Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1990, Qupperneq 20

20
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
Lifa ætla ek mér
langan aldr,
þóttú hætir hamri mér;
Þór kvað:
Þegi þú, rög vættr,
þér skal minn þrúðhamarr,
Mjöllnir, mál fyrnema.
Hrungnis bani
mun þér í hel koma
fyr nágrindr neðan.
Loki kvað:
Kvað ek fyr ásum,
kvað ek fyr ása sonum,
þats mik hvatti hugr;
en fyr þér einum
mun ek út ganga,
því at ek veit, at þú vegr.
Þegar dómur um gripina hafði verið felldur,
„bauð Loki at leysa höfuð sitt, en dvergrinn sagði, at þess var engi ván.
„Taktu mik þá,“ kvað Loki, en er hann vildi taka hann, þá var hann víðs
fjarri. Loki átti skúa þá, er hann rann á loft ok lög.
Þá bað dvergrinn Þór, at hann skyldi taka hann, en hann gerði svá. Þá
vildi dvergrinn höggva höfuð hans, en Loki sagði, at hann átti höfuðit, en
eigi hálsinn. Þá tók dvergrinn þveng ok kníf ok vill rifa saman munninn,
en knífrinn beit ekki. Þá mælti hann, at betri væri þar alr bróður hans, en
jafnskjótt sem hann nefndi hann, þá var þar alrinn, ok beit hann
varrarnar. Rifaði hann saman varrarnar, ok reif Loki úr æsunum. Sá
þvengr, er muðrinn Loka var saman rifaðr, heitir Vartari.“
Úr því að Loki fékk ekki leyst höfuð sitt og honum tókst síðar að
stöðva höggið, er höggva átti af honum höfuðið, vildi dvergurinn
að minnsta kosti rifa saman munninn Loka. En þvengurinn
Vartari hélt ekki lengi, því að Loki reif jafnharðan úr æsunum.
2. Afsmíði Ormsins langa.
Sú hending, að Snorri skuli segja lýti á hamrinum, sjálfum bezta
gripnum, eins og áður er að vikið, bendir ósjálfrátt á aðra merka
smíðasögu hans, sem hér verður að lokum rifjuð upp. Hún er í 88.
kapítula Ólafs sögu Tryggvasonar í Heimskringlu og er svohljóð-
andi: