Morgunblaðið - 13.04.2003, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 SUNNUDAGUR 13. APRÍL 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku langafi. Nú
ertu farinn frá okkur
að vissu leyti. Það sem
eftir er, eru minningar um hann
langa okkar sem munu aldrei gleym-
ast eða fara.
Ég man þegar ég var lítil og
langamma var með okkur líka, þegar
ég kom svo oft til ykkar í heimsókn.
HANNES
GUÐMUNDSSON
✝ Hannes Andrés-son Guðmunds-
son var fæddur í
Húsatúni í Haukadal
í Dýrafirði 27. júlí
1919. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 1. apríl
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði 8. apríl.
Það var alltaf svo mikil
værð yfir mér þegar ég
sat og spilaði við lang-
ömmu meðan hún beið
eftir að þú kæmir heim
af sjónum. Stundum
sat ég við stofuglugg-
ann með kíki og horfði
út á haf til að gá hvort
ég sæi þig koma. Það
leið aldrei langur tími
frá því að ég sá bátinn
og þangað til þú varst
kominn heim. Þá var ég
búin að spila við gömlu
og við búnar að elda
handa svanga sjóaranum.
En hún fór svo snemma frá okkur,
fannst þér það ekki?
Svo liðu árin og áður en við vissum
af varst þú orðinn langalangafi og
það á afmælisdeginum þínum. Þá
kom hún Rakel í heiminn. Ég man
þegar við komum stundum í heim-
sókn til þín, þegar hún sat hjá þér og
söng, og eftir það laumaðir þú sæl-
gæti í vasana hjá henni sem var ykk-
ar leyndarmál. Það gaf okkur mæðg-
um alltaf svo mikið hvað þú varst
yndislegur við okkur. Þegar þú byrj-
aðir að veikjast vissi ég að bráðum
kæmi sá tími að þú þyrftir að fara frá
okkur. Svona er víst gangur lífsins,
og við sem eftir erum getum hugsað
til baka og huggað okkur og jafnvel
brosað að þeim stundum sem þú átt-
ir með okkur.
Ég vildi að ég hefði getað verið á
Íslandi til að kveðja þig, en innst inni
veit ég að þú vissir það. Núna ertu
kominn til langömmu aftur, ég sé
ykkur fyrir mér sitja og horfa út á
haf saman. Viltu segja við hana að ég
sakni hennar og ég vil þakka ykkur
báðum fyrir allar stundir sem við átt-
um saman.
Elsku langi, við biðjum Guð að
geyma þig og varðveita um alla tíð.
Guðrún María og Rakel Ýr,
Kaupmannahöfn.
Hinn 1. mars sl. var
mér tilkynnt að Jóhanna
fósturmóðir mín hefði
verið lögð inn á hágæslu-
deild Landspítalans í Fossvogi vegna
alvarlegs heilsubrests. Þótt árin séu
mörg og heilsa Jóhönnu hafi verið mis-
jöfn hin síðari ár virka slíkar fréttir
ætíð sem áfall á nánustu aðstandendur.
Þegar Jóhanna svo andaðist hinn 11.
mars sl. dundi yfir annað áfallið þótt
innst inni hafi maður grun um að hún
sjálf hafi orðið hvíldinni fegin og fagn-
andi haldið á vit genginna foreldra
sinna, systkina og annarra ástvina.
Helgi, eiginmaður Jóhönnu, sem verið
hefur hennar stoð og stytta í hartnær
60 ár, hefur nú þurft að horfa á eftir
ástvini sínum og lífsförunaut og hann
eins og við hin verðum að orna okkur
við sjóð minninganna um allar yndis-
legu samverustundirnar sem við áttum
með einlægri, ljúfri og elskulegri konu.
Það var í vetrarbyrjun árið 1950 sem
Sigurborg, systir Jóhönnu, fæddi mig í
þennan heim og tveim árum síðar eign-
aðist ég lítinn bróður. Fyrstu árin bjó
fjölskylda mín á Akureyri en eftir að
foreldrar okkar skildu vorið 1955 flutt-
um við suður. Þar sem móðir okkar
þurfti nú að vinna úti vorum við systk-
JÓHANNA
JAKOBSDÓTTIR
✝ Jóhanna Jakobs-dóttir fæddist á
Þverá í Núpsdal í
Miðfirði í V-Hún. 26.
nóvember 1919. Hún
andaðist á Landspít-
alanum í Fossvogi
11. mars síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Langholts-
kirkju 20. mars.
inin í gæslu á dagheim-
ilinu Laufásborg í Rvík.
Um það bil ári síðar var
dagheimilisvist minni
lokið þegar ég varð sex
ára og grunnskólanám
fram undan. Jóhanna og
Helgi voru barnelsk
mjög og máttu ekkert
aumt vita, létu sér annt
um aðra og voru skiln-
ingsrík á aðstæður ann-
arra. Þar sem þau höfðu
byggt sér myndarlegt
hús í Skipasundi 48 buð-
ust þau til að taka okkur
systkinin í fóstur til að létta undir með
móður okkar, en fyrir höfðu þau þá í
fóstri Gísla frænda okkar, son Láru
Þuríðar, systur Jóhönnu, sem var að-
eins þriggja ára þegar hann kom til
þeirra árið 1954. Ekki var móðir okkar
tilbúin að „láta frá sér“ bæði börn sín
og úr varð að ég fór í fóstur til Jóhönnu
og Helga og var þar öll grunnskólaárin
frá sex til fjórtán ára aldurs. Átti ég
þar margar góðar stundir jafnt í Skipa-
sundinu sem á ferðum okkar um lands-
byggðina til ættingja og venslafólks,
m.a. í Breiðdal á Austurlandi, á Hrís-
um í Helgafellssveit, Snæfellsnesi og á
Fitjum í V-Hún.
Um vorið 1964 fermdist ég í Lang-
holtskirkju og fór í sveit um sumarið.
Fljótlega upp frá því fóru leiðir að
breytast því á næstu misserum stofn-
aði ég nýtt heimili og fjölskyldu með
Hjörleifi Gíslasyni. Um sumarið 1966
fæddist Helga dóttir mín og Ástríður
Emma systir hennar ári síðar. Þegar
upp úr hjónabandi mínu og Hjörleifs
föður þeirra slitnaði árið 1973 fóru
dæturnar í fóstur, Helga fór í sveitina
til Helgu föðurömmu sinnar og Gísla
afa en Ástríður fór í Skipasundið til Jó-
hönnu og Helga og Ástríðar móður-
ömmu sinnar og ílentist þar til 16 ára
aldurs eða í tíu ár. Hér mætti því e.t.v.
segja að málshættirnir „sjaldan fellur
eplið langt frá eikinni“ og „líkur sækir
líkan heim“ eigi bærilega við.
Á lífsleiðinni hafið þið hjónin sífellt
verið að hjálpa þar sem þið sáuð að að-
stoðar væri þörf og barngæska ykkar
og ósérhlífni hefur verið einstök. Á
hugann sækja margar góðar minning-
ar um látna fósturmóður en efst í huga
er þó þakklæti til ykkar beggja fyrir þá
ást og umhyggju sem þið hafið sýnt
mér og mínum nánustu, börnum og
barnabörnum í gegnum tíðina.
Þrátt fyrir heilsubresti á síðustu 15
árum ævi sinnar sýndi Jóhanna af sér
mikinn dugnað og viljastyrk, en varð
þó undir lokin að njóta aðstoðar ann-
arra, einkum Helga eiginmanns síns
og Sigurborgar systur sinnar. Sjálf hef
ég búið í Keflavík í rúm 25 ár og því
ekki átt jafn auðvelt með að endur-
gjalda ykkur þá ást og umhyggju eins
vel og ég hefði viljað. Heimili ykkar
hjóna hefur verið griðastaður margra
ættingja og vina og stöndum við öll í
þakkarskuld við ykkur.
Fagra, dýra móðir mín,
minnar vöggu griðastaður
nú er lífsins dagur dvín,
dýra, kæra fóstra mín,
búðu’ um mig við brjóstin þín.
Bý ég þar um eilífð glaður.
Fagra, dýra móðir mín,
minnar vöggu griðastaður.
(Sig. Jónsson frá Arnarvatni.)
Vil ég með þessum orðum, fyrir
hönd fósturbarna ykkar og nánustu
ættingja, þakka ykkur, Jóhanna og
Helgi, fyrir allar samverustundirnar,
hjálpsemi og vinsemd í okkar garð.
Megi minningin lifa um ókomna tíð og
veita yður styrk og huggun.
Sigrún Harðardóttir.
Þegar við sáum
fregnina um andlát
okkar kæra og dygga
félaga, kom ósjálfrátt
upp hugsunin um
hverfulleika lífsins.
Jafnvel hinir staðföstustu þurfa að
láta undan þegar kallið kemur.
Geir Jónsson var jafnaldri Ís-
landsdeildar félagsins Alliance
Française en hún var stofnuð 1911.
Þessu félagi unni Geir, sem og
franskri tungu og menningu sem því
er ætlað að kynna. Hann var skráður
félagi í áratugi og sýndi því mikla
tryggð alla tíð. Hann var í allmörg ár
í stjórn félagsins og allt fram á hið
síðasta fórnaði félaginu af starfs-
GEIR G. JÓNSSON
✝ Geir GuðmundurJónsson var
fæddur 1. ágúst 1911
í Nýlendu í Leiru.
Hann lést 30. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Aðventkirkjunni í
Reykjavík 10. apríl.
kröftum sínum, þar
sem hann tók þátt í að
endurskoða reikninga
félagsins fyrir aðal-
fundi mörg undanfarin
ár. Á síðasta aðalfundi
náðum við að sýna hon-
um örlítinn þakklætis-
vott með smá gjöfum
og góðum orðum.
Geir hafði lifandi
áhuga á öllu starfi fé-
lagsins og var tíður
gestur á fyrirlestrum
þess, sýningum og öðr-
um viðburðum, þótt við
höfum saknað hans í vetur. Mér er
það sérstaklega ljúft að minnast vel-
vilja hans í minn garð og stjórnar-
innar, þar sem hann var óspar á að
láta jákvætt álit sitt á störfum okkar
í ljós, nokkuð sem okkur Íslending-
um er ekki of tamt.
Að sama skapi var hann lítillátur
og gerði ekki mikið úr eigin þátttöku
í störfum félagsins. Ég minnist þess
þegar ég fyrir mörgum árum vildi fá
hann til að rifja upp einhver atvik af
löngum kynnum hans af mönnum og
málefnum félagsins, að hann færðist
undan því. Hann var reyndar slíkur
nákvæmnismaður að hann vildi helst
hafa staðfastar staðreyndir við
höndina, fundargerðir og aðra
skráningu, áður en hann tjáði sig
mikið um liðinn tíma. Hann hefur
trúlega gert sér grein fyrir því hve
tíminn getur litað allar minningar,
og betra er að láta verkin tala.
Það er deginum ljósara að þáttur
manna eins og Geirs Jónssonar í
starfi Alliansins og kynningu félags-
ins á franskri menningu hér á landi,
verður seint eða aldrei fullmetinn.
Ritun sögu félagsins er það eina sem
gæti gert þeim þætti einhver sann-
gjörn skil, og er það von mín að slík
vinna fari að fullu í gang áður en fé-
lagið heldur upp á sitt hundraðasta
starfsár.
Alliance Française, stjórn þess og
starfsfólk sér nú á eftir dyggum fé-
laga og ber honum sína hinstu
kveðju með þökk fyrir langt og óeig-
ingjarnt starf, um leið og við vottum
aðstandendum hluttekningu okkar.
Árni Þorvaldur Jónsson,
forseti Alliance Française
í Reykjavík.
Nú er hann Baldur
afi dáinn. Þótt aðdrag-
andinn hafi verið lang-
ur þá erum við sem
eftir lifum aldrei að
fullu tilbúin þeirri
stund þegar náinn ættingi kveður
þennan heim. Svo var um fráfall
afa. Þó vissum við að afi þráði ekk-
ert heitar undir það síðasta en að
fara til Guðs og við ættum því að
gleðjast yfir því að hann fái hvíld
og sé laus við hinar miklu kvalir
sem sjúkdómi hans fylgdu, þá er
það svo sárt að vita til þess að fá
aldrei að sjá hann aftur. Afi var að
mörgu leyti sérstakur maður og
fyrir vikið kannski ekki allra, hann
var hrekklaus og einlægur með af-
brigðum, fullorðna fólkið mundi
kannski segja að hann hafi verið
drengur góður um slíkan mann.
Hann kallaði okkur alltaf t.d. prins,
prinsessu, drottningu eða jafnvel
lordinn í stað þess að nota okkar
eigin nöfn, þetta vitum við að hann
notaði um fólk sem honum þótti
sérlega vænt um. Sem dæmi þegar
við hringdum heim til þeirra afa og
ömmu og báðum um að fá að tala
BALDUR
GISSURARSON
✝ Baldur Gissurar-son fæddist 3.
desember 1925.
Hann lést á St. Jós-
efsspítala í Hafnar-
firði 2. apríl síðast-
liðinn og var hann
jarðsunginn frá Víði-
staðakirkju í Hafnar-
firði 10. apríl.
við ömmu, þá leiðrétti
hann okkur alltaf og
sagði: Þú átt við
drottninguna, er það
ekki? Því afa þótti afar
vænt um ömmu og
voru þau yndisleg hjón
þó að við vissum að oft
var lífið þeim mjög
erfitt. Afi hafði mikinn
áhuga á sundi og var
sjálfur mjög góður
sundmaður, hafði hann
mikið gaman af því að
fylgjast með því þegar
við urðum synd og fór-
um að keppa eins og
hann gerði í gamla daga, í raun
hafði hann áhuga á öllu sem við
vorum að gera hverju sinni sem er
kannski ekki sjálfgefið um fullorðið
fólk.
Ekki er hægt að minnast afa
nema amma komi upp í hugann í
leiðinni, þau voru mjög samrýnd og
miklir vinir, missir ömmu er mikill.
Við erum þess viss að Jónatan afi,
Gústi afi og amma Stína taka vel á
móti Baldri afa og verða honum
góð. Við munum alltaf minnast afa í
bænum okkar og biðjum algóðan
Guð að styrkja Mundu ömmu í
hennar miklu sorg.
Vertu yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Karen Lilja, Íris Rut og
Davíð Ómar.
Það er erfitt að setj-
ast niður og skrifa
kveðjuorð um vinkonu
okkar Sigrúnu Lang-
elyth, sem andaðist
eftir erfið veikindi 5.
mars síðastliðinn.
Fundum okkar bar fyrst saman í
Hjúkrunarskóla Íslands 1958. Það
hafði frést að nýr hjúkrunarnemi
væri kominn í skólann frá Dan-
mörku. Á þesum árum var Hjúkr-
unarskólinn við Eiríksgötu 34, og
bjuggu þar allir hjúkrunarnemar í
heimavist. Á þessum árum voru
færri en hundrað nemendur í skól-
anum og vissum við deili á öllum,
þótt við ynnum mismikið saman á
deildum spítalanna. Sigrún kom inn
í námið með okkur á þriðja ári og
þar hófst vinskapur sem staðið hef-
ur í fjörutíu og fimm ár.
Sigrún var vel gefin, nákvæm,
kappsfull og metnaðargjörn hvað
námið varðaði og vildi hafa reglu á
hlutunum. Hún var skapstór og
hreinskiptin og lá ekki á skoðunum
sínum en var jafnframt umtalsgóð.
Að námi loknu höfum við haldið
saman fjórtán hjúkrunarfræðingar,
hópurinn er engu að síður farinn að
þynnast þar sem Sigrún er sú þriðja
sem horfin er úr hópnum. Öll þessi
ár höfum við verið í saumaklúbb,
SIGRÚN JOHNSEN
LANGELYTH
✝ Sigrún JohnsenLangelyth fædd-
ist í Kaupmannahöfn
8. júlí 1936. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
5. mars síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 13. mars.
fylgst að í gleði og
sorgum hver annarrar
og staðið við bakið
hver á annarri, farið
saman í skemmtilegar
ferðir og notið lífsins.
Af „dönsku“ uppeldi
kunni Sigrún þá list að
spara, hún fór vel með
og var ákaflega vand-
virk í öllu sem hún tók
sér fyrir hendur.
Henni var mjög annt
um útlit sitt og var
mjög smekkleg og allt-
af vel til fara. Sigrún
var menningarlega
sinnuð og unni sígildri tónlist, sótti
tónleika og leikhús á meðan heilsan
leyfði. Hún var fagurkeri og bar
heimili hennar vitni um það.
Lífið fer misblíðum höndum um
fólk og fór Sigrún ekki varhluta af
því. Hún eignaðist þrjú börn, þau
Helenu, Hrein og Arnar, en missti
Hrein tæplega ársgamlan. Sigrún
veiktist fyrir rúmur tveimur árum
og barðist hún hetjulega og af æðru-
leysi við erfið veikindi, en fjölskylda
hennar, Vignir, Helena, Arnar og
Hrund, stóð sem klettur við hlið
hennar þar til yfir lauk. Sem eldri
hjúkrunarfræðingar gladdi það okk-
ar gömlu hjörtu að sjá hversu frá-
bærrar hjúkrunar Sigrún naut á
11-G og líknardeild LHS í Kópavogi.
Kærar þakkir til alls starfsfólks
sem annaðist Sigrúnu í veikindum
hennar, guð blessi ykkur öll.
Að lokum þökkum við Sigrúnu
vináttu hennar og tryggð. Fjöl-
skyldunni, Vigni, börnum og barna-
börnum vottum við okkar dýpstu
samúð.
Hollsysturnar.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.