fjandskapur komi milli þeirra Esmée og frú Cairnwrath, og hún taki einhverja aðra konu til félags við sig í stað- inn, t. d. frú Alsager, sem er nógu léttúðug og mundi fúslega ganga með henni út í hvað, sem hún vildi vera láta. Síðasta og eina von mín er Renzo sjálfur. Eg veit að hann er göfugmenni. Ef hann sér að þetta ætlar að lenda í ógæfu, þá er eg viss um að hann dregur sig út úr því«. Llandudno lávarður, Milton Ernest, til hr. Hollys, Róm: »Eg hefi altaf átt bágt með að trúa sögunni um Jósef og konu Pótífars. Og auk þess sé eg ekki að Jósef hefði borið nein skylda að hlaupast á brott, ef ung og fögur og ógift og ólofuð stúlka hefði fleygt sér í fang hans í fullri alvöru.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.