Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 157

157
Nú ætti öllum að vera ljóst, hvað kærleikrinn
er. Kærleikrinn er ekki nein ímynduð stœrð; kær-
leikrinn er ekki nein hugmynd, sem mannsandinn
hafi smíðað. Kærleikrinn er ekki það, sem sá eða
sá maðrinn ákveðr að vera skuli kærleikr, imyndar
sér að kærleikrinn hljóti að vera. Kærleikrinn er
fast-ákveðin stœrð í virkilegleikanum. Það, sem guð
•er, — það, sem guð sýnir sig að vera í hinni náttúrlegu
•opinberan sinni og í hinni andlegu opinberan sinni,
þeirri, er kennd er við Jesúm Krist,— guð eins og hann
í virkilegleikanum kemr fratn, það er kærleikrinn.
Eg má ekki skilja svo við þetta mál, að eg ekki
með örfáum orðum drepi á eina mikla og illa af-
leiðing af því, að trúa á þennan ímyndaða, óvirki-
iega kærleik hjá guði, trúa á þessa falsmynd af
kærleikanum. Það er deyfðin, kæruleysið um það,
hvernig allt gengr í mannfélagslffinu, hálfvelgjan í
öllum málefnum, sem til eru milli hirnins ogjarðar.
Þegar menn eru farnir að trúa því, að hiurt eilífi
kærleikr guðs þýði sama sem meinleysi og góð-
mennsku, sem lætr alla ná takmarkinu, á hverri
brautinni sem þeir ferðast, þá liggr skiljanlega svo opið
fyrir, að láta sér standa á sama, hvernig veröldin
veltist, lofa öllu, sem uppi er í tímanum, að ganga
•eins og verkast vill. Það er líka svo, að eg sé menn
af vorri eigin þjóð með þessari grunnu skynsemis-
skoðun á guði og kærleikanum, stóra hópa af
iþeim, í því ástandi, að þeir eiga engin eiginleg lífs-
spursrnál í eigu sinni, og ekki heldr nein eigin-
leg dauða-spursmál, fyrir sjálfa sig og þjóð sína.
Þeim stendr á sama um allt; þeir eru sannfœrðir
■um, að það hljóti allt að fara vel á endanum rétt
af sjálfu sér. Ef þeir biðja á annað borð, þáhljóðar
bœnin þeirra svona: Gef frið um vora daga! — Ef