Morgunblaðið - 13.04.2003, Qupperneq 25

The Big Huge, tvöföld skífa, kom út
1969 og það ár sagði Boyd þeim
Williamson og Heron að hann væri
búinn að bóka hljómsveitina á litla
þjóðlagahátíð vestur í Bandaríkj-
unum, en á dagskránni var að leggja
undir sig Norður-Ameríku. Þar sem
tónleikastaðurinn var nokkuð utan
við New York notuðust menn við
þyrlu og í viðtölum í gegnum árin
hafa þeir félagar lýst því hvernig það
var þegar þeir flugu inn yfir svæðið
og sáu mannhafið sem beið þeirra,
því hátíðin var Woodstock. Ekki þarf
mikið hugmyndaflug til að sjá fyrir
sér þá félaga og lagskonur þeirra og
aðstoðarmenn, alla í skósíðum silki-
kuflum með allskyns handgerð og
frumstæð hljóðfæri þar sem þeir
stigu úr þyrlu ofan í leðjubaðið sem
Woodstock var. Þeir hafa og lýst því
að þetta hafi verið með erfiðustu
reynslu tónlistarferilsins, fyrir það
fyrsta var hellirigning þegar hljóm-
sveitin átti að spila svo þeir neituðu
að fara á svið (Melanie hljóp í skarðið
og varð heimsfræg fyrir, en það er
önnur saga). Hljómsveitin var því
færð til um dag og spilaði síðan á eft-
ir blúsrokkinu í Canned Heat með
afstillt órafmögnuð hljóðfæri sem
ekki þoldu rakann.
Brestir í samstarfið
Árangur í Bandaríkjunum lét á
sér standa og um líkt leyti fóru að
koma brestir í samstarfið, því Will-
iamson kunni alls ekki við sig sem
rokkstjarna, fannst ömurlegt að vera
að spila í svo stórum sölum sem tíðk-
aðist vestan hafs. Þeir voru líka báð-
ir komnir í vísindakirkjuna sem
spillti samstarfinu, því fram að því
höfðu þeir unnið mjög mikið saman
og beitt snarpri uppbyggilegri gagn-
rýni hvor á annars verk, en sam-
kvæmt kennisetningum „kirkj-
unnar“ var það bannað og fyrir vikið
fjaraði undan samstarfinu.
1970 sendi sveitin frá sér plötuna
U og breyttist í kjölfarið í hálfgerða
rokksveit og sendi frá sér síðustu
plötuna 1974 Hard Rope & Silken
Twine, en svo var Williamson búinn
að fá leið á öllu saman og hætti í
miðjum klíðum, gekk út þegar tón-
leikaferð um Bandaríkin 1974 var
rétt hálfnuð.
29 plötur og margar bækur
Eftir að Incredible String Band
lagði upp laupana hafa þeir Will-
iamson og Heron fengist við tónlist
sem vonlegt er, en Williamson var þó
búinn að fá sig fullsaddan af tónlist
til að byrja með, fluttist til Los Ang-
eles og tók til við skriftir, skrifaði
meðal annars ævintýralegar end-
urminningar, Mirrorman’s
Sequences, og glæpasögu The Glory
Trap. Hann gat þó ekki verið lengi
án tónlistarinnar, stofnaði hljóm-
sveitina The Merry Band, og tók til
óspilltra málanna. Sú sveit gerði
þrjár plötur en síðan fluttist Will-
iamson aftur til Bretlands og hefur
búið þar síðan. Hann hefur ekki sleg-
ið slöku við, sent frá sér 26 sólóskífur
til viðbótar við þær sem taldar eru,
sumar með ljóðalestri, og nú síðast
náð enn nýjum hæðum með plöt-
unum The Seed-at-Zero og Skirting
the River Road sem ECM útgáfan
þýska gefur út, en á þeim flytur hann
ljóð ýmissa uppáhaldsskálda; á The
Seed-at-Zero eru nánast eingöngu
ljóð eftir Dylan Thomas.
Mike Heron kunni alltaf vel við sig
í rokkinu, fannst gaman að standa á
sviði frammi fyrir fjöldanum að því
hann hefur sjálfur sagt, og hann hélt
áfram á þeirri braut, hefur sent frá
sér átta sólóskífur og samið lög fyrir
ýmsa, meðal annars Bonnie Tyler og
Manfred Mann, en síðustu árin hefur
lítið til hans heyrst.
Clive Palmer snýr aftur
Fjölmargar hljómsveitir hafa tek-
ið upp þráðinn á undanförnum árum
eftir að hafa leyst upp í fullum fjand-
skap fyrir áratugum. Yfirleitt eru
það peningarnir sem breiða yfir alla
misklíð, en sagan hermir að því hafi
ekki verið svo farið með þá Mike
Heron og Robin Williamson. Að sögn
sá Williamson viðtal við Joe Boyd
fyrir nokkrum árum þar sem Boyd
sagði meðal annars frá því að þó
hljómsveitin hafi sungið um ást og
hugljómun hafi samkomulag þeirra
Williamsons og Herons ekki verið
gott og þeir skilið í illu. Að sögn
kannaðist Williamson ekki við þá lýs-
ingu og hringdi í Heron til að spyrja
hann hvort þetta væri rétt munað
hjá Boyd, en þeir Williamson og
Heron höfðu þá ekki talast við í ára-
raðir og ekki hist í hálfan annan ára-
tug. Heron mundi ekki eftir neinni
misklíð þeirra í millum, hvað þá að
þeir hafi ekki skilið vinir. Kom á dag-
inn að þeim fannst svo gaman að
rifja upp gamla tíma að þeir ákváðu
að leika á nokkrum tónleikum saman
sem þróaðist í það að sveitin var end-
urreist, nú með Bina Williamson,
eiginkonu Robins Williamsons, Law-
son Dando og gamla Clive Palmer,
sem ekki hafði leikið með sveitinni
frá því hann hvarf til Afganistan
1966.
Þannig skipuð hélt sveitin nokkra
tónleika árið 2000 við vægast sagt
frábærar undirtektir, aftur 2001 og
haustið 2002. Nú er Incredible
String band aftur að leggja upp í
tónleikaferð, leiðin liggur til Banda-
ríkjanna með viðkomu á Íslandi, en
að þessu sinni kemst Robin Will-
iamson ekki með, enda er hann
nýbúinn að senda frá sér nýja sóló-
skífu, áðurnefnda Skirting the River
Road, og hefur í nógu að snúast að
kynna hana og fylgja eftir. Bina
Williamson verður ekki heldur með,
en sveitin sem hingað kemur verður
þannig skipuð: Mike Heron, Clive
Palmer, Lawson Dando og Claire
Smith. Til að undirstrika að Will-
iamson sé ekki með kemur sveitin
hingað undir nafninu incrediblestr-
ingband2003. Tónleikarnir hér á
landi verða svo í Íslensku óperunni
30. maí næstkomandi, en miðar eru
seldir í 12 tónum og Skífunni á
Laugavegi. Varla þarf að taka fram
hvílíkur hvalreki heimsókn sveit-
arinnar er fyrir þá sem á annað borð
unna tónlist umbrotatíma sjöunda og
áttunda áratugarins, að ekki sé talað
um árið góða 1967.
arnim@mbl.is
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13. APRÍL 2003 25
Fæst í öllum
betri bókabúðum
PARKER
Frontier
í glæsilegr
i gjafaösk
ju:
1795kr.
T
IL
B
O
Ð