Morgunblaðið - 23.12.2004, Page 43

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. DESEMBER 2004 43
MINNINGAR
Það var á fallegum
hvítum vetrarmorgni
sem hann pabbi minn
hvarf úr þessum heimi.
Þeir voru líka ófáir
hvítu vetrarmorgnarnir í hans lífi
sem hann hvarf út í norðlensku hríð-
ina og frostið og hraðaði sér til
vinnu. Myndir og minningar svífa
fyrir hugskotssjónum okkar sem eft-
ir erum.
Fyrstu árin í „silfurhöllinni“ og
við Guðrún Björk bara tvær þá.
Leikföng voru smíðuð af miklum
hagleik, svo og rúmin okkar systra.
Ég sé hann hlaupa út úr stofunni í
þessu húsi með logandi jólatré því
eitt kertaljósið nældi í grein. Um
næstu jól var komin jólasería úr
vasaljósaperum, máluðum öllum
regnbogans litum.
Áhugamálin á yngri árum tengd-
ust mest íþróttum og veiðiskap, var
mikið á skíðum, og tók þátt í skíða-
keppnum. Hann var óþreytandi að
segja okkur sögur af veiðiferðunum
með sínum góðu vinum frá yngri ár-
um. Einhver þeirra átti bát og þeir
veiddu silung og svartfugla og tíndu
egg. Frá blautu barnsbeini vönd-
umst við því fuglakjöti og svartfugls-
eggjum og það var hátíð þrungin
minningum um „svörtu eggin“ þegar
hann svo löngu síðar keypti svart-
fuglsegg á vorin.
Hann var tvo vetur í Héraðsskól-
anum í Reykholti, en hélt ekki áfram
á námsbrautinni því áhuginn lá ann-
ars staðar, á vélum og tengdum
störfum og því sem var í deiglunni á
þessum tíma. Á veturna var oft at-
vinnuleysi á Siglufirði og fremur en
þiggja nokkuð af nokkrum fór hann
víða um land þar sem vinnu var að
fá, annars vann hann á sumrin hjá
Síldarverksmiðjum ríkisins, í Paul,
SR-30, SRN og SR-46 þar til hann
var fastráðinn og var þá á sumrin í
SR-46 og á veturna á vélaverkstæð-
inu. Oft var bara dagvinnan á vet-
urna sem varla nægði þegar fjöl-
skyldan fór að stækka. Hann tók því
alla eftirvinnu sem bauðst og var
vaktmaður í togurunum um tíma á
meðan þeir voru í landi. Hins vegar
var mikil vinna í síldarverksmiðjun-
um á sumrin. Hann var léttur á fæti
þá, þegar hann snaraðist í vinnuna,
en svo á reiðhjóli í mörg ár. Og þeg-
ar ég söng – Afi minn fór á honum
Rauð – fyrir soninn tveggja ára
sagði sá stutti: „Neei, afi minn fór á
hjóli.“ Hann var árum saman í
brunaliðinu og það var oft ekki góð
líðan meðal okkar heima þegar stór-
brunar áttu sér stað. Hann kom allt-
af heim í hádegismat, þótti vænt um
vinnuna sína, og sagði okkur þá ým-
islegt þaðan, þó ekki alltaf við mik-
inn fögnuð yngismeyja, sem ekki
höfðu sérstakan áhuga á þurrkurum,
skilvindum, gúanói eða síldarmjöli.
Um sumarfrí var ekki að ræða um
hábjargræðistímann, en þegar við
Guðrún Björk vorum litlar átti pabbi
árabát og á sunnudögum fórum við
oft yfir um fjörð. Ég man þegar
hann hnyklaði vöðvana við róðurinn
og ég hélt að pabbi minn væri með
stærri og sterkari mönnum, en
seinna sá ég að hann var svona rétt
meðalmaður á hæð. Þetta var okkar
sumarfrí við leik í fjörunni og göngu-
ferðir um Kambaláana og móðir
okkar síðar ein af stofnendum Úti-
vistar þarna í essinu sínu.
Heimili foreldra okkar var alltaf
fallegt og notalegt. Þar fór saman
smekkvísi og röggsemi móður okkar
og skilningur pabba á því að eiga
hlýlegt heimili. Þau áttu alltaf marga
og góða vini og oft var glatt á hjalla
og gestkvæmt í gegnum árin. Pabbi
hafði hönd í bagga með heimilis-
JÓHANNES
JÓNSSON
✝ Jóhannes Jóns-son fæddist á
Siglufirði 20. júlí
1916. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans við Hring-
braut 14. desember
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Fella- og Hólakirkju
21. desember.
störfunum þegar með
þurfti, t.d. þegar fjölg-
un varð í fjölskyldunni
eða af öðrum ástæðum.
Móðir okkar rak hár-
greiðslustofu í mörg ár,
og það kom aldrei nið-
ur á heimilinu bæði
vegna hennar einstöku
skipulagshæfileika og
að hann lagði sitt af
mörkum. Jólin fram-
undan vekja margar
minningar, pabbi að
moka snjóskaflana,
sjóða hangikjötið,
hreinsa sviðin, festa
jólatréð á síldartunnu á meðan
mamma sér um jólahárgreiðsluna
fyrir frúr bæjarins ásamt köku-
bakstrinum og jólaundirbúningnum.
Síldin hvarf og fjölskyldur fóru að
tínast úr bænum. Pabba var það
þungbær tilhugsun að fara, en
yngstu dæturnar þrjár voru að nálg-
ast framhaldsskólaaldur og erfitt að
senda allar í skóla í einu því ekki
virtust bjartir tímar framundan. Það
varð því úr að fjölskyldan fór suður
1972 og hann gerðist húsvörður í
Sólheimum 25. Hann sinnti því af
trúmennsku og þótti vænt um fólkið
í húsinu, en það var einmanalegt
starf og hann saknaði kallanna af
verkstæðinu og saknaði Siglufjarðar
sárt í fyrstu. Smám saman rjátlaðist
það þó af honum og hann fór að
kunna prýðilega við sig í Reykjavík
og varð alveg sáttur. Árið 1980 gerð-
ist hann næturvörður í Verzlunar-
bankanum þar sem honum líkaði af-
ar vel og talaði alltaf hlýlega um allt
og alla þar.
Loksins á miðjum áttunda ára-
tugnum áttaði hann sig svo á að það
væri ekki svo vitlaust að fara í sum-
arfrí og fór næstu árin með sinni frú
til margra landa. Þau fóru daglega í
langar gönguferðir, hann með hatt
sinn og staf og með augu og eyru op-
in yfir því sem merkast var.
Pabbi fylgdist alla tíð mjög vel
með fréttum og fréttatímar voru
heilagir, hafði mikinn áhuga á
stjórnmálum og fylgdist vel með, las
mikið og það var oft ákveðið þema í
gangi í bókmenntunum. Hann hafði
óbilandi lífsvilja, en var oft lasinn hin
síðari ár, lét þó lítið yfir því. Varð svo
að fara á sjúkrahús af ýmsum orsök-
um, oft alvarlegum, og stóð mamma
alltaf þétt við hlið hans og vaktaði
hann dag og nótt „Pabbi hefur níu
líf,“ sögðum við. Þau voru ekki með
bíl síðustu árin, en fóru mikið í bæ-
inn, gjarnan á kaffihús, lásu blöðin
og áttu notalegar stundir á meðan
hann treysti sér til.
Hann hafði stálminni allt til síð-
ustu stundar hvort sem var um
gamla daga eða nútímann. Það voru
hans bestu stundir að sitja og tala
saman í rólegheitum eins og hann
sagði. Við sátum saman stund nán-
ast í viku hverri og umræðuefnin
voru Siglufjörður fyrr og nú, upp-
vaxtarárin hans og það sem var efst
á baugi í landinu. Við rifjuðum ým-
islegt upp og ég spurði margs um
fólkið og fjöllin og varð þess áskynja
að ég hafði alls ekki þekkt ýmis fög-
ur og tilkomumikil fjallanöfn. Hann
naut þess að segja frá og við vorum
bókstaflega fyrir norðan í huganum
þessar stundir.
Jonni Jóns var mjög fastur fyrir
og þegar hann hafði myndað sér
skoðun varð henni ekki haggað
nema rök væru óumflýjanleg, stoltur
og lét ekki beygja sig á lífsleiðinni á
meðan hann taldi réttlætið vera sín
megin. Hann var gætinn í fjármálum
og greiddi alltaf á gjalddaga, gerði
ekki miklar kröfur til lífsins og vildi
helst hafa hlutina í föstum skorðum.
Hann fylgdist vel með barnabörn-
unum og barnabarnabörnunum,
spurði mikið um þau og var stoltur af
þeim öllum, en átta þeirra búa er-
lendis í þremur löndum og ein dóttir.
Síðustu vikurnar sem móðir okkar
og við systur vöktum hjá honum var
gott að halda í hlýjan lófa hans og
muna eftir örygginu sem hann veitti
þegar hann leiddi okkur sem börn og
nú vorum við að reyna að veita hon-
um öryggi. Pabbi var þannig að okk-
ur fannst alltaf að allt væri í lagi ef
hann var til staðar, t.d. í stórhríð-
unum fyrir norðan þegar húsið hrist-
ist og skókst og sá ekki út úr augum
og síðar sýndi hann það á ýmsan
hátt í tilveru okkar. Nú þegar hann
er farinn er söknuður okkar sár, en
að hafa fengið að hafa hann svona
lengi hjá okkur er þó þakkarvert.
Við fórum öll með barnabænina
okkar við dánarbeð hans:
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Erla Nanna Jóhannesdóttir.
Fallin er frá fyrir
aldur fram Edda Jóns-
dóttir eftir stutta
sjúkralegu. Edda var
ljúf í viðmóti og hvers manns hug-
ljúfi, jákvæð og samviskusöm. Hún
var afskaplega félagslynd og mætti
alltaf þegar starfsmenn gerðu sér
dagamun eða fóru í ferðalög. Aðeins
þrjátíu og eins árs að aldri varð
EDDA
JÓNSDÓTTIR
✝ Edda Jónsdóttirfæddist á Djúpa-
vogi 6. október 1940.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Landspít-
alans við Hringbraut
laugardaginn 11.
desember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Hafnarkirkju 18.
desember.
Edda fyrir þeirri sorg
að missa eiginmann
sinn í blóma lífsins frá 5
ungum börnum sem
hún af miklum dugnaði
kom til manns. Erfitt
er að gera sér í hugar-
lund þau spor sem hún
stóð í. Vistmenn og
starfsmenn hjá
Heilbrigðisstofnun
Suðausturlands voru
þess aðnjótandi í 16 ár
að njóta starfskrafta
hennar sem hefði mátt
vera lengri.
Fyrir hönd Heil-
brigðisstofnunar Suðausturlands
sendi ég börnum Eddu og aðstand-
endum þeirra mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðrún J. Jónsdóttir,
hjúkrunarforstjóri.
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir
Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir
Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís
Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen,
útfararstjóri.
Guðmundur Þór
Gíslason,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför föður okkar, tengda-
föður og afa,
GUÐMUNDAR SIGURDÓRSSONAR,
Akurgerði,
Hrunamannahreppi.
Tryggvi Guðmundsson, Anna Brynjólfsdóttir,
Ármann Guðmundsson, Hrefna Hannesdóttir,
Hlynur Tryggvason,
Hannes Ármannsson
og Bergný Ármannsdóttir.
Elskulegur faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR SVEINSSON,
Safamýri 61,
lést þriðjudaginn 21. desember.
Helga Ólafsdóttir, Guðmundur Björnsson,
Erla Guðmundsdóttir, Jónas Rafn Stefánsson,
Björn Guðmundsson,
Ólafur Guðmundsson
og langafabarn.
Elskuleg móðir okkar,
HÓLMFRÍÐUR JÓNASDÓTTIR
frá Sílalæk,
Hjarðarhaga 60,
Reykjavík,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 21. desember.
Útförin fer fram frá Neskirkju miðvikudaginn 5. janúar kl. 13.00.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
Ingibjörg Kristín Ólafsdóttir,
Sigríður Elín Ólafsdóttir.
Elskulegur bróðir okkar og mágur,
INGI VIGFÚS GUÐMUNDSSON,
Skagasel 9,
Reykjavík
lést á heimili sínu fimmtudaginn 16. desem-
ber.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Kristín Kolbrún Guðmundsdóttir, Samúel J. Guðmundsson,
Valey Guðmundsdóttir, Svavar Valdimarsson,
Guðmundur Guðmundsson, Ólína Steinþórsdóttir,
Halldór Guðmundsson, Inga L. Þorsteinsdóttir,
Guðrún Unnur Guðmundsdóttir, Guðjón Þór Gíslason
og aðrir aðstandendur.
Ástkær eiginkona mín,
HILDA ÁRNADÓTTIR
frá Ásgarði, Vestmannaeyjum,
til heimilis á Lindarsíðu 4,
Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Hlíð föstudaginn 17. des-
ember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey frá Höfða-
kapellu.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild B dvalarheimilinu Hlíð.
Hörður Svanbergsson.
Bróðir minn,
FRIÐGEIR GUÐJÓNSSON,
sem lést á dvalarheimilinu Nausti, Þórshöfn,
aðfaranótt mánudagsins 20. desember, verður
jarðsunginn frá Svalbarðskirkju, Þistilfirði,
þriðjudaginn 28. desember kl. 14.00.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Árnína Guðjónsdóttir.