Aldamót - 01.01.1896, Síða 12

12
hans og kroppar svo öllum dögum saman ílifr hans;
en aldrei þvarr þó lifrin fyrir þá sök, að. á nóttu
hverri óx hún æfinlega jafn-mikið og hún hafði eyðzt
daginn á undan. í þessu harmkvæla-ástandi lifði
Promeþev3 voðalega langan tíma, gat auðvitað ekki
dáið sökum þess, að hann var goðborinn og ódauð-
legr. Þetta er hegning sú, sem hann verðr að líða
fyrir það, að stela eldi af himnum og fœra hann
mönnunum. Og ekki frelsaðist hann frá harmkvæÞ
um þessum fyr en hetjan Herkúles með leyfi Seifs
sjálfs kemr og skýtr örninn, og um leið eru íjötr-
arnir af honum leystir.
Það er auðsætt, að mannsandinn í baráttu hans
fyrir framförum og menntan, aukinni sælu og vel-
gengni, hefir í goðasögu þessari verið gjörðr að
sjálfstœðri, lifandi persónu; en vel að merkja manns-
andinn að því leyti, sem hann í þessari baráttu sinni
setr sig upp á móti guðdóminum, treystir á eigin
mátt og megin og virðir hinn guðlega vilja að vett-
ugi. Þannig hefir saga þessi æfinlega verið skilin,
og þannig hefir eitt af stórskáldum Grikkja til forna,
Æskýlos, skilið hana. Hann hefir orkt út af henni
sjónleiki þrjá, sem allir mynda eina raikla harm-
söguheild. Miðleikrinn einn hefir varðveitzt, og segir
þar frá Promeþevs í fjötrunum og kvölunum. Það
er víst eitt hinna mestu skáldskaparverka, sem
nokkurn tíma hafa verið i letr fœrð. Og meðal
annars merkilegt fyrir það, hve skýrt það bendir í
kristindómsáttina, hve sterklega það vitnar með
ýmsum leyndardómsfylistu atriðunum í opinberan
trúar vorrar. Og er þá vert að muna eftir því, að
þá fyrst lætr harmsaga þessi Piomeþevs verða
leystan undan hinni skelfilegu hegning, þegar hann