Morgunblaðið - 23.12.2004, Side 40

40 FIMMTUDAGUR 23. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Afi var stór og sterk-
ur. Hann var með
djúpa rödd og stóran
faðm. Hann var með
ríka réttlætiskennd og
stórt hjarta. Hann var
alltaf einlæglega glaður. Hann sá það
besta í fari fólks og með gleði sinni
dró hann það besta fram í fólki. Þeg-
ar hann kom í mat til mín, sem hann
gerði nánast vikulega eftir að Gunna
amma fór á elliheimili, fannst okkur
öllum sem eitthvað mikið stæði til.
Afi vildi sitja inni í eldhúsi eins og
hann hafði gert hjá ömmu, í hlýjunni
eins og hann orðaði það. Við áttum
góðar stundir inni í eldhúsi meðan ég
var að elda og einhvern veginn varð
hversdagurinn hátíðlegur. Þannig lét
hann okkur líða. Ég held nú reyndar
að honum hafi ekki þótt mikið til
eldamennsku minnar koma enda
óraunhæft að reyna að feta í fótspor
ömmu á því sviði. „Ertu viss um að
liturinn á sósunni eigi að vera svona,
eru kjötbollurnar ekki hráar hjá þér
Manga mín?“ spurði hann og skildi
ekki af hverju mér þótti erfitt að
elda, sjá um börnin, spjalla við hann
og reyna að fylgjast með kvöldfrétt-
um, allt á sama tíma – „amma þín var
nú með fimm börn“, sagði hann og
skellihló að nútímakonunni sem var
að reyna að vera góð í svo mörgu.
Það tók mig nokkurn tíma að venj-
ast því að elda mat handa afa. Fannst
skrýtið að hann sæti og spilaði við
Rakel dóttur mína meðan ég var að
elda. Alveg eins og ég og hann höfð-
um gert fyrir mörgum árum meðan
amma var að elda. Það var á Tóm-
asarhaganum þar sem amma og afi
bjuggu meðan ég sleit barnsskónum.
Ég minnist sérstaklega morgnanna á
Tómasarhaga. Þá barst ilmurinn úr
eldhúsinu því hún Gunna amma mín
vaknaði alltaf fyrir allar aldir og bjó
til dýrindis morgunmat. Um helgar
bakaði hún jólaköku sem hún færði
honum Geira sínum í rúmið með
rjúkandi kaffibolla og mér ískalda
mjólk. Svo lagðist hún upp í hjá okk-
ur og við borðuðum volga kökuna og
töluðum um hvað við ætluðum að
gera þann daginn. Oftast ákváðu
amma og afi að fara í bíltúr og koma
við hjá krökkunum. Ég man ekki eft-
ir því að þau hafi nokkru sinni neitað
mér um að vera hjá þeim um helgar.
Þau höfðu alltaf tíma fyrir okkur og
voru ætíð innilega glöð þegar við
komum. Börnin þeirra og barna-
börnin og nú í seinni tíð barnabarna-
börnin voru þeim allt og þau ræktuðu
sambandið við okkur öll af mikilli al-
úð. Stundum voru þau mætt snemma
á sunnudagsmorgnum og skildu ekk-
ert í því að börnin og barnabörnin
voru ekki komin á ról. Síðastliðið ár
eftir að amma þurfti að fara á elli-
heimili fann ég þessa gleði þegar ég
kom þangað. Þá stóð afi upp og kall-
aði: „Ertu bara komin, elskan?“
faðmaði mig og kyssti, jafnvel þó að
við hefðum hist kvöldið áður.
Það var ömmu og afa þungbært
þegar amma þurfti að fara á elliheim-
ilið. Þau voru gift í fimmtíu og þrjú ár
og ég hef aldrei kynnst samheldnari
eða ástfangnari hjónum. Afi heim-
sótti ömmu á hverjum degi um þrjú-
leytið og þau sátu og héldust í hend-
ur. Ef honum seinkaði var hún ekki í
rónni, var alltaf að líta á klukkuna
eða að kíkja út um gluggann. Eins og
ung stúlka sem er nýorðin ástfangin.
Þannig var samband þeirra. Þau
elskuðu hvort annað heitt, voru góð
hvort við annað og amma kallaði afa
kærastann sinn. Ég held að óbilandi
ást þeirra hvors á öðru hafi verið
stærsta gjöf þeirra til okkar. Hún
veitti okkur öryggi og trú á ástina.
Desember var uppáhaldsmánuður
afa, hann var mikið jólabarn. Á
GEIR
ÞORVALDSSON
✝ Geir Þorvaldssonfæddist í Reykja-
vík 27. ágúst 1930.
Hann lést á heimili
sínu Bláhömrum 2 í
Reykjavík 9. desem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Bústaðakirkju
21. desember.
fyrsta sunnudegi í að-
ventu byrjaði hann að
raula jólalög og hætti
ekki fyrr en allt sem
minnti á jólin var komið
ofan úr geymslu. Hon-
um fannst fátt
skemmtilegra en að
velja jólagjafir handa
ömmu, börnunum sín-
um, barnabörnum og
síðustu ár barnabarna-
börnunum. Hann var
önnum kafinn allan
mánuðinn við að undir-
búa jólin. Að þessu
sinni byrjaði undirbún-
ingurinn um miðjan nóvember. Það
hafði aldrei gerst áður. Hann sagði
mér þegar hann kom í mat til mín í
lok nóvember að nú væri hann búinn
að skreyta íbúðina. Næstu daga
skrifaði hann á jólakortin, keypti
jólagjafir og pakkaði þeim inn. Afi dó
9. desember á heimili sínu, um-
kringdur jólaljósum og innpökkuð-
um jólagjöfum með merkimiðum
sem á stendur „Frá ömmu og afa í
Bláhömrum“.
Elsku Geir afi minn lifir í fólkinu
sínu, börnunum sínum sem hann
elskaði svo mikið. Ég hef síðustu
daga séð hann í pabba mínum og
systkinum hans, frændfólki mínu.
Hvernig þau tala við ömmu, hlýleg
orðin, sömu orð og afi notaði, sömu
áherslur. Hvernig þau faðma okkur,
börnin sín, barnabörnin hans afa.
Allir eiginleikar afa eru þarna nema
gleðin því í stað hennar er sorg, mikil
sorg, en gleðin hans afa, sem hann
var þekktur fyrir, hún kemur seinna.
Ég hlakka til.
Margrét.
Hann afi sofnaði út frá spennandi
fótboltaleik svefninum langa, sæll og
ánægður með úrslit leiksins þar sem
okkar lið hafði haft betur. Sárt er að
komið er að kveðjustund og margs að
minnast um Geira afa. Hress, fjall-
myndarlegur, skemmtilegur og alltaf
brosandi. Það sem mest stendur upp
úr í minningunni eru ófáar veiðiferð-
ir sem við fórum í. Við áttum margar
góðar stundir m.a. í rúgbrauðinu en
sú sem ég man best eftir og var mér
kær var þegar ég sótti afa í Efstaleit-
ið og við fórum í Gíslholtsvatn. Þar
var engin veiði frekar en oft áður, við
fluttum okkur um set að bænum og
þar var sleppitjörn en engin veiði. Afi
sætti sig ekki við að fara heim afla-
laus svo við stoppuðum hjá bóndan-
um á bænum og afa tókst að fá leyfi
til að fara í eldiskarið og ná í fisk. Í
annarri ferð héldu allir að við hefðum
týnst, því við skiluðum okkur ekki
heim á tíma, en við gleymdum okkur
bara því við vorum að „fá’ann“.Við
áttum fleiri stundir. Má þá nefna
óbilandi áhuga afa á spilamennsku.
Ég og konan mín fórum oft til ömmu
og afa til að spila kana og það var afi
sem kenndi Ósk hinar almennu spila-
reglur og oft fékk hún ávítur frá hon-
um fyrir að vera kannski ekki með
réttu spilin. Hann tók ótal sénsa í
spilum og oftar en ekki endaði spila-
mennskan með meiriháttar tapi hjá
honum því hann tók marga stóra
sénsa.
Áður en ég og fjölskyldan mín
fluttum í sumar kom afi í vinnuna til
mín og heimtaði að ég sýndi honum
nýja húsið. Það varð ekki undan því
komist. Hann var jú mættur alla leið
upp í Mosfellsbæ og húsið skyldi
hann sjá, sem hann og fékk, að sjálf-
sögðu. Afa leist vel á húsið og sagðist
ætla að koma oft til okkar með
ömmu. Hann stóð við sín orð og
mætti oft í heimsókn, sem okkur
þótti vænt um, en hefði mátt koma
miklu oftar.
Afi var alltaf hjálpsamur og tilbú-
inn að gera allt fyrir alla sem hann
gat og er ég honum þakklátur fyrir
það. Takk fyrir allar þær stundir sem
ég fékk að hafa afa hjá okkur. Ég
vona að ég verði eins góður maður og
hann afi. Megi minningin um góðan
mann lifa.
Geir Rúnar.
Elsku besti afi minn. Ég á eftir að
sakna þín svo rosalega mikið og það
skarð sem þú skilur eftir þig í hjart-
anu mínu kemur enginn til með að
fylla. Þetta er svo sárt og ég held að
ég hafi alltaf haldið í þá barnslegu
von að þú myndir alltaf vera hjá mér.
Ég á margar góðar minningar um
þig og það kemst ekki brot af þeim
fyrir hérna.
Það sem mér dettur samt fyrst í
hug, þegar ég hugsa til baka, eru
helgarnar á Tómasarhaganum, þá
vaknaði maður við góðan ilm af jóla-
kökunni sem amma var að baka og
þú lást uppi í rúmi með gömlu gufuna
í botni og beiðst þess að konan, sem
þú elskaðir út af lífinu, kæmi með
kaffið og kökuna til þín. Síðan sátum
við þrjú saman í rúminu ykkar og
borðuðum jólaköku, þið drukkuð
kaffi og ég fékk mjólkurglas.
Þú elskaðir hryllingsmyndir og ég
minnist þess sérstaklega þegar við
fórum saman í bíó á einhverja rosa-
lega mynd. Allir í bíó voru alveg að
farast úr spenningi. Við vorum búin
að horfa á myndina í um 15 mínútur
og þú varst búinn að átta þig á því
hver morðinginn var og ákvaðst að
segja það hátt og skýrt yfir allan bíó-
salinn, við lítinn fögnuð bíógesta en
við hlógum dátt eftir á.
Ást ykkar ömmu var óendanleg,
þið voruð gift í 53 ár og það sem lýsti
ást ykkar mest var hvernig þið horfð-
uð hvort á annað, héldust í hendur,
sögðust vera kærustupar og síðast
en ekki síst ávöxtur ástar ykkar,
börn, barnabörn og barnabarnabörn.
Ég hef aldrei séð neitt par sem var
eins ástfangið. Þið voruð falleg og
flott fyrirmynd fyrir okkur hin og
verður það erfitt fyrir okkur að feta í
fótspor ykkar.
Elsku afi minn ég á eftir að sakna
þín svo mikið og allt er svo vonlaust
þegar ég hugsa til þess að ég eigi
ekki eftir að fá að hitta þig aftur og
við eigum ekki eftir að geta tuðað
meira hvort í öðru. Það var nokkuð
sem við bæði vorum mjög dugleg við,
æsa hvort annað upp og hlæja síðan
að viðbrögðum okkar. Ég sé ekki
fram á það að sársaukinn við það að
missa þig eigi eitthvað eftir að
minnka, en minning þín lifir með mér
og öllum þeim sem fengu þann heið-
ur að kynnast þér.
Elsku besta amma mín, maðurinn
sem þú elskaðir út af lífinu og gerðir
allt fyrir er farinn frá okkur. Eftir
stöndum við í sorginni. Við þurfum
nú ekki að hugsa mikið eða lengi til
að muna fallega brosið hans og hlýja
og góða hjartað hans. Haltu áfram að
vera svona sterk, elsku amma mín,
afi lifir í okkur öllum og þá sérstak-
lega þér.
Elsku fallegi og yndislegi afi minn,
sofðu rótt.
Þín
Íris Dögg.
Mig langar að minnast afa míns,
Geirs Þorvaldssonar.
Það er bankað þunglamalega á
gluggann og ég heyri beljandi rödd
hans kalla reiðilega: „Andskotinn, er
enginn komin á fætur hér ...hvers
konar eiginlega er þetta, á að sofa frá
sér daginn? Hvar er kaffið?“ Og svo
hvellur stríðnishlátur í kjölfarið. Ég
veit ekki hvort ég er 14 í ferming-
arherberginu í Seiðakvísl, 22ja í
fyrstu íbúðinni minni á Sólvallagötu
eða í heimsókn á heimili foreldra
minna eftir að ég flutti til útlanda.
Undarlega hélt ég að ég myndi alla
tíð verða vakin með þessari kröftugu
og háværu rödd, þessum tveggja
metra og sterka uxa, ljúfa og glaða
fjölskylduföður. Það var algjört
sjokk að heyra hinum megin línunn-
ar að Geir afi væri dáinn. Ég trúði því
ekki og trúi því eiginlega ekki enn.
Þetta er svo óraunverulegt þegar
maður er svona langt í burtu. Afi er
eins og fjall og hann, eins og fjöllin,
er alltaf.
Við barnabörnin eigum svo frá-
bærar minningar um Geira afa.
Hann og Gunna amma fóru með okk-
ur í ævintýralegar útilegur og veiði-
ferðir. Þau kenndu okkur að spila og
að borða, vel og mikið. Amma stóð
við eldavélina á Tómasarhaganum og
hrærði í pottum á meðan afi spjallaði,
tefldi eða spilaði við okkur. Og svo
hlógu þau bæði, hlátri sem kom ein-
hvers staðar frá iðrum jarðar. Afi var
stríðinn og spar á hrósin: Það skyldi
sko herða í manni. Þegar ég vann
fyrstu medalíuna mína í boltanum
krafðist ég þess að fara beint til
Geirs afa í JL húsið og sýna honum.
Hrósin voru sætust frá honum.
Minningarnar eru margar og ljúfar.
Á gamlárskvöld komu amma og afi
alltaf á ameríska drekanum hlaðin
rakettum og bombum og kjöguðu yf-
ir þröskuldinn með vanabundnum
hávaða. Þau skemmta sér að venju
konunglega og eftir að búið er að
diskútera skaupið, fella nokkur tár
við „Nú árið er liðið“ og með svosem
tvo til þrjá, þráast afi að keyra heim
laust eftir miðnætti. Þegar ég hugsa
um geislandi glatt andlit hans þá
dettur mér helst í hug bóndi sem
virðir fyrir sér fallega, brakandi upp-
skeruna. Svei mér ef það vorum ekki
bara við fjölskyldan sem gerðum
hann svona glaðan. Fjölskyldufaðir-
inn, Don Carleone.
Alla tíð mun ég búast við bankinu
og beljandi kallinu. Afi er eins og
fjall.
Bless í bili.
Pétur Hafliði.
Elsku besti afi minn. Þegar ég
settist niður eitt kvöldið og ætlaði að
byrja að skrifa minningargreinina
um þig vissi ég ekki alveg hvar ég
átti að byrja. Minningarnar um þig
eru svo rosalega margar að ég gæti
vel skrifað heila bók. Við unnum
saman, þú bjóst hjá okkur og síðan
eru það auðvitað ferðin til Vest-
mannaeyja, allar veiðiferðirnar,
heimsóknirnar og rúntarnir niður í
bæ. Það bara er svo ótrúlega margt
sem við höfum gert saman.
Eitt sumarið var ég hjá ykkur
ömmu á hverjum degi í nokkrar vik-
ur. Ég var 11 ára og nýkomin heim
frá Mallorca, mamma og pabbi voru
aftur byrjuð að vinna og það voru
nokkrar vikur þangað til skólinn
byrjaði. Við spiluðum rommý og
fleiri spil á hverjum degi og fórum
síðan með ömmu í bíltúr, við fengum
okkur ís og skoðuðum skipin á höfn-
inni. Að sjálfsögðu þurftum við að
vera komin heim áður en Leiðarljós
byrjaði, við máttum sko ekki missa af
því.
Manstu þegar ég, þú, amma og
Sveinn Þorri fórum í veiðitúr eitt
sumarið, við veiddum bara einn fisk
og vorum ekki alveg sátt. Við Svenni
fórum aðeins út í vatn að synda og
amma eldaði fyrir okkur á meðan.
Þegar við vorum búin að borða hent-
ir þú kolunum í ruslið og við fórum að
taka dótið okkar saman, okkur
Svenna varð þá litið á ruslið sem stóð
í ljósum logum út frá kolunum sem
þú hafðir hent. Ég og Svenni grenj-
uðum úr hlátri milli þess sem við
hlupum að vatninu með fötu og hellt-
um vatninu á ruslið.
Þið amma bjugguð hjá okkur fyrir
um fjórum árum. Á hverjum degi
þegar ég kom heim úr skólanum ætl-
aði ég að horfa á sjónvarpið. Þú skild-
ir ekki alveg hvaða vitleysa var í mér
að vilja á horfa á þætti á borð við
Friends og sagðir alltaf við mig:
„Fríða, hvar er byssan (fjarstýring-
in), komdu með byssuna, horfum á
eitthvað spennandi.“ Þannig varstu,
það þurfti alltaf einhverja „aksjón“,
annars var ekkert gaman að því.
Æi, elsku afi minn, ég get ekki
hugsað mér að við eigum ekki eftir að
búa til fleiri æðislegar minningar,
eigum ekki eftir að fara í neina veiði-
ferð, eigum bara ekki eftir að gera
neitt meira saman.
Elsku afi minn, við barnabörnin
þín vorum svo heppin að eiga þig sem
afa, í þér áttum við okkar eigin jóla-
svein sem var tilbúinn að gera alla
heimsins vitleysu með okkur. Ég
sakna þín svo mikið en minningarnar
um þig hjálpa mér í gegnum sorgina
og söknuðinn. Ég mun alltaf elska
þig, elsku afi minn, og eins og við
sögðum alltaf, sjáumst seinna!
Fríða Kristbjörg
Steinarsdóttir.
Elsku afi, ég á svo erfitt með að
trúa því að þú sért farinn frá okkur.
Ég sakna þín svo mikið en ég er svo
heppin að eiga alveg fullt af góðum
og skemmtilegum minningum um
þig og ömmu. Ég hef verið svo lán-
söm að fá að eyða miklum tíma með
ykkur. Ég man þegar ég var krakki
þá gat ég varla beðið eftir að það
kæmi föstudagur því þá vissi ég að ég
gæti farið til ykkar ömmu á Tómas-
arhaganum og gist hjá ykkur alla
helgina. Þetta var svo yndislegur
tími. Þið amma hafið kennt mér svo
mikið. Þið voruð alltaf svo góð hvort
við annað, hamingjusöm og sam-
rýnd.
Elsku afi minn, þú varst höfðing-
inn í fjölskyldunni og mér þótti svo
ótrúlega vænt um þig. Þið amma haf-
ið alltaf verið svo góð við mig og
dekrað við mig í gegnum árin. Ég og
þú náðum svo vel saman, höfðum lík-
an húmor og svipuð áhugamál. Ekki
leiddist okkur að fara í veiðitúra,
keilu og sumarbústaðarferðir.
Spennumyndir fannst okkur mjög
gaman að horfa á og giskuðum við
oftast á hvernig myndirnar enduðu.
Það var svo yndislegur tími sem
við áttum saman í Kaupmannahöfn
fyrir nokkrum árum þegar þið amma
komuð til okkar Bibba og Hlyns. Þú
fórst beint í keilu með Bibba og
strákunum á kollegíinu og þeir áttu
ekki orð yfir snilldartöktum gamla
mannsins. Ég var svo stolt að eiga
þig fyrir afa. Við áttum æðislegan
tíma saman er við fórum í Tívolí,
Bakken, ógleymanlega ferð á úti-
markað í grenjandi rigningu og
margt fleira.
Elsku afi, þú komst svo aftur út til
okkar í júní sl. og varst hjá okkur í
nokkra daga yfir afmælið hans
Hlyns. Ég er svo ánægð með að
Hlynur og Matthildur áttu þann tíma
með þér. Takk fyrir það, afi minn.
Elsku amma mín, við fráfall afa
hefur þú misst mikið. Guð gefi þér
styrk á þessari sorgarstundu.
Elsku afi minn, takk fyrir allt og
það að vera besti afi í heimi.
Þín
Gunnhildur Ósk.
Ein hringing seint að kvöldi, Elli
frændi er í símanum og tilkynnir mér
að Geiri bróðir sé látinn. Þessi fregn
er eins og þungt högg í hjartastað,
þetta getur ekki verið núna mitt í
jólaundirbúningnum, að minn stóri
bróðir sem var svo mikið jólabarn sé
dáinn, og minningarnar hrannast
upp frá bernsku okkar, fyrst heima á
Bergþórugötu, síðan á Bollagötu.
Alltaf var jafn gaman í jólaundirbún-
ingnum enda var mamma svo ánægð
hvað Geiri var mikið jólabarn, alltaf
tilbúinn að setja músastigana í loftið í
stofunum, og á aðfangadag, meðan
mamma var að elda jólamatinn, þá
tók hann mig upp á öxl sér og labbaði
með mig um gólf og sagði mér sögur
því það var svo erfitt að bíða eftir að
klukkan yrði sex.
Við vorum svo lánsöm að eiga und-
ur góða foreldra, því varla er hægt að
husgsa sér betra fólk en Helgu og
Þorvald. Þau voru einkar samtaka
með að ala okkur upp og okkar besta
veganesti í lífinu.
Það var níu ára aldursmunur á
okkur þannig að hann var alltaf stóri
bróðir og ég litla systir og eru það
orð að sönnu.
Eitt atvik lýsir Geira mínum ansi
vel þegar litla systir fékk skarlats-
sótt og var send á Farsótt í einangr-
un og mamma og pabbi voru lokuð
inni í viku og allt sótthreinsað.
Geiri kom heim, tók föt sín og
nauðsynjar og lét ekki sjá sig í viku,
ætlaði nú ekki að láta loka sig inni,
enda á besta aldri, um 19 ára.
Árin líða, ég komin á unglingsárin
og farin að skemmta mér og hafði
stóri bróðir svolitlar áhyggjur af litlu
systur. Eitt sinn beið hann eftir mér
fyrir utan Breiðfirðingabúð til að gá
að hvernig ég hefði það við litla hrifn-
ingu af minni hálfu.
Um 1950 hitti Geiri bróðir sína
góðu konu Gunnhildi og var ekki
laust við að það væri dularfullur tónn
í röddinni þegar hann sagði mér að
hann ætti kærustu sem ynni á Hvít-
árbrú og hann færi þangað til að
heimsækja hana.
Mjög lánsöm voru þau og eignuð-
ust fimm börn.
Að leiðarlokum þakka ég og mín
fjölskylda frábæra samfylgd sem
seint mun gleymast. Megi góður guð
gefa Gunnhildi og fjölskyldum þeirra
styrk.
Halla systir.