Morgunblaðið - 10.01.2002, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. JANÚAR 2002 41
af honum, þótti hann myndarlegur
og skemmtilegur enda urðu þau
perluvinir og hann leit fljótlega á
hana sem ömmu sína líka.
Amma var svo ánægð að eignast
annað langömmubarn þegar Sveinn
Andri fæddist. Honum fannst gam-
an að koma til hennar, spjalla við
hana á sínu barnamáli og prófa
hjólastólinn hennar og hún hafði
gaman af.
Það eru margir dúkar og myndir
sem amma málaði síðustu árin á
Garðvangi sem hún gaf mér og ég
mun varðveita til minningar um
hana.
Mér verður hugsað til síðasta
jóladags þegar amma var hjá okkur.
Ekkert okkar grunaði að það væri
okkar síðasta samverustund. Hún
fór með mömmu og pabba að skoða
nýja húsið þeirra, gladdist svo yfir
því að sjá hvað var búið að gera mik-
ið og hlakkaði til að koma aftur
seinna.
Ég veit að amma mín er komin á
góðan stað og þar hefur verið tekið
vel á móti henni. Hún er áreiðanlega
fegin að vera laus við hjólastólinn og
gengur nú léttstíg um. Sálin er ekki
farin heldur þreyttur, gamall líkami
sem hefur gengið langan en góðan
lífsveg.
Ég mun alltaf muna eftir ömmu
Steinunni og ég veit að hún fylgist
með okkur og passar okkur.
Elsku amma mín. Hjartans þakk-
ir fyrir allt það sem þú gafst mér.
Guð varðveiti þig.
Þín nafna,
Steinunn.
Elsku langamma mín. Ég veit
ekki hvað það þýðir að vera dáin en
mamma og pabbi hafa sagt mér að
þú sért á góðum stað hjá Guði.
Ég sagði við mömmu að ég gæti
bara tekið læknatöskuna mína og
stóran stiga og farið til þín og lækn-
að þig en mamma sagði að það væri
ekki hægt.
Þakka þér, langamma mín, fyrir
allar myndirnar sem þú hefur gefið
mér. Bangsamyndin er svo falleg og
pabbi er búinn að hengja hana upp
fyrir ofan rúmið mitt.
Elsku langamma, það var alltaf
gaman að koma í heimsókn til þín,
þú tókst svo vel á móti mér þegar ég
kom. Ég vil senda þér þetta vers að
lokum:
Ó, Jesús bróðir besti,
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína,
á barnæskuna mína.
(P. Jónsson.)
Ég veit að þú munt vernda mig og
fylgjast með mér.
Sveinn Andri.
Amma mín Steinunn er dáin. Mig
langar að minnast hennar í fáum
orðum.
Alltaf höfum við systkinin kallað
hana ömmu í Keflavík eða þá ömmu
Steinunni.
Þegar ég velti því fyrir mér hvað
ég man úr barnæsku og hve langt
aftur kemur í ljós að góðar minn-
ingar frá því að ég var þriggja til
fjögurra ára gamall eru líklega það
fyrsta sem ég man. Margar þessar
minningar eru bundnar við ömmu
Steinunni. Þegar hún sótti mig á
leikskólann og fór með mig heim í
Sóltún 16 og gaf mér hafragraut í
hádegismat. Ekki gekk alltaf vel að
koma í mig matnum svo amma sagði
mér sögu af sísvangri kisu sem bjó
ekki langt frá og kötturinn sá myndi
borða grautinn ef ég flýtti mér ekki
með hann. Ekki man ég hvort
bragðið virkaði en sögunni gleymi
ég aldrei. Margs er að minnast úr
eldhúsinu hjá ömmu Steinunni.
Heimabakað brauð smurt með
miklu smjöri stendur upp úr, sem og
hvíta flatbrauðið hennar, skápurinn
í horninu þar sem alltaf var til harð-
fiskur og eplaedikið á eldhúsbekkn-
um sem amma gaf mér. Drykkur
þessi sem blandast út í vatn er fullur
af vítamíni og hefur ömmu ekki þótt
veita af að gefa þessum litla horaða
snáða aukaskammt af fjörefnum.
Það man ég að þetta þótti mér gott
og þykir enn.
Annað sem ég man eftir frá ömmu
var allur lopinn og lopapeysurnar
sem hún hafði inni í herbergi hjá
sér. Hún keypti lopa hjá Álafossi,
sem kom beint úr vélunum í stórum
pokum, vafði sjálf hnykla og prjón-
aði hlýjar og fallegar flíkur úr ís-
lenskri ull. Lopapeysur og lopa-
sokka fengu svo þeir í fjölskyldunni
sem vildu frá ömmu Steinunni.
Garðurinn hennar ömmu var
henni hugleikinn og þaðan eru líka
margar minningar. Á milli stóru
trjánna í garðinum var lítill bursta-
bær með torfþaki sem amma og afi
sögðu okkur Steinunni systur, og
seinna Helga Þór, að byggju álfar í.
Ljósálfar voru góðir og þá gat mað-
ur séð ef maður var með alls engin
læti og hagaði sér vel. Hins vegar ef
maður var með læti og stríðni við
systur sína þá gat maður átt von á
Svartálfum sem voru ekki eins góðir
og mann langaði síður að hitta.
Löngum stundum eyddum við
systkinin í að reyna koma auga á álf-
ana út um stofugluggana og ef ekk-
ert gekk þá sagði annaðhvort amma
eða afi: „Sáuð þið, var eitthvað að
hreyfast þarna á milli trjánna?“
Nýjar kartöflur, rabarbari, jarð-
arber og rifsber, þetta var allt til í
garðinum hjá henni ömmu. Og þeg-
ar sólin skein og veðrið var gott
fengum við að busla í litlu tjörninni í
garðinum hennar sem held ég að
hafi bara verið gerð fyrir okkur
barnabörnin til að leika í.
Svo fjölgar minningunum eftir því
sem ég varð eldri. Þegar heimsókn-
inni til ömmu og afa í Sóltúni á
sunnudögum lauk og við Steinunn
systir vildum ekki fara heim, áttum
við góðan felustað undir stiganum
þar sem gamlir skór voru geymdir.
Þarna var erfitt að ná til okkar og
var mikið spennandi að láta leita að
sér þar.
Eftir að amma flutti af Sóltúninu
og á öldrunarheimilið Hlévang,
breyttust heimsóknirnar. Þá tók
maður eftir því hve henni þótti mik-
ilvægt að hafa myndir af öllum
börnunum og barnabörnunum sín-
um uppi á vegg eða borði hjá sér.
Það var augljóst að hún vildi muna
eftir öllum og hafa þá sem næst hjá
sér og hvernig er hægt að gera það
betur en að hafa myndir uppi við?
Amma hélt áfram að prjóna sem
seinna varð of erfitt en þá tók við
föndur sem hún hélt áfram að gera
fram á síðasta dag. Jóla- og afmæl-
isgjafir búnar til af ömmu Steinunni
eigum við öll barnabörnin sem og
barnabarnabörnin þrjú. Þetta verða
hlutir sem maður mun halda fast í,
eins og minninguna um góða ömmu,
sem lýsir sér í setningum á jólakorti
eins og „Elsku Elvar, Guð blessi
framtíð þína, þín amma Steinunn.“
Elsku amma mín. Ég er svo
ánægður með hve vel þér leið síð-
asta jóladag hjá okkur. Þú varst svo
hress og við spjölluðum um vinnuna
mína í Danmörku. Þegar við kvödd-
umst sagðist ég ætla að líta við hjá
þér áður en ég færi aftur þangað.
Tími til þess gafst því miður ekki og
því vona ég að þú getir núna komið
til mín í staðinn, sem ég veit að þú
munt gera. Þú heldur áfram að
passa mig líkt og þegar ég var lítill,
og ekki bara mig heldur alla fjöl-
skyldu þína. Ég veit að þér líður vel
þar sem þú ert núna, með foreldrum
þínum og systkinum og hugsunin
um það og að þú vakir yfir okkur
styrkir mig í sorginni.
Mig langar að kveðja þig að lok-
um með bæn sem ég lærði ungur
ásamt tveimur öðrum versum úr
Passíusálmunum:
Vertu, guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni.
Hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
-------
Þá ég sé sárin mín,
særir mig hjartans pín,
en sárin þá sé ég þín,
sorg öll og kvíðin dvín.
Ég fel í sérhvert sinn
sál og líkama minn
í vald og vinskap þinn,
vernd og skjól þar ég finn.
(Hallgr. Pét.)
Vertu blessuð elsku amma mín,
Guð geymi minningu þína.
Þinn
Elvar.
✝ Olga SófusdóttirGjöveraa fædd-
ist á Húsavík 23.
júní 1929. Hún lést
á Landspítala í
Fossvogi 30. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sófus Gjöv-
eraa, skipstjóri frá
Færeyjum, f. 1890,
og Ólöf Eyjólfsdótt-
ir húsmóðir, f. 1894.
Þau áttu sex börn
og var Olga næst-
elst, hin voru María,
f. 1926, Sófus, f.
1931, Alda, f. 1934, Alexander,
f. 1935, og yngst Elsa, f. 1942.
Sófus og Ólöf ólu
einnig upp Líney, f.
1921.
Börn Olgu eru:
Ólafur Friðrik, f.
1947, Hellen Kol-
brún, f. 1953, Sjöfn,
f. 1955, Magnús
Sigurður, f. 1958,
Margrét, f. 1962,
Bergþór, f. 1964,
og Elvar Örn, f.
1967. Barnabörnin
eru tólf og lang-
ömmubörnin þrjú.
Útför Olgu fer
fram frá Fossvogs-
kapellu í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Mamma fæddist á Húsavík og
ólst upp í stórum systkinahópi.
Ung flutti hún með fjölskyldunni
til Þórshafnar í Færeyjum en flutti
síðan þaðan til Neskaupstaðar í
Norðfirði. Á táningsaldri flutti hún
frá foreldrum og fór að vinna fyrir
sér á höfuðborgarsvæðinu. Mamma
var lífsglöð og falleg ung stúlka
sem tók virkan þátt í margvíslegu
félagslífi, svo sem íþróttum, dansi
og söng en áhugi fyrir söng fylgdi
henni alla ævi. Hún söng í mörgum
kirkjukórum og með Fílharmóníu-
kór Íslands og munum við vel eftir
því að við fengum að fylgja með á
æfingar, en þá urðum við að vera
mjög hljóð.
Mamma var eins og aðrar ungar
stúlkur á þessum tíma. Hún vildi
gifta sig, eignast börn og heimili.
Hún stundaði því nám við hús-
mæðraskólann á Varmalandi. En
allt fór ekki eins og hún ætlaði. Ár-
um saman var hún einstæð móðir
og lífsbaráttan mjög ströng.
Mamma vann nær alla ævi með
heimilinu, lengst af á hjúkrunar-
sviði, sem sjúkraliði. Þegar við átt-
um heima í Kleppsholtinu fór hún
að vinna á Kleppi sem þá kallaðist.
Oft fórum við börnin og heimsótt-
um hana í vinnuna. Þessi reynsla
hefur fylgt okkur alla ævi og veitt
okkur innsýn í margbreytileika
mannlífsins.
Oft var þröngt í búi og leiddist
henni það alltaf og ásakaði sig.
Mamma bar mikla virðingu fyrir
menntun. Rúmlega fertug fór hún í
sjúkraliðanám og náði mjög góðum
árangri. Hún notaði síðan öll tæki-
færi sem gáfust til þess að bæta við
sig þekkingu á sínu starfssviði.
Hún sagði oft að hefði hún verið
ung í dag hefði hún fyrst og fremst
menntað sig og ferðast, en hún
elskaði ferðalög, bæði innanlands
og erlendis. Hún kom víða við.
Fimmtíu og sex ára fór hún til
Færeyja, endurnýjaði kynni sín við
færeysk skyldmenni og starfaði við
Rigshospitalet. Þaðan lá leiðin til
Svíþjóðar þar sem hún hóf störf á
Ulleråker, Akademiska sjukhuset í
Uppsala. Svíþjóð var hennar
draumaland og dvaldi hún þar oft
og lengi hjá tveimur dætrum sínum
og fjölskyldum.
Mamma var mjög lífleg og kraft-
mikil. Alltaf hress, eins og sagt er.
Það fylgdi henni lækningamáttur
þar sem bjartsýni hennar og kraft-
ur var smitandi. Mamma var alla
tíð vinsæl meðal þeirra sjúklinga
sem hún stundaði og í góðu sam-
bandi við þá. Þegar tungumálið
þraut náði hún sambandi á annan
hátt, meðal annars með söng. Hún
eignaðist marga vini meðal sinna
samstarfsmanna. Undir hressu yf-
irborðinu leyndist mjög viðkvæm
sál en tilfinningar sínar bar hún
ekki á torg. Síðustu árin urðu
henni mjög erfið. Alvarleg veikindi
yngsta bróður okkar ollu henni
djúpri sorg.
Öll munum við deyja einu sinni.
Það er kannski það eina sem er
öruggt þegar við fæðumst. Þrátt
fyrir þessa vitneskju kemur dauð-
inn okkur flestum á óvart. Þegar
mamma veikist og síðar þegar hún
dó urðum við djúpt snortin. Hugur
okkar og hjarta fylgja henni áleið-
is. Við óskum henni fararheilla.
Farðu vel mamma, þökkum liðið,
sorg og gleði.
Hellen Kolbrún og Sjöfn.
OLGA SÓFUS-
DÓTTIR GJÖVERAA


  


 



+12# (
 3
($4% 0 4
  %
    &
 '%

 % ("'


# 
)

*

  

+%
.%
5-2 .(

) 
(( 4 &
5  2 .(
 5 (
/ &
     .
 .
&.
 .
 .
-
Mig langar að minn-
ast pabba míns, Stein-
gríms Heiðars Stein-
grímssonar, í nokkrum
orðum. Þegar Bidda
systir mín hringdi til mín aðfara-
nótt aðfangadags og sagði mér að
pabbi væri dáinn, trúði ég því varla.
Hann sem var svo hress þegar ég
sá hann síðast fyrir rétt rúmri viku.
Pabbi vann alla tíð hjá Eimskip, ef
frá eru taldir nokkrir mánuðir sem
hann vann hjá Áburðarverksmiðj-
unni. Hann byrjaði að vinna fyrir
sér 15 ára gamall og vann til dauða-
dags. Hann skildi ekki í okkur
systkinunum að vera að skipta um
vinnu annað slagið. Hann og
mamma fóru ung að vera saman og
voru gift í 43 ár. Það eiga fáir slíka
foreldra eins og við systkinin átt-
um. Þau voru mjög samhent og
fóru yfirleitt allt saman, síðast til
Edinborgar nú í haust.
Elsku pabbi, ég sakna þín alveg
hræðilega mikið en ég veit að þér
líður vel núna. Það er erfitt að
skrifa þessar línur, söknuðurinn er
mikill.
Elsku mamma, megi guð styrkja
þig í þinni miklu sorg. Við söknum
öll pabba.
Elsku pabbi, líði þér sem allra
best og við vitum að þú bíður eftir
okkur.
Þín dóttir,
Jóhanna.
Elsku Steini minn, mig langar til
að kveðja þig í hinsta sinn. Þín er
sárt saknað og betri tengdaföður
STEINGRÍMUR
HEIÐAR
STEINGRÍMSSON
✝ SteingrímurHeiðar Stein-
grímsson fæddist í
Reykjavík 5. október
1937. Hann varð
bráðkvaddur 24. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Kópavogs-
kirkju 7. janúar.
hefði ég aldrei getað
fengið. Þú varst mér
yndislegur eins og öll-
um öðrum, alveg sama
hvort það voru ætt-
ingjar eða vinir.
Barnabörnin og
langafabarnið sakna
þín, þú varst þeim svo
góður afi og langafi.
Nú heyrir maður ekki
lengur: ,,afi, nammi.“
Þú áttir alltaf eitthvað
gott handa börnunum í
búrinu í eldhúsinu.
Mér var oft skemmt
þegar tengdasynir þín-
ir voru að gantast í þér. Þá var allt-
af mikið hlegið. Við áttum líka sam-
an skemmtilegar fjölskylduferðir
hér um Ísland. Þær verða ekki þær
sömu án þín.
Með þessum fáu orðum vildi ég
fá að kveðja þig.
Elsku Birna og fjölskylda, ég
sendi ykkur innilegar samúðar-
kveðjur. Guð blessi ykkur og gefi
ykkur styrk á þessari sorgar-
stundu.
Maja Jill Einarsdóttir.
Elsku besti afi, það er svo und-
arlegt að þú sért farinn. Aðeins
þremur tímum áður en þú kvaddir
sátum við nokkur úr fjölskyldunni
inni í eldhúsi á Kópavogsbrautinni.
Í eldhúsinu rifjast upp margar
minningar um þig, sérstaklega þar
sem þú situr með kaffibolla í ann-
arri hendi og eitthvert nammi í
hinni. Þú áttir alltaf súkkulaði eða
eitthvað annað og oft þegar við
systkinin komum heim frá útlönd-
um keyptum við nammi handa þér.
Við töluðum saman um heima og
geima þarna inni í eldhúsi og oft
bar eitthvað fyndið á góma. ,,Afi
var svo hress maður,“ segir Valdi-
mar litli. ,,Og það var alltaf gott að
hafa hann nálægt sér,“ bætir Frið-
rik við. Um það erum við systkinin
sammála og það eru líklega flestir
sem urðu þeirrar lukku aðnjótandi
að kynnast þér. Það var alltaf svo
gaman þegar við komum í Kópa-
voginn að líta út á bílaplan við kom-
una og gá hvort ,,afa rúta“ (eins og
við barnabörnin kölluðum hana)
væri ekki örugglega heima. Þú
varst búinn að vinna svo lengi hjá
Eimskip að okkur fannst fyrirtæk-
isrútan bara vera þín rúta.
Við hittumst alltaf öll fjölskyldan
á gamlárskvöld og fögnuðum nýju
ári saman. Það var ekki eins núna,
að fagna því án þín. Við stórfjöl-
skyldan héldum okkar langþráða
jólaball á annan í jólum, því við
vissum að það er það sem þú hefðir
viljað. Þú og amma hafið alltaf ver-
ið hornsteinninn sem hélt uppi fjöl-
skyldunni. Alltaf þegar eitthvað
bjátaði á, var hægt að leita til ykk-
ar. En nú er þessi hornsteinn ekki
jafn sterkur og áður. Þó að við
sjáum þig aldrei aftur, þá vitum við
að þú lifir í hjörtum okkar.
Þín barnabörn,
Kolbrún Nadira, Friðrik
og Valdimar Árnabörn.