Aldamót - 01.01.1896, Qupperneq 122

Tvö kvæði
eptir Valdimar Briem.
Á heiðskíru kvöldi.
Þá horfi jeg um heiðríkt vetrarkvöld
um himinblámans endalausu tjöld,
mjer finnst jeg vera’ í kirkju kominn þá,
þar kveikt er ótal þúsund ljósum á.
Mjer finnst sem heyri ’eg unaðslegan óm
að ofan þar úr ljóssins helgidóm;
þar tilverunnar hljómar huliðsmál,
hin hvella þögn, er vekur sljóva sál.
Og þá er lít jeg hárra heima fjöld,
er hvarfa þar um geiminn öld af öld,
þá sje jeg bezt, hvað sjálfur jeg er smár,
þá sje jeg, guð, hvað þú ert stór og hár.
Já, hvað er allt vort hversdagsstrit og sorg,
er horfum vjer í ljóssins fagra borg?
Og hvað er allt vort yndi heims og þrá,
er opin stendur dýrðarkirkjan há?
Og hvað er öll vor æfi skamma tið?
og öll vor saga, þetta langa stríð?