Aldamót - 01.01.1896, Síða 141

Í41
ann til mannanna. Og það er einmitt hinn kristí-
legi kærleikur. Vjer elskum ekki þjóð vora eins
og vjer ættum að gjöra, af því vjer erum svo illa
kristnir. Ef trúin kólnar í hjarta einhverrar þjóðar,
kólnar ættjarðarástin líka. Ef þú vilt kenna ein-
hverri þjóð að elska fósturjörð sína tii gagns, byrj-
aðu með því að kenna henni að elska sinn himneska
föður. Hún lærir þá uro leið, að elska öll börnin
hans, — systkinin sín. Einstaklingarnir læra þá að
láta líf sitt vera sjálfsfórnarlíf, kærleikslif, — þannig
að aldrei sje horft í að leggja það í sölurnar, sem
þarf til að frelsa frá hvers konar fári. Hin andlega
leti hverfur. Og menn fara að grafa upp aptur þau
pundin, sem í jörðu hafa falin verið.
Þessi kærleikur til mannssálnanna
Kœrleilcurinn knýr mann opt til að tala það, sem
er opmskdr. hann annars hefði látið ótalað, benda
á hættur, þar sem aðrir sjá engar
hættur, varpa sjer í baráttu gegn því, sem sterkast
meðhald kann að hafa af fjöldans hálfu í þann og
þann svipinn, — fara höndum um þau kaunin, sem
viðkvæmust eru, ef ske mætti að við þeim fyndust
hin rjettu lyf. Þeim manni, sem elskar þjóð sína af
heilum hug, er eigi unnt að láta neitt af því ótalað,
sem samvizka hans býður honum að segja. Hann
vildi lang-helzt komast hjá því. Hann þaggar það
niður hvað eptir annað. En hann fær engan frið
fyrir því. Það stelur svefninuin af augum hans,
þangað til hann hefur talað.
Vjer berum allir fósturjarðar-vin og fósturjarðar-
fjanda í brjóstum vorum. Fjandinn segir: Blessaður