Morgunblaðið - 13.09.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. SEPTEMBER 2003 37
✝ Jóhanna Guð-mundsdóttir
fæddist á Hurðar-
baki í Flóa 14. apríl
1924. Hún andaðist á
Heilbrigðisstofnun-
inni Selfossi aðfara-
nótt 6. september
síðastliðins. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Þuríður Árnadótt-
ir, f. 4.8. 1894, d.
15.5. 1985, og Guð-
mundur Gíslason, f.
9.12. 1890, d. 20.10.
1954, á Hurðarbaki í
Villingaholtshreppi.
Þuríður var dóttir Árna Pálssonar
og Guðrúnar Sigurðardóttur frá
Hurðarbaki, en Guðmundur var
sonur Gísla Guðmundssonar og
Guðrúnar Einarsdóttur frá Urr-
iðafossi. Börn þeirra voru níu:
Guðrún Árný, f. 27.2. 1920, d.
23.11. 1965, Eyrún, f. 5.3. 1921,
Sigurbjörg, f. 18.2. 1922, Sigríður,
f. 12.2. 1923, Jóhanna, f. 14.4. 1924,
d. 6.9. 2003, Guðmunda, f. 4.6.
1925, d. 1.1. 1990, Gísli, f. 6.6. 1926,
Rúnar, f. 14.10. 1927, og Ingibjörg
Helga, f. 3.10. 1933.
Jóhanna ólst upp á Hurðarbaki,
en 19 ára gömul fór hún að vinna í
mötuneyti Kaupfélags Árnesinga
á Selfossi, þar sem hún vann í
1954 brá Þuríður móðir hennar búi
og fluttist til þeirra og bjó hjá þeim
til dauðadags árið 1985. Árið 1954
tóku þau einnig í fóstur Matthías
Viðar Sæmundsson, f. 23.6. 1954,
son Guðrúnar systur Jóhönnu og
Sæmundar B. Elimundarsonar, og
ólu hann upp nánast frá fæðingu.
Matthías er bókmenntafræðingur
og dósent við Háskóla Íslands,
kvæntur Steinunni Ólafsdóttur
leikkonu. Dóttir hennar er Nanna
Elísa Jakobsdóttir, en saman eiga
þau Matthías og Steinunn eitt
barn, Jóhönnu Steinu. Þau búa í
Reykjavík.
Jóhanna starfaði sem húsfreyja
og annaðist fósturson sinn og móð-
ur, en tók jafnframt að sér ýmis
saumaverkefni fyrir einstaklinga
og fyrirtæki á Selfossi og starfaði
um tíma á saumastofu þar á vegum
Hagkaups. Einnig starfaði hún oft
á haustin við sláturstörf í SS. Þá
var hún ötul í sóknarstarfi við Sel-
fosskirkju og söng í kirkjukórnum
um margra ára skeið. Fljótlega
eftir 1970 réðst hún síðan til starfa
hjá Mjólkurbúi Flóamanna og
starfaði þar allt til þess dags er
hún varð sjötug árið 1994.
Jóhanna var afar heilsuhraust
allt þar til fyrir nokkrum árum að
hún kenndi sér meins af þeim sjúk-
dómi sem síðan dró hana til dauða.
Hún dvaldi á Heilbrigðisstofnun-
inni Selfossi síðustu þrjá mánuð-
ina.
Jóhanna verður jarðsungin frá
Selfosskirkju í dag, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
nokkur ár. Þar kynnt-
ist hún Sigurði Sig-
urðssyni mjólkurbíl-
stjóra og síðar
starfsmanni í bensín-
afgreiðslu Kaup-
félagsins, f. 29. nóv-
ember 1914, sonur
hjónanna Sigurðar
Sigmundssonar og
Sigríðar Árnadóttur
frá Eystri-Hól í Vest-
ur-Landeyjum. Þau
opinberuðu trúlofun
sína 24. júní 1944 og
giftust á jóladag fjór-
um árum síðar, 25.
desember 1948. Jóhanna fór á
þessum árum til stuttrar dvalar í
Reykjavík þar sem hún var í vist,
auk þess sem hún lærði til sauma á
sníðanámskeiðum. Þau Sigurður
hófu búskap í lítilli íbúð á Sól-
bakka, en fluttu síðan í kjallara-
íbúð hjá Sigríði systur Jóhönnu og
manni hennar á Austurvegi 31 á
Selfossi, þar sem þau bjuggu í þrjú
ár, á meðan þau voru að byggja sér
einbýlishús á Birkivöllum 10 á Sel-
fossi. Á Birkivöllum bjuggu þau
síðan frá 1958 til dauðadags. Sig-
urður lést 12. apríl árið 1999.
Um miðjan 6. áratuginn fjölgaði
í heimili þeirra hjóna. Eftir lát
Guðmundar föður Jóhönnu árið
Það er erfitt að sjá á bak ást-
kærri systur og vini og þurfa að
glíma við að fylla það tómarúm hug-
ans sem verður til. Elsku Hanna
mín, það er svo ótrúlegt að þú sért
ekki lengur meðal okkar og bíðir í
stólnum og Bogga í stiganum eftir
að ég komi í heimsókn klukkan 9 á
hverjum morgni. Allt í einu er öllu
lokið og heimsóknirnar til þín minn-
ingin ein en því dýrmætari er hún.
Það var svo mikill kraftur í því að
hitta þig öll þessi ár og svo Boggu
líka eftir að Siggi þinn dó. Þú
kenndir okkur hispursleysi, varst
frökk og sagðir það hreint út sem í
huga þínum bjó. Minningin mun
næra okkur sem eftir lifum. Það er
gott að finna fyrir systrakærleik-
anum og hugsa um samverustund-
irnar okkar og sérstaklega er gott
að hugsa til þess hvað það var gott
að hún Bogga skyldi vera hjá þér
eftir að hann Siggi dó. Það var þér
mikill styrkur og líka fyrir okkur
hin að vita af nærveru ykkar. Þú
lést þig varða bæði dýr og menn og
varst óþreytandi að fara í Guðna-
bakarí eftir brauði til að gefa önd-
unum í hvaða veðri sem var.
Það er svo margs að minnast og
margt að þakka. Ég man þegar við í
æsku vorum að leita að kúnum að
morgni. Við á sama hestinum, þú
fyrir framan og ég fyrir aftan. Kjó-
inn og krían slógu mig en ekki þig
og þú hafðir gaman af því, alltaf
sama glettnin og kraftmikla kátín-
an sem fylgdi þér. Eins var það
þegar við sóttum pakka út að
Skeggjastöðum þangað sem póst-
urinn kom, þú fyrir framan á Jarpi
gamla og þú lékst þér að því að fara
upp háar brekkur og yfir stórar
þúfur til þess að láta mig renna aft-
ur af klárnum og við hlógum saman
og höfðum svo gaman af þessu. Og
svo fer ég alltaf að hlæja og þú
gerðir það líka þegar við rifjuðum
upp prakkarastrikin okkar, þegar
við tókum ófélegan kattugluunga,
settum hann á koddann hjá Rúnari
bróður, til að gera honum grikk og
honum brá þetta líka. Svo fórum við
með ungann aftur í hreiðrið. Þetta
voru dásamlegir tímar heima á
Hurðarbaki.
Svo vorum við saman í mötuneyt-
inu hjá kaupfélaginu þar sem við
náðum í mennina okkar og þú op-
inberaðir trúlofunina daginn sem
ég gifti mig heima á Hurðarbaki.
Síðan fylgdumst við að í búskapn-
um nema hvað ég átti mikið af
börnum og þá reyndist þú mér mik-
ið vel og aldrei nógsamlega þakkað
fyrir það. Þú varst alltaf komin að
hjálpa mér og þá gekk nú undan og
allt var í réttum skorðum og verkin
gengu. Eins og fyrir jólin þegar þú
birtist og bakaðir allt, svona varstu
alltaf að hjálpa til. Svo mundirðu
eftir öllum systkinabörnunum okk-
ar og lést þig varða um þau, fylgdist
með öllum hópnum og allur hóp-
urinn dáði þig. Þú vaktir alltaf gleði
hvar sem þú komst, með hressileik-
anum og og allur frændgarðurinn
saknar þín.
Það var líka mikil hamingja þeg-
ar lítill systursonur okkar kom til
þín. Hann var þinn fóstursonur,
yndislegur drengur sem var mikið
góður við mömmu sem var hjá þér í
mörg ár og vildi hvergi annars stað-
ar vera. Þú átt miklar þakkir skilið
fyrir hvað þú hugsaðir vel um hana.
Svo núna áttu litla nöfnu, Jóhönnu
Steinu Matthíasdóttur, sem þú dáð-
ir mjög og var mikill sólargeisli.
Við Nonni og öll mín fjölskylda
þökkum þér allar skemmtilegu
stundirnar sem við höfum notið.
Megi góður Guð geyma þig og
Sigga alla ókomna tíð.
Þín systir,
Sigríður.
Hanna frænka var máttarstólpi
og skörungur í allri framgöngu.
Hún var frændrækin og gaf sig að
öllum sínum ættingjum og allir
vildu nærri henni vera til þess að
njóta stundanna með henni sem
alltaf voru hlaðnar frískleika og
ríkulegum orðaskiptum. Hún var
fylgin sér í verkum sínum og vildi
að aðrir væru svo einnig. Þannig
átti hún bágt með að umbera ein-
hvern hægagang í því sem gera átti.
Það var gaman að vera barn og
eiga afmæli því alltaf komu þær
Hurðarbakssystur með fjölskyld-
urnar með sér og bræðurnir oft.
Þannig var alltaf fullt hús og hver
afmælisveisla eins og fermingar-
veislur gerast gjarnan. Það var
glatt á hjalla mikið talað og hátt.
Konurnar kysstu alla krakkana og
þá þurftum við strákarnir að
þurrka okkur fast og oft um kinn-
arnar því þar festist varaliturinn og
ekki hægt að ganga um með slíkt
framan í sér. Hanna og Siggi voru
fastir gestir í afmælissamkomun-
um, gjarnan komin fyrst af öllum
því Hanna vildi leggja hönd á plóg-
inn ef þyrfti og Siggi hafði yndi af
því að hitta alla og spjalla við smá-
fólkið. Fyrst og síðast er þetta góð
minning og þroskavænleg því hún
flytur með sér skilaboð milli kyn-
slóða um viðhorf ættrækninnar og
þess að láta sig hlutina varða og
gefa sig vel í verkin sem unnin eru.
Hanna var hornsteinn að þessu
leyti og góð fyrirmynd að hafa í
huga sér.
Hanna var stórhuga og ósérhlíf-
in, hélt áfram sínu striki hvað sem á
dundi. Hún tók ömmu Þuríði að sér
og hjá henni vildi amma vera, fann
sig vel hjá Hönnu og Sigga, hafði
sitt frelsi og naut þess að vera í ná-
lægð við verkfæra manneskju sem
ekki var með neinn hvumugang í
sinni framgöngu. Alltaf gátum við
komið inn á heimili Hönnu og Sigga
til að hitta ömmu Þuríði og eftir að
amma féll frá hélt áfram gestrisnin
og frændræknin, allar dyr voru
opnar. Á þennan hátt brúaði Hanna
kynslóðabilið og flutti fram viðhorf-
in og til þeirra skulum við taka í
minningu hennar.
Krafturinn og einbeitingin héldu
áfram þegar Hanna þurfti á öllu
sínu að halda gagnvart þeim sjúk-
dómi sem hún átti við að stríða. Þá
var ekki gefið eftir og systur henn-
ar studdu hana og hvöttu og það
var falleg sjón þegar þær fóru um
saman, Hanna, Bogga og Sigríður,
móðir mín. Þær skiptust á skoð-
unum um hin daglegu mál og um-
ræðuefnin voru fjölskyldumálin og
hinar ýmsu aðstæður sem uppi voru
í þeim ranni.
Að leiðarlokum er þakklæti efst í
huganum gagnvart Hönnu frænku
og virðing fyrir allri hennar fram-
göngu gagnvart mönnum og mál-
leysingjum. Minningin mun lifa um
frænkuna sem alltaf mundi eftir
manni og vildi vita hvað maður var
að gera. Gildi frændsemi hennar og
ræktarsemi við sitt fólk mun lifa
áfram og krefjast eftirbreytni.
Innilegar samúðarkveðjur til
Matta, Steinunnar, Nönnu og Jó-
hönnu litlu. Einnig til Hurðarbaks-
systkinanna allra sem sjá á eftir
ástkærri systur og góðri mann-
eskju.
Guð veri með ykkur öllum.
Sigurður Jónsson.
Hún Hanna frænka er dáin. Mér
er málið skylt að minnast hennar í
fáeinum orðum, því að ég á henni
svo margt að þakka. Svo margt að
það gæti fyllt heila bók. Sem lítill
strákur kom ég oft til hennar með
mömmu og stundum fékk ég að
verða eftir hjá henni eða einhverri
af systrunum góðu frá Hurðarbaki,
móðursystrum mínum. Hún tók að
sér Matta bróður kornungan, þegar
mamma var orðin veik, og gaf hon-
um alla sína umhyggju og ást. Og
sú ást smitaðist yfir á okkur bræð-
ur hans. Okkur var alltaf tekið sem
hennar eigin fjölskyldumeðlimum
þegar við komum þangað, enda fór-
um við fljótt að líta á heimilið henn-
ar og hans Sigga sem okkar annað
heimili. Þegar ég óx úr grasi og fór
að ráða ferðum mínum sjálfur voru
Birkivellir 10 alltaf sjálfsagður án-
ingarstaður í sunnudagsbíltúrum
með kærustum og konum og síðar
börnum. Alltaf voru móttökurnar
höfðinglegar, kræsingar töfraðar
fram á svipstundu og allir kysstir í
bak og fyrir. Ef svo vildi til að að-
stæður leyfðu ekki að dokað væri
við hjá henni á leiðinni eitthvað
lengra fékk ég alltaf sting í brjóstið,
fannst ég vera að svíkjast um.
Sennilega var ég þó helst að svíkja
sjálfan mig um að heimsækja hana
og Matta bróður og ömmu sem bjó
þar svo lengi. Ég er hræddur um að
þessi stingur hverfi ekki nú þegar
hún er látin, heldur verði jafnvel
enn sárari þegar leiðin liggur um
Selfoss.
Þegar mamma var sem veikust
og lá fyrir dauðanum var hún Jó-
hanna okkur bræðrunum mikil stoð
og stytta. Fyrir það vil ég þakka
henni, svo og alla þá umhyggju og
ástúð sem hún auðsýndi mömmu
alla tíð, þegar hún missti börnin sín
þrjú, þegar hún veiktist fyrst, og
loks á banalegunni. Það verður
aldrei fullþakkað. En þetta var ekk-
ert einsdæmi, svona var hún við alla
ættingja sína, ástríkur klettur hve-
nær sem eitthvað bjátaði á. Og líka
þótt ekkert bjátaði á. Systkini
hennar eiga henni öll þökk að færa,
líka börnin þeirra öll og barnabörn
sem hún var óþreytandi að fylgjast
með og hugsa fallega til. Sérstak-
lega veit ég að við erum henni öll
þakklát fyrir það hve góð og um-
hyggjusöm hún var við ömmu alla
tíð.
Einn lítill sólargeisli á gimstein í
minningu sinni, litla ömmustelpan
hún Jóhanna Steina. Þær voru
gæfusamar að fá að kynnast hvor
annarri. Saman áttu þær yndisleg-
ustu stundir sem tvær mannverur
geta átt saman. Æ, það hefði verið
svo gott að geta átt ömmu svolítið
lengur! Þannig hugsar líka áreið-
anlega hún Nanna litla sem eign-
aðist í henni nýja, góða ömmu í örfá
misseri. En svona malar lífsins
mylluhjól. Við huggum okkur við að
það er ekki magnið sem skiptir
mestu, heldur gæðin. Ég flyt Matta
bróður, Steinunni, Jóhönnu Steinu
og Nönnu innilegustu samúðar-
kveðjur okkar bræðranna og barna
okkar. Guð blessi ykkur í sorginni.
Guðmundur Sæmundsson.
Það er margs að minnast og
margs að sakna á kveðjustund.
Jóhanna móðursystir mín var
stórbrotin kona til orðs og æðis,
dugnaður, kraftur og hjálpsemi
voru hennar einkenni alla tíð.
Minningarnar streyma fram og
upp í hugann koma margar
skemmtilegar stundir, frábær til-
svörin og skondnar athugasemdir.
Hún hafði einarðar skoðanir á flest-
um hlutum og lét þær óspart í ljós,
hvort sem fólki líkaði betur eða
verr, og setti þær ekki endilega í
sparibúning. Hún var trygglynd og
traust sínu fólki og lét sér mjög
annt um okkur.
Móðir mín og Jóhanna höfðu
mikið saman að sælda, sérstaklega
síðustu ár, þá báðar orðnar ekkjur,
og fyrir þann tíma og þau traustu
systrabönd vill móðir mín þakka nú
á kveðjustund. Þessi tími var þeim
báðum ákaflega dýrmætur.
Elsku Matthías, Steinunn, Nanna
og Jóhanna Steina, ykkur sendi ég
innilegar samúðarkveðjur, einnig
systkinum og öðrum aðstandend-
um.
Guð blessi minningu Jóhönnu
frænku.
Anna Kolbrún.
Jóhanna frænka er dáin, það er
einhvern veginn svo óraunverulegt,
mér fannst eins og hún ætti alltaf
að vera til. Í örfáum orðum langar
mig að kveðja þessa uppáhalds-
frænku sem er mér sérstaklega
kær í minningunni. Hanna frænka
bjó lengstum á Birkivöllum 10 á
Selfossi, hún var móðursystir mín
en fjölskylda mín bjó í Vestmanna-
eyjum. Þegar voraði í Eyjum var
mikið að gera hjá litlum Eyjapeyja
horfa á lífið kvikna, lundann setjast
í brekkurnar og aðra farfugla
koma, en eitt var það sem vakti sér-
staka tilhlökkun í brjósti litla Eyja-
peyjans, það var að nú færi að
styttast í ferðalag upp á land til
Hönnu frænku, ég fékk að fara á
sumrin og dvelja hjá Hönnu og
Sigga á Birkivöllunum. Ekki
skemmdi það fyrir að amma bjó hjá
þeim en þau hjónin tóku ömmu að
sér. Dvaldi hún hjá þeim í góðu yf-
irlæti, er það lýsandi fyrir góð-
mennsku þeirra. Með sérstöku
þakklæti minnist ég allra ferðalag-
anna sem við fórum saman um allar
trissur, á Þingvöll, að Gullfossi og
Geysi og víðar, eða sungum saman í
helli á Lyngdalsheiði. Alltaf var
jafn gaman, stundum var hópurinn
stór, frænkur og frændur saman að
ferðast. Það voru skemmtilegar
stundir og ávallt var Hanna með
fullt af nesti sem gott var að komast
í fyrir okkur krakkana, og ekki stóð
á að útdeila því. Einni ferðinni man
ég sérstaklega vel eftir, Matti upp-
eldissonur Hönnu var nýkominn
með bílpróf og það var ákveðið að
skreppa upp að Dalsmynni þar sem
systir Hönnu bjó. Hanna taldi
nauðsynlegt að hafa eitthvað að
maula á leiðinni og ákvað að poppa
poppkorn. Lagt var af stað, Matti
keyrði, ég sat afturí og Hanna
frammí, við hámuðum í okkur popp-
ið úr stórum brúnum pokum, en viti
menn eitthvað var laus vegurinn,
bíllinn tók rassaköst og endaði á
hvolfi utan vegar. Poppið hvolfdist
yfir okkur og um allan bíl en ekkert
okkar slasaðist og lítið sá á bílnum.
Við komumst að lokum á leiðar-
enda. Hönnu fannst ekki taka því
að gera veður út af þessu atviki, en
ég man að mér var eftirsjá að popp-
korninu. Seinna þegar ég var sjálf-
ur kominn með fjölskyldu og fluttur
til Selfoss lágu sporin oft á Birki-
vellina. Hönnu þótti gaman að
fylgjast með uppvexti strákanna
minna og vildi fá fréttir af öllum. Þá
áttum við oft góðar stundir saman.
Ég kveð Hönnu með þakklæti í
huga. Hún er mér kvistur í lífstrénu
sem aldrei mun gleymast. Matta,
Steinunni og fjölskyldu votta ég
mína dýpstu samúð
Guðmundur Kr. Ingvarsson.
JÓHANNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
SIGURÐUR ÞÓRÐARSON,
Víðihlíð,
Grindavík,
áður til heimilis í Valhöll, Grindavík,
lést fimmtudaginn 11. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigurveig Sigurðardóttir,
Hafsteinn Sigurðsson, Olga Siggeirsdóttir,
Svanfríður Sigurðardóttir, Ásgeir Magnússon,
Birgir Sigurðsson, Kristín Þórðardóttir,
Þórður Sigurðsson, Kristín Sigurjónsdóttir,
Herdís Sigurðardóttir,
Steinunn Sigurðardóttir, Ísak Þórðarson,
Hlíf Sigurðardóttir, Árni Sigurðsson,
Jóhannes A. Sigurðsson, Þorbjörg Berg,
Kristinn A. Sigurðsson, Laufey Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.