Morgunblaðið - 06.12.2003, Blaðsíða 61

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. DESEMBER 2003 61
✝ Geirrún Þor-steinsdóttir
fæddist á Aðalbóli í
Hrafnkelsdal 15. apr-
íl 1912. Hún lést 2.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Þorsteinn
Jónsson og Soffía
Pétursdóttir. Systk-
ini Geirrúnar eru
Margrét, María, Ingi-
björg, Ragnheiður,
Elísabet, Guðbjörg,
Sigríður og Pétur,
sem lifir systur sínar.
Geirrún giftist
Magnúsi Halldórssyni, f. 11. sept-
ember 1912, d. í maí 1998. Börn
þeirra eru Magnús,
maki Helga Guð-
mundsdóttir, Þor-
steinn, f. 21. mars
1937, d. 11. janúar
1994, Soffía, maki
Þorleifur Dagbjarts-
son, Árbjörn, maki
Hansína Halldórs-
dóttir, Anna Sigríð-
ur, maki Stefán Ósk-
arsson og Bryndís,
maki Hallgrímur
Jónsson.
Útför Geirrúnar
verður gerð frá
Seyðisfjarðarkirkju
í dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Það aldin út er sprungið
og ilmar sólu mót,
sem fyrr var fagurt sungið
af fríðri Jesse rót.
Og blómstrið það á þrótt
að veita vor og yndi
um vetrar miðja nótt.
Þú ljúfa liljurósin,
sem lífgar helið kalt
og kveikir kærleiksljósin
og krýnir lífið allt.
Ó, Guð og maður, greið
oss veg frá öllu illu
svo yfirvinnum deyð.
(Þýð. Matthías Jochumsson.)
Elskuleg amma mín, nú ertu farin
heim.
Nú veit ég að þér líður vel með
þínum.
Aldrei hef ég kynnst jákvæðari og
hjartahlýrri manneskju en þér,
amma mín. Mikið væri heimurinn
góður ef allir væru eins og þú.
Allar góðu minningarnar um
sumrin hjá ykkur afa eru mér
ógleymanlegar.
Ég get talið ótalmargt upp hér, en
þetta á bara að vera smákveðja.
Í nótt sendi ég tvo engla til að vaka yfir þér
á meðan þú svafst.
En þeir komu aftur strax og ég spurði
af hverju?
Hann sagði við englar vökum ekki yfir
öðrum englum …
(Höf. ók.)
Guð gefi þér góða heimkomu,
elsku amma mín.
Þitt barnabarn
Elín.
GEIRRÚN
ÞORSTEINSDÓTTIR
„Taktu það með
kristilegri ró.“ Það voru
síðustu orð Eyjólfs við
mig. Við höfðum rætt
ættir okkar og dular-
gáfur í þeim. En Eyjólfur mun hafa
fundið eitthvað á sér og þrítók þessi
orð. Og það brást ekki, ég lenti í að-
stæðum þar sem ég reiddist og tók
það ekki með kristilegri ró. Um
margt lýsir þetta þó Eyjólfi vel.
Hann fann til með öðrum og brást við
með ráðum að skynsemi. Það var
honum eiginlegt að fara fram með
velvild, en með annars einstöku and-
legu sjálfstæði og ró. Festa, með vel-
vild, án þess að sýna skapbrigði sín,
var styrkur hans.
Eyjólfi kynntist ég fyrst sem barn,
fyrstu minningarnar eru að fá að fara
með upp á Seltjörn til að sækja ís fyr-
ir frystihúsið. Ísinn var hogginn í
blokkir og settur á vörubíla, ekið það-
an í klefa í frystihúsinu í Innri Njarð-
vík. Æ síðan var Eyjólfur hluti af til-
verunni í Innri Njarðvík. Eyjólfur
varð snemma vélamaður, fyrst við
snjómokstur á jarðýtu í Eyjafirði, en
síðar hjá Íslenskum aðalverktökum
víða um land, bæði á vélum og við
sprengingar. Þegar hann sagði frá
ýmsum atvikum sem komu upp var
eins og hann væri að lýsa því sem
gerðist í gær. Þeir voru tilgreindir
mennirnir sem komu við sögu og
hvaðan þeir voru, hverjar aðstæður
hefðu verið og hvernig hlutirnir gerð-
EYJÓLFUR KRIST-
INN SNÆLAUGSSON
✝ Eyjólfur KristinnSnælaugsson
fæddist á Árbakka á
Litla-Árskógssandi
2. nóvember 1924.
Hann lést á St. Jós-
efsspítala 30. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Njarðvíkurkirkju
5. desember.
ust. Allt í lifandi frá-
sögn, oft með skýring-
um á tækjabúnaði,
aksturslagi manna,
hvað þeir hefðu ætlað
og var allt eins og verið
væri að lýsa atburðum í
beinu áhorfi, eins við
heyrum íþróttafrétta-
menn gera. Það var
sérstakt við þessar frá-
sagnir, að þær voru lýs-
andi en meinbægnilaus-
ar, Eyjólfur lét alla
halda sinni virðingu.
Það var allt annað en nú
tíðkast æ meir, að það
halli á fólk.
Eyjólfur og kona hans, Guðrún
Jónasdóttir, hófu búskap í Innri
Njarðvík, fyrst í Narfakoti og alltaf
síðan á Kirkjubraut 16. Þar ólust
börn þeirra upp og voru alltaf hálft í
hvoru heima við hjá þeim Eyjólfi og
Guðrúnu, þótt þau stofnuðu sín eigin
heimili. Einhvern veginn greini ég
ekkert á milli eldri tíma og til þess að
mín eigin börn urðu heimagangar hjá
þeim Eyjólfi og Guðrúnu. Þetta varð
samfelld minning eins og gerist um
manns nánustu. Vinátta þróaðist
áfram með börnum þeirra og barna-
börnum, þannig eru Eyjólfur og Guð-
rún fastir punktar í lífsminningunni.
Þegar ég kveð Eyjólf þakka ég fyrir
mig og mína og veit einhvern veginn
að hans bíður góð tilvera.
Þorsteinn Hákonarson.
Það er þannig með sumt fólk, sem
maður kynnist á lífsleiðinni, að það
skipar frá upphafi sérstakan sess í lífi
manns.
Þegar ég hitti Eyjólf í fyrsta sinn
fyrir rúmum 30 árum fann ég strax
að hann yrði einn af þessu fólki. Við
Jónas, næstelsti sonur hans, vorum
þá að byrja að vera saman og vorum
tíðir gestir á heimili Eyjólfs og
Gunnu Jónasar, sem tóku mér opn-
um örmum og reyndust mér einstak-
lega hlý og góð upp frá því.
Það var oft líf og fjör á Kirkjubraut
16 í þá tíð. Villi og Ævar, kraftmiklir
unglingsstrákar og heimasætan Þór-
ey, 7 ára stelpuskott, bjuggu ásamt
foreldrum sínum í þessari litlu íbúð.
Ævinlega fannst mér furðu sæta, að
alltaf var hver hlutur á sínum stað.
Áreiðanlega var það fyrst og fremst
sérstakri snyrtimennsku þeirra
hjóna að þakka því trúlega hafa ungu
mennirnir ekki alltaf hengt fötin sín
snyrtilega á herðatré á hverjum degi,
frekar en aðrir strákar á þeirra aldri.
Það ríkti sjaldnast nein lognmolla
á Kirkjubrautinni enda varla við því
að búast. Gunna mín var ekki þekkt
fyrir að henni lægi lágt rómur. Var til
þess tekið að hún gat kallað strákana
sína heim í mat af hlaðinu á Kirkju-
brautinni þótt þeir væru að sinna,
vafalaust brýnum erindum, út í Seylu
eða annars staðar, sem hefði talist úr
kallfæri flestra. Það var alltaf veru-
lega hressandi að heimsækja þau
hjón.
Það var sama hvað á gekk, hvort
sem var í gleði eða sorgum. Alltaf
hélt Eyjólfur ró sinni og æðruleysi.
Alltaf var hann til taks ef eitthvað
bjátaði á. Alltaf var hann tilbúinn til
að hughreysta, spjalla, þerra tár, að-
stoða lítil afabörn, setja plástur á
hruflaða putta, sefa og róa.
Þótt við Jónas skildum, fyrir
nokkrum árum, breyttust samskipti
okkar Eyjólfs ekki. Hann tók mér
áfram jafn opnum örmum þegar ég
kom í heimsókn og sýndi mér sömu
hlýjuna og elskulegheitin og fyrr.
Það var mér mikils virði.
Einstakur ljúflingur er horfinn inn
í eilífðina. Hann gengur nú með
Gunnu sinni um grænar grundir
Drottins. Blessuð sé minning hans.
Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von í döpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur,
eilífðin er ljósið bjarta.
(Helgi Sæmundsson.)
Björg Baldursdóttir.
✝ Jórunn Stefáns-dóttir fæddist í
Hraungerði í
Grindavík 29. nóv-
ember 1936. Hún lést
á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 30. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sveinsína Rut
Sigurðardóttir, f.
29.3. 1904, d. 20.5.
1977, og Stefán Júl-
íus Jónsson, f. 1.7.
1887, d. 3.11. 1953.
Systkini Jórunnar
voru Gísli Líndal, f.
13.12. 1927, d. 9.3. 1993, Þór-
anna, f. 1.2. 1929, d. 15.7. 1999,
Þorvaldur, f. 6.7. 1930, d. 8.9.
1980, Bjarni Guðmann, f. 16.2.
1933, d. 5.7. 1980, og Hulda, f.
16.10. 1944. Hálfbróðir Jórunnar,
sammæðra, er Óli Svend Styff, f.
11.9. 1946, og hálfsystkini Jór-
unnar, samfeðra, voru Björgvin
Sigurður, f. 26.1. 1915, d. 23.9.
1967, og Kristín, f. 13.7. 1916, d.
16.5. 2001.
Hinn 31. desember 1959 giftist
Jórunn eftirlifandi eiginmanni
sínum Ólafi Jóhannessyni, f. 18.1.
1931. Synir þeirra
eru: 1)Arnar, f. 11.6.
1961, kona hans er
Bjarný Sigmarsdótt-
ir, f. 12.8. 1967, og
er sonur þeirra
Kjartan Orri, f. 26.2.
1996. Eldri sonur
Arnars er Arnar
Þór, f. 10.3. 1983. 2)
Ómar, f. 3.10. 1970.
Fyrir átti Jórunn
Jón Ægi Pétursson,
f. 26.12. 1954, kona
hans er Björg Helga
Atladóttir, f. 11.8.
1956. Börn Jóns
Ægis og Bjargar eru Atli Sveinn,
f. 17.1. 1978, Ólafur Örn, f. 29.10.
1981, Ægir Már, f. 3.1. 1988, og
Lilja Rut, f. 7.1. 1991.
Jórunn vann ýmis störf, m.a. í
verslun, í póstburði og í fisk-
vinnslu. Ólafur og Jórunn hófu
búskap í Reykjavík en fluttu til
Grindavíkur 1967. Fljótlega eftir
komuna til Grindavíkur byggðu
þau sér hús að Borgarhrauni 19
og hafa búið þar síðan.
Útför Jórunnar verður gerð
frá Grindavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Elsku amma. Mér datt ekki í hug
þegar ég keyrði þig til læknis í haust
að þú myndir greinast með þennan
illvíga sjúkdóm. Það eru liðnir rétt
tveir mánuðir síðan. Þú ætlaðir ekki
að láta þetta buga þig og ætlaðir þér
að sigrast á þessum sjúkdómi. Því
miður varðstu undir í baráttunni. Ég
man alltaf eftir því að í öllum sum-
arfríum og jólafríum þegar ég kom í
heimsókn til pabba, þá var ég alltaf
mikið hjá þér og afa. Það var alltaf
gaman að koma til ykkar. Þegar ég
var yngri kom ég oft og horfði á
skrípó og lék mér með dótið sem var
til hjá ykkur. Þegar ég varð eldri
kom ég bara til að spjalla um daginn
og veginn. Alltaf tími til að hlusta á
mann og til að taka eitthvað til með
kaffinu. Það verður skrýtið að fara
suður um jólin og hitta þig ekki.
Ég vil þakka þér fyrir allar stund-
irnar með þér og vildi að ég hefði
getað kvatt þig áður en þú fórst.
Þinn
Arnar Þór.
Elsku amma. Ég sakna þín svo
mikið. Það eru bara tveir mánuðir
síðan þú greindist með krabbamein.
Þegar þú fórst á spítalann reyndi ég
að vera duglegur að heimsækja þig.
Þú varst góð amma, leyfðir mér
stundum að gista hjá ykkur afa. Þú
bakaðir líka svo góðar kökur og eld-
aðir góðan mat. Þegar ég heimsótti
ykkur afa bauð ég sjálfum mér oftar
en ekki í mat hjá ykkur og það var
alltaf svo sjálfsagt. Í sumar þegar ég
fór með mömmu og pabba til Maj-
orka passaðir þú hann Bósa páfa-
gauk fyrir mig. Þér fannst Bósi svo
skemmtilegur, þú varst oft að tala
við hann og þið afi voruð líka búin að
kenna honum ýmislegt þegar ég kom
heim úr sumarfríinu. Núna veit ég að
þú ert uppi í himninum hjá Guði.
Kjartan Orri.
Árið 1971 byrjuðum við hjónin að
byggja húsið okkar að Borgarhrauni
20 í Grindavík. Um sama leyti voru
hjónin Ólafur Jóhannsson og Jórunn
Stefánsdóttir, eða Óli og Jóa eins og
þau voru betur þekkt, að reisa húsið
sitt beint á móti eða Borgarhraun 19.
Strax myndaðist með okkur vinátta
sem leiddi til þess að Jóa fór að vinna
fyrir okkur og var hún fyrsti starfs-
maðurinn sem ég réð í vinnu og voru
það nokkur tímamót í mínu lífi að
vera allt í einu orðinn atvinnurek-
andi og vera farinn að bera ábyrgð á
öðru fólki.
Jóa var stórvaxin og skapföst og lá
ekki á skoðunum sínum á því sem ég
aðhafðist og stundum gat það sviðið
en alltaf var hún sanngjörn. Og ef
eitthvað bjátaði á þá var þessi stóra
kona líka með stórt hjarta.
Frá því að Jóa byrjaði að vinna
fyrir mig hefur sennilega eitthvað á
fjóra tug kvenna unnið fyrir okkur
en hún á metið því hún var hjá okkur
á áttunda ár og veit ég ekki hvort
það segir meira um hana eða mig en
fyrir þennan tíma vil ég þakka. Einn-
ig vil ég þakka fyrir hann Halla minn
sem átti vísan stað við eldhúsborðið
hjá henni Jóu sinni.
Óli, Jón, Arnar, Ómar og fjöl-
skyldur, mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Bangsi á móti,
Björn Haraldsson.
JÓRUNN
STEFÁNSDÓTTIR
Vinur minn Sigurjón
hefur kvatt þetta jarðlíf
eftir hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Ég minnist Sigurjóns
frá því við sátum saman í barnaskóla
hér í Bolungarvík. Hann átti þá
heima á Uppsölum í Seyðisfirði en
dvaldi hér á meðan á skóla stóð. Okk-
ur kom strax vel saman og var svo æ
síðan. Við áttum eftir að eiga samleið
við leik og störf um langa ævi. Sig-
urjón fluttist hingað ásamt fjölskyldu
sinni árið 1948 og átti fjölskyldan
heima í Vigurbúð, en það hús hafði
áður gegnt hlutverki verbúðar eins
og flest húsin sem stóðu fyrir neðan
Hafnargötu. Líkt og aðrir drengir
byrjaði Sigurjón snemma að vinna til
að geta létt undir með sinni stóru
fjölskyldu. Það var um vorið 1949
sem Sigurjón réðst á m/b Richard frá
Ísafirði en það skip var þá að fara til
saltfiskveiða við Grænland. Sigurjón
starfaði sem sjómaður í nokkur ár á
ýmsum bátum hér. Síðan vann hann
við múrverk allt þar til hann varð að
hætta störfum vegna veikinda. Sig-
urjón var sérlega duglegur og hand-
fljótur við vinnu. Á Sjómannadaginn
1956 keppti hann í beitningu en beitt-
ar voru tvær lóðir, 100 krókar hvor
lóð eða samtals 200 krókar. Sigurjón
beitti lóðirnar tvær á tímanum 8 mín.
34,7 sek. og ári síðar beitti hann 200
krókana á 8 mín. 17,4 sek og mun það
hafa verið Íslandsmet. En til þess að
halda beitningartímanum þurftu
þessar tvær lóðir, 100 krókar hvor,
að vera greiðar þegar þær voru lagð-
ar.
Sigurjón var félagslyndur og tók
virkan þátt í öllu félagsstarfi hér, svo
sem í Verkalýðs- og Sjómannafélag-
inu, Slysavarnadeildinni Hjálp, Ung-
SIGURJÓN
SVEINBJÖRNSSON
✝ Sigurjón Svein-björnsson fædd-
ist á Uppsölum á
Seyðisfirði 28. sept-
ember 1931. Hann
lést á Sjúkrahúsinu á
Ísafirði 17. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Ísafjarðarkirkju
22. nóvember.
mennafélagi Bolungar-
víkur, Lions-
klúbbnum, og þeim
karlakórum er hér
störfuðu og hin síðari ár
í karlakórnum Erni frá
stofnun hans. Þá var
hann ritari Sjómanna-
dags Bolungarvíkur um
fimmtíu ár og eru hon-
um færðar sérstakar
þakkir fyrir þau störf.
Sigurjón fylgdist vel
með öllum íþróttum
enda vel liðtækur í
þeim á sínum yngri ár-
um. Skákin var þó alltaf
í mestum metum hjá honum og hafa
synir hans erft þann áhuga. Sigurjón
hafði ánægju af að fara á dansleiki,
enda góður dansherra. Við hjónin
vorum trogfélagar þeirra hjóna,
Kristínar og Sigurjóns, á þorrablót-
um í fimmtíu ár og er því margra
góðra stunda að minnast. Að leiðar-
lokum vil ég þakka samfylgdina. Far
þú í friði. Ég vil færa Kristínu og fjöl-
skyldu innilegustu samúðarkveðjur
okkar hjóna.
Geir Guðmundsson.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfvirkt um leið
og grein hefur borist) eða á
disklingi. Ef greinin er á disk-
lingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Ekki er tekið við hand-
skrifuðum greinum.
Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Frágangur
afmælis- og
minningar-
greina