Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1990, Qupperneq 43

HALLDÓRA BJARNADÓTTIR
43
með orðum ömmubróður síns, ísleifs assessors á Brekku: „Skarp-
héðinn og postulinn Páll, það eru mínir menn.“ Islendingasögurn-
ar voru mikið lesnar, en engum sögum fer af Nýja-Testamentun-
um. Skólanum var svo ætluð nokkur upphæð úr bæjarsjóði til
bókakaupa.
í ævisögunni segir Halldóra Bjarnadóttir: „Islendingar voru
íljótir að úrskurða börn „hálfvita“, sem eru eitthvað frábrugðin,
vilja skipta sér sem minnst af þeim, láta þau sigla sinn sjó. - Eg vildi
ekki viðurkenna þetta álit. Við útveguðum þeim sérkennslu. Eftir
að ég lét af skólastjórn, tók ég nokkur slík börn til kennslu.
Treggáfuðu og viljalitlu börnin eiga heimtingu á, að ekki sé
minni rækt lögð við þau en hin börnin. Olnbogabörnin eru engum
góðum skóla samboðin. Við áttum í handavinnu hið besta ráð fyrir
börn, sem stríddu við leti og leiðindi og áttu í basli við námið með
litlum námshæfileikum. Þau voru oft vel hæf til verklegra starfa og
höíðu af þeim hið mesta yndi. Söngurinn gerði sitt til að laða þessi
börn að skólastarfinu."
Halldóra kom upp trjáreit í brekkunni fyrir ofan skólann og
gróðursettu skólabörnin þar haust og vor. Eitt vorið ætlaði Hall-
dóra að senda börnin eftir hrossataði að bera að trjánum. En þá
kom hljóð úr horni, „ekki mátti íþyngja börnunum! segir Hulda
Stefánsdóttir „rétt eins og þeim hafi aldrei verið boðið meira!“
Halldóra mátti láta í minni pokann.
Á vorin fengu börnin nokkuð af blómafræi sem Ræktunarfélag
Norðurlands (undir stjórn Stefáns skólameistara) lét þeim í té, og
var það börnunum til hinnar mestu ánægju.
Halldóra skólastýra hélt litlujól síðasta daginn fyrir jólafrí (það
var þá óþekkt hérlendis). Þá logaði á tveim kertum hjá hverju
barni og í stjökum sem börnin höfðu sjálf mótað. Börnin gengu
svo inn í skrúðgöngu, full undrunar og gleði. Jólaguðspjallið var
lesið, og börnin gengu síðan í hring kringum ljósin, meðan þau
voru að brenna, og sungu jólasálma. Þessi siður varð ákaflega
vinsæll og breiddist út um landið til annarra skóla á undraskömm-
um tíma.
Börnin sóttu námið ágætlega, og áleit Halldóra þau ná eins
góðum árangri með 7 mánaða námi og börn í Noregi með 10
mánaða. Þau voru ekki skólaþreytt, komu hraust og glöð frá
verklegu starfi. Á vorin voru þau látin taka þátt í garðavinnu o.fl.,
heimaslátruninni á haustin með fullu samþvkki skólanefndar og
skólastjóra, þótt skólaseta yrði nokkru styttri.