Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1990, Qupperneq 17

TVENNAR SMÍÐALÝSINGAR
17
inu efni í þessa djörfu og stórbrotnu samlíkingu. En hún sýnir
einnig, að Snorra þótti mikið hár fagurt, og hann hefur því skilið
vel reiði Pórs yfir hrekkjarbragði Loka að klippa allt hárið af Sif. í
stað þess að berja í honum hvert bein, lætur Þór Loka sverja þess,
„at hann skal fá af Svartálfum, at þeir skulu gera afgulli Siíju hadd
þann, er svá skal vaxa sem annat hár.“
En þá er það, að Loki snýr sér til Ivalda sona, „ok gerðu þeir
haddinn ok Skíðblaðni ok geirinn, er Oðinn átti, er Gungnir
heitir“, eins og fyrr er að vikið.
„Þá veðjaði Loki höíði sínu við þann dverg, er Brokkr heitir, hvárt
bróðir hans Sindri myndi gera jafngóða gripi þrjá sem þessir váru. En er
þeir kómu til smiðju, þá lagði Sindri svínskinn í aflinn ok bað blása Brokk
ok létta eigi fyrr en hann tæki þat ór aflinum, er hann hafði í lagt. En
þegar er hann var genginn ór smiðjunni, en hinn blés, þá settist fluga ein
á hönd honum ok kroppaði, en hann blés sem áðr, þar til er smiðrinn tók
ór aflinum, ok var þat göltr, ok var burstin ór gulli. Því næst lagði hann í
aflinn gull ok bað hann blása ok hætta eigi fyrr blæstrinum en hann kæmi
aftr. Gekk hann á braut. En þá kom flugan ok settist á háls honum ok
kroppaði nú hálfu fastara en áðr, en hann blés, þar til er smiðrinn tók ór
aflinum gullhring þann, er Draupnir heitir. Þá lagði hann járn í aílinn ok
bað hann blása ok sagði, at ónýtt myndi verða, ef blástrinn felli. Þá settist
flugan milli augna honum ok kroppaði hvarmana, en er blóðit fell í
augun, svá at hann sá ekki, þá greip hann til hendinni sem skjótast,
meðan belgrinn lagðist niðr, ok sveipði af sér flugunni, ok þá kom þar
smiðrinn ok sagði, at nú lagði nær, at allt mvndi ónýtast, er í aflinum var.
Þá tók hann ór aflinum hamar. Fekk hann þá alla gripina í hendr bróður
sínum Brokk ok bað hann fara með til Asgarðs ok leysa veðjunina."
Við skulum, áður en lengra er farið, líta nokkru nánara á þessa
sérstæðu frásögn og hugleiða, hvern lærdóm megi af henni draga.
Eða vill ekki Snorri með henni sýna, að ekkert verk, sem nokkurs
er um vert, verði unnið án þess að verkamaðurinn einbeiti sér að
því og láti enga aðvífandi flugu, hversu fast sem hún kroppar,
hrekja sig frá verki, fyrr en því er farsællega lokið.
Þegar flugan var aðgangshörðust og minnstu munaði, „at allt
myndi ónýtast, er í aflinum var“, tók smiðurinn, sjáum við, úr
honum einmitt þann gripinn, er beztur þótti af þeim öllum.
Segja má, að önnur frásögn Snorra, í 59. kapítula Egils sögu,
minni með nokkrum hætti á umrædda frásögn. En þar segir frá
því, er Egill orti Höfuðlausn. Ég tek til þar sem þeir Arinbjörn
hersir og Egill sitja í garði Arinbjarnar og ræða um þetta mál.
2