Morgunblaðið - 19.11.2004, Side 40

40 FÖSTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bjarni Ólafssonfæddist í Reykja-
vík 13. apríl 1941.
Hann lést á Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húsi aðfaranótt 11.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ólafur Árni
Bjarnason, verkstjóri
í Timburverslun Árna
Jónssonar, f. í Ólafs-
vík 27. nóvember
1916, d. 11. maí 1958
og Erna Erlendsdótt-
ir hárgreiðslumeist-
ari, f. í Reykjavík 21.
nóvember 1921, d. 20. september
2003. Bjarni var elstur þriggja
systkina. Hin eru: Haukur fram-
kvæmdastjóri, f. í Reykjavík 8.
ágúst 1949 og Hrefna félagsráð-
gjafi, f. í febrúar 1952. Bjarni giftist
27. október 1962 eiginkonu sinni
Öldu Magnúsdóttur, sjúkraliða á
Landspítala – háskólasjúkrahúsi, f. í
í Reykjavík. Bjarni og Alda bjuggu
sín hjúskaparár í Reykjavík og á Sel-
tjarnarnesi. Bjarni lauk grunnskóla-
prófi frá Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar og útskrifaðist frá
Verslunarskóla Íslands 1959. Hann
starfaði síðan í Verslunarbanka Ís-
lands í tólf ár frá 1960–1972, þar af í
eitt ár í starfsnámi í banka í Wash-
ington DC. Næstu ellefu ár starfaði
hann sem framkvæmdastjóri hjá
ýmsum fyrirtækjum meðal annars
hjá Kaupstefnunni, þar sem hann
var auk þess meðeigandi, og
Listahátíð í Reykjavík. Síðar stofn-
aði hann eigið fyrirtæki, Íshöllina,
1983 í félagi við svila sinn, Kristin
Sigurjónsson, og ráku þeir það til
ársins 1991. Á árunum 1991 til 1993
starfaði hann við ýmis rekstrarstörf.
Frá árinu 1993 til ársins 2000 starf-
aði hann sem ráðgjafi við áfengissvið
Landspítala – háskólasjúkrahúss.
Frá 1998 til dánardags, rak hann
eigið fyrirtæki, Jurtalíf. Bjarni
sinnti fjölbreyttum félagsstörfum öll
sín fullorðinsár. Hann var félagi í
Oddfellow, í JC hreyfingunni og sat í
stjórn SÁÁ.
Bjarni verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Reykjavík 15. apríl 1943.
Foreldrar hennar eru
Magnús Steingrímsson,
f. í Reykjavík 20.1. 1920
og Zanný Clausen, f. á
Hellissandi 28.10. 1920,
d. 4.3. 1978. Bjarni og
Alda eiga þrjú börn. Þau
eru: 1) Ólafur Árni óp-
erusöngvari, f. 18.6.
1962, börn hans eru
Michael, f. 30.6. 1983,
Ástríður Jósefína, f.
10.7. 1990, Bjarni Jósef,
f. 23.7. 1993, Frank
Nikulás, f. 20.11. 1995 og
Leander Magnús, f.
18.12. 2001, eiginkona Ólafs er Ivette
Bjarnason, 2) Erna Björg sölumaður,
f. 4.4. 1968, sonur hennar er Andri
Freyr Halldórsson, f. 10.2. 1987 og 3)
Markús nemi, f. 9.1. 1979. Bjarni var
fæddur og uppalinn í Reykjavík.
Fyrstu árin bjó hann ásamt fjöl-
skyldu sinni í Hátúni, síðan á Selja-
vegi, í Hólmgarði og Sólheimum allt
Elsku pabbi minn er farinn. Ég veit
að hann er kominn á góðan stað. Eng-
an grunaði að svona myndi fara því út
á við sýndi hann aldrei hversu veikur
hann var í raun orðinn. Faðir minn
veiktist þegar ég var ungur og þurfti
hann þá algjörlega að breyta um lífs-
stíl. Hann tók ábyrgð á sjúkdómum
sínum og hætti að reykja og drekka
og fór að stunda heilbrigðara líferni.
Faðir Bjarna lést skyndilega þegar
hann var 43 ára en Bjarni var þá 17
ára. Bjarni lifði 20 árum lengur en
pabbi hans, þökk sé læknavísindun-
um. Ég er óendanlega þakklátur
þessum árum. Nú var komið að þriðju
stóru aðgerðinni sem átti að lengja líf
hans enn meira og gera betra. Það
tókst ekki. Ég er mjög þakklátur
læknunum og öllum þeim sem að að-
gerðinni komu fyrir að gefast ekki
upp heldur reyna allt sem þeir gátu til
að bjarga pabba. Ég veit hversu illa
honum var við það að vera orðinn
svona þreyttur og veikur þó svo að
hann hafi látið lítinn bilbug á sér finna
og ég hugsa að honum hefði liðið
óskaplega illa með það að þurfa að lifa
sín seinustu ár sem mikill sjúklingur.
Hann vildi vinna og vera að. Hann
vildi ferðast og kynnast nýjum hlut-
um í tilverunni. Nú er hann farinn í
ferðalagið mikla. Við fjölskyldan ferð-
uðumst mikið og fórum oft á skíði.
Hann studdi mig í öllu sem ég tók
mér fyrir hendur og ég fékk allt sem
ungan dreng getur dreymt um. Ég er
svo heppinn að hafa átt lífsþyrstan
föður með ferðaþrá sem kenndi mér
með öllum sínum athöfnum að gefast
aldrei upp þótt móti blési. Hann lifir
með mér í öllum góðu minningunum.
Vertu sæll, faðir minn. Ég mun
elska þig og virða að eilífu, þinn son-
ur.
Markús Bjarnason.
Elsku afi minn.
Mig langar til að skrifa nokkrar lín-
ur til þín. Ég vil minnast þeirra tíma
og þeirra stunda sem við eyddum
sama. Mínar fyrstu minningar snúast
mikið um þig. Allaf varst þú til staðar
og ég lærði það fljótt að líta upp til
þín. Fallegri og betri fyrirmynd var
ekki hægt að hugsa sér. Mig langaði
bara til að vera eins og þú þegar ég
yrði stór.
Þegar á reyndi var alltaf best að
reyða sig á þig og þín góðu úrræði og
svo lengi sem ég man varstu alltaf að
hjálpa einhverjum. Þú varst alltaf til
staðar, afi minn, það sé ég best nú.
Þegar mér leið illa var afasamlokan
ávallt það sem virkaði best á sárin og
á eftir fylgdi ævinlega fyrirlestur um
það að ég yrði að harka af mér og
standa mig. Í dag er þetta veganesti
sem mun fylgja mér svo lengi sem ég
lifi.
Minningar um góðar stundir, þar
sem við sátum tveir einir og horfðum
á spennumynd í sjónvarpinu og við
borðuðum bland í poka saman, verða
dýrmætari með hverju árinu sem líð-
ur.
Fjölskyldan var þér allt og ást þín á
ömmu var eitthvað sem ekki fór
framhjá neinum. Þið nutuð lífsins í
draumahúsinu ykkar þar sem þið
hugsuðuð hvort um annað.
Ég tigna þig, Drottinn, því að þú hefir
bjargað mér og eigi látið óvini mína hlakka
yfir mér.
Drottinn, Guð minn, ég hrópaði til þín og þú
læknaðir mig.
Drottinn, þú heimtir sál mína úr Helju, lést
mig halda lífi, er aðrir gengu til grafar.
(Sálmarnir 30:2–4.)
Með þessum orðum kveð ég besta
afa sem til er með sorg í hjarta. Ég
kveð þig með söknuði afi minn, faðir
og vinur.
Elsku amma mín, megi góður guð
styrkja þig í sorg þinni.
Megi Drottinn vera með þér að ei-
lífu í Jesú nafni. Amen.
Andri Freyr.
Í dag verður ástkær bróðir minn
borinn til moldar en hann lést í að-
gerð sem hann gekkst undir vegna
sjúkdóms sem hann fékkst við öll sín
seinni fullorðinsár. Hans persónuleiki
kom mjög sterklega fram í því hvern-
ig hann fékkst við þennan sjúkdóm.
Hugrekki og trú á að flest væri mögu-
legt ef viljinn væri fyrir hendi er það
sem einna helst lýsir því hvernig hann
nálgaðist þetta viðfang sitt. Inn á milli
leyfði hann sér að efast og missa móð-
inn en það varði stutt. Á þeim stundum
kallaði hann til liðs við sig góða fag-
menn úr læknastétt og nýtti þeirra
stuðning og vitneskju ásamt því að
leita víða fanga til þess að meta hvað
best væri að gera á hverjum tíma fyrir
sig. Hann hafði ánægju af lífinu og vildi
gera allt til að njóta þess eins lengi og
mögulegt var. Hann fann sér leiðir til
að njóta þeirra lífsgæða sem í boði
voru og hafði hugrekki til þess að
breyta því sem hann gat og láta vera að
eyða orku í að reyna að breyta því sem
hann vissi að hann gat ekki breytt.
Lífsneistinn var svo sterkur að hann
skilgreindi sig ekki út frá hindrunum í
tengslum við sinn sjúkdóm heldur út
frá möguleikunum sem í boði voru.
Hann tók því þá áhættu sem fylgdi því
að gangast undir erfiða aðgerð af sama
hugrekki og hann hafði gert áður við
svipaðar aðstæður.
Bjarni var maður sem vildi í raun
vera prívat en hafði samt mikla
ánægju af fólki. Á uppvaxtarárunum
kom þetta þannig út að hann gaf sig
mikið að okkur yngri systkinum sín-
um, var góður við okkur og hlýr en
maður vissi samt alltaf hvenær maður
átti að láta hann í friði. Maður mátti
vera inni í herberginu hans en ekki
trufla. Þessir eiginleikar eru oft raktir
til móðurafa okkar, Erlendar Pálma-
sonar, en Bjarni þótti alltaf líkur hon-
um. Seinna komu þessir eiginleikar
þannig fram að Bjarni valdi sér störf
sem kröfðust mikilla samskipta við
fólk en að sama skapi einnig einveru.
Hann hafði alla tíð mikla ánægju af að
lesa og fannst manni sem barn eitt-
hvað heillandi við þessar endalausu
sögur sem hann var alltaf að lesa og
virtist hverfa inn í. Hann gekk samt
aldrei eins langt og afi sem hafði sér-
stakt lesherbergi fyrir sig á heimilinu
til að geta lesið í friði.
Bjarni sótti sitt nám á sviði viðskipta
en hann gekk í Verslunarskóla Íslands.
Hann var vinamargur og var oft líf og
fjör á heimili okkar þegar vinirnir
heimsóttu hann. Útskriftin úr Versl-
unarskólanum er mér mjög minnis-
stæð enda strákarnir allir uppábúnir í
kjólfötum og stelpurnar í peysufötum.
Hann hóf síðan störf hjá Verslunar-
banka Íslands og starfaði þar í tólf ár.
Hann dvaldi í höfuðborg Bandaríkj-
anna, Washington DC, í eitt ár í starfs-
þjálfun á vegum bankans. Þetta var
fermingarárið mitt og fékk ég að
dvelja hjá honum og mágkonu minni
um sumarið og fékk þann starfa að
passa fyrir þau frumburðinn á meðan
þau voru í vinnu. Það að verða þess að-
njótandi að dvelja erlendis á þessum
árum var mikið ævintýri. Það sem þó
er minnisstæðast eru Rolling Stones
tónleikar sem Bjarni sá til að ég gæti
sótt. Hann var þannig að ef eitthvað
var mikilvægt þá gerði hann það sem
hann gat til að það gæti orðið.
Faðir okkar lést meðan Bjarni var í
verslunarskóla og alla tíð síðan þá tók
hann mjög alvarlega sitt hlutverk sem
stóri bróðir. Hann gerði hvað hann gat
til að styðja okkur systkinin með þá
hluti sem faðir okkar hefði annars
gert. Þau voru til dæmis ófá sporin
sem hann fór á skrifstofu LÍN fyrir
mig þegar ég var í námi erlendis og
hann var mér stoð og stytta þegar ég
keypti mína fyrstu íbúð og kunni ekk-
ert á fjármálavafstrið í kringum það.
Hann var líka góður dansari og sýndi
mér hvernig það var að dansa al-
mennilega eins og hann kallaði það.
Ég hafði mjög gaman af þeim fáu
skiptum sem ég varð þess aðnjótandi
að hafa hann sem dansherra og minn-
ist ég þess með gleði. Bjarni giftist
eftirlifandi eiginkonu sinni árið 1962.
Það ár eignuðust þau einnig sitt
fyrsta barn. Öll mín unglingsár dvaldi
ég mikið á þeirra heimili og leit á það
sem mitt annað heimili. Við systkinin
áttum margar góðar stundir saman í
gegnum allt lífið við spjall um pólitík
og annað það sem var að gerast bæði
hjá okkur persónulega og í samfélag-
inu á hvejum tíma. Við vorum ekki
alltaf sammála, höfðum reyndar mjög
ólíkar skoðanir á mörgu en umræð-
urnar voru ætíð skemmtilegar. Ég
kem til með að minnast þessara
stunda með gleði. Blessuð sé minning
míns ástkæra bróður og Guð fylgi
honum til nýrra heima.
Hrefna Ólafsdóttir.
Kæri vinur og mágur.
Já, af hverju þurfa menn að deyja?
Að fæðast er að deyja, þetta vitum
við, en alltaf kemur það aftan að
manni, ég tala nú ekki um þegar mað-
ur ekki eldri en þú ferð. Elsku Bjarni,
veikindi þín voru eflaust meiri en
nokkurt okkar grunaði.
Ég man þegar þú komst inn á
heimili okkar, svo ungur og ofsa töff-
ari, frekar smágerður, en fríður, þú
varst ekki að fara út í horn með þínar
skoðanir, sem voru bæði réttar og
rangar.
Það var gaman að horfa á þig og
Öldu dansa rokk, tjútt og djæf, mín
fyrirmynd voruð þið, þið voruð glæst-
ust allra glæstra.
Ég kom oft til þín með fyrirspurnir
hér áður fyrr og fékk oftar en ekki
góð ráð, hvort sem það er um fjármál
eða lífið og tilveruna. Dugnaðarfork-
ur varstu í öllu sem þú tókst þér fyrir
hendur.
Með þessum fáu orðum kveð ég þig
kæri vinur og mágur.
Stutt er dvöl
í stundar heimi
líður líf
fyrr en lýði varir,
sem hvirfilbylur
um haf strjúki,
ljómi leiftur
um loftboga.
Hvað er lífið?
Ljósið sem slokknar,
blásin bóla,
sem brestur og hjaðnar,
bogi sem brotnar
á bana ströndum,
hjóm, hégómi,
hrapandi stjarna.
(Jón Ólafsson.)
Að lokum vil ég biðja góðan Guð að
styrkja þig og þína, elsku systir.
Svanfríður Magnúsdóttir
(Dandý).
Þá er hann Bjarni frændi minn
horfinn á braut. Þó að lokin kæmu
ekki á óvart eru þau sár og erfitt að
sætta sig við að hann skuli allur.
Tengsl okkar Bjarna voru meiri en
venjuleg tengsl frændsystkina, í raun
fannst mér hann vera eins og stóri
bróðir. Við vorum svo heppin að fæð-
ast inn í stóran systkinahóp sem
byggðist á hefð stórfjölskyldunnar
þar sem hver var annars stoð og ung-
viðið gekk inn og út hvað hjá öðru
þannig að foreldraumhyggjan var
margföld. Við vorum þrjú frænd-
systkinin fædd á sama árinu og fyrstu
barnabörn afa og ömmu á Ásvallagöt-
unni. Frændurnir Bjarni og Ingi
Hrafn sem voru nokkuð uppátækja-
samir svo og ég sem var ekki eins fyr-
irferðarmikil. Umhyggja stórfjöl-
skyldunnar snerist því óneitanlegu
um okkur fyrstu árin og eflaust leyfð-
ist okkur meira en ella þar sem marg-
ar hendur voru tilbúnar að styðja og
hvetja. Oft var komið saman í sunnu-
dagskaffi og á hátíðum og tyllidögum
fyrstu árin á Ásvallagötunni og
seinna í Barmahlíðinni sem viðhélt
þeim sterku fjölskyldutengslum sem
alltaf hafa verið og gáfu okkur gott
veganesti út í lífið. Á sumrin var farið
í Lækjarbotna þar sem nokkrir úr
fjölskyldunni höfðu komið sér fyrir og
smíðað sér íveruhús. Foreldrar mínir
uppi á hæðinni en Bjarni ásamt sínu
fólki niðri við læk. Þar fyrir utan voru
fleiri skyldmenni í nágrenninu. Það
var ekki langt liðið á sumar þegar
hópurinn var búinn að koma sér fyrir
í sveitinni og hið daglega amstur okk-
ar sem vart stóðum úr hnefa hófst.
Meðal minna fyrstu minninga eru
þeir frændur Bjarni og Ingi Hrafn að
snúast og basla, útbúa vegi með til-
heyrandi forgangi annan daginn og
reyna að stífla lækinn hinn daginn, ég
fylgdist með í hóflegri fjarlægð fannst
nóg um en samt æsispennandi. Undr-
ar mig eftir að ég komst til vits og ára
hversu þolinmóðir þeir voru við mig,
alltaf fékk ég að vera með þó að ég
fengist ekki til að rétta hönd ef gusu-
gangur var úr hófi, sýndi þó tilþrif
þegar ég taldi aðstæður við hæfi.
Tengsl okkar Bjarna rofnuðu ekki
þó að við flyttum fjær hvort öðru, töl-
uðum ekki eins oft saman því með ár-
um breytast áherslur. Samt var það
svo að í hvert sinn sem við hittumst
var tíminn afstæður, sami ylur og
sama nánd, þó að mánuðir hefðu liðið
var eins og við hefðum hist í gær.
Þegar mér var sagt að Bjarni væri
allur varð mér hugsað til okkar síð-
asta fundar. Hann og Alda komu í
sumar austur í bústað til okkar þar
sem við áttum góðan dag, grilluðum
og spjölluðum eins og í gamla daga og
nutum þess að rifja upp fyrri tíma.
Bjarni ekki alveg eins sprækur og
vanalega en bar sig vel, gerði létt grín
að tilverunni og útgeislun hans var
ekki minni en á árum áður. Þegar ég
horfði á hann fann ég að það var ekki
aðeins Bjarni frændi sem sat þarna,
það var Bjarni bróðir sem ég hafði
verið svo tengd öll uppvaxtarárin. Í
vitund mína eru greypt orð þín um að
maður yrði að vanda sig við lífið, já-
kvæður afrakstur væri ekki sjálfgef-
inn og gæfan væri fallvölt. Þegar ég
horfði á Bjarna og Öldu sitja saman
gat ég ekki annað en glaðst yfir ham-
ingjunni sem sveif yfir vötnum og
tengslum sem ég fann þeirra í milli.
Þegar við spjölluðum um gömlu góðu
dagana birtust myndirnar hver af
annarri, hversu stolt ég var af þér,
hversu gaman var að hitta þig í bæn-
um, hve margar vildu að ég kynnti
þær fyrir þér. Ekki veit ég hvort var
heppnara Bjarni að ná í Öldu eða
Alda að eignast Bjarna en það var
leitun að glæsilegra, samhentara og
betra fólki en þeim tveim. Elsku Alda
og fjölskylda, ég votta ykkur mína
innilegustu samúð og bið þann sem
öllu ræður að styrkja ykkur.
Takk fyrir allt og allar þær minn-
ingar sem eftir standa.
Hrefna Guðrún.
Kveðja frá SÁÁ
Góður félagi er fallinn frá, langt um
aldur fram. Bjarni Ólafsson var
tryggur stuðningsmaður SÁÁ og
vann samtökunum vel þau ár sem
hann sat í stjórn þeirra. Hann gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir sam-
tökin og var varaformaður SÁÁ um
tíma.
Við leiðarlok vill stjórn og fram-
kvæmdastjórn SÁÁ þakka Bjarna
framlag hans og hlýhug til samtak-
anna og sendir innilegar samúðar-
kveðjur til eftirlifandi eiginkonu og
fjölskyldu.
Stjórn SÁÁ.
Vinur okkar og félagi Bjarni Ólafs-
son er ekki lengur meðal vor. Hann er
ekki lengur hrókur alls fagnaðar í
vinahópi.
Það er liðin um hálf öld síðan leiðir
okkar lágu saman. Við vorum allir við
nám í Verzló. Við nutum lífsins og
björt framtíð blasti við.
Við vorum níu sem mynduðum
þann hóp sem bast vináttu og tryggð
á skólaárunum sem ávallt hefur hald-
ist þótt stundum hafi verið vík milli
vina.
Á þessu langa árabili hafa ánægju-
stundirnar verið óteljandi sem við
höfum átt með Öldu, Bjarna og fjöl-
skyldu. Heimili þeirra hefur ávallt
BJARNI
ÓLAFSSON
11-14