Morgunblaðið - 09.01.2005, Blaðsíða 44

44 SUNNUDAGUR 9. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Sími 551 3485 • Fax 551 3645
Áratuga reynsla í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 896 8284
Eyþór Eðvarðsson
útfararstjóri
Sími 892 5057
Vaktsími allan sólarhringinn
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Þegar andlát ber að
Síðastliðin 14 ár höfum við feðgar
aðstoðað við undirbúning útfara.
Alhliða útfararþjónusta
Símar: 567 9110,
893 8638 og 897 3020
Rúnar
Geirmundsson
Sigur›ur
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Þegar ég var að vaxa
úr grasi á sjötta og sjö-
unda áratug síðustu
aldar var starfsvett-
vangur meginþorra
kvenna innan veggja heimilisins.
Þannig var það með konurnar í göt-
unni minni, á Kársnesbrautinni í
Kópavogi. En þó störf þeirra væru
svipuð, voru þær mjög ólíkar og áttu
hver sér sína sérstöðu. Ég held að ég
GYÐA
KARLSDÓTTIR
✝ Gyða Karlsdóttirfæddist á Seyðis-
firði 11. maí 1926.
Hún lést á hjarta-
deild 14-E, Landspít-
alanum við Hring-
braut mánudaginn
27. desember síðast-
liðinn og var jarð-
sungin frá Fossvogs-
kirkju 5. janúar.
halli ekki á neina þeirra
þegar ég segi að hún
Gyða mamma hennar
Möddu vinkonu minnar
hafi verið fallega
mamman í götunni.
Gyða Karlsdóttir var
glæsileg kona, dökk á
brún og brá. Á þessum
árum var ég fastagestur
á heimili hennar og
þangað var gott að
koma. Við krakkarnir á
Kársnesbrautinni lék-
um okkur mikið í stóra
barnvæna garðinum
hennar. Með fimm vina-
mörg börn varð heimili hennar oft
eins og járnbrautarstöð. Einn kom þá
annar fór. Mitt í þessu öllu stóð Gyða,
falleg að vanda og drottning heim að
sækja.
Gyða var mjög listræn kona. Um
þá hæfileika hennar bar heimili henn-
ar og Þorvarðar vott. Listrænir hæfi-
leikar Gyðu komu einnig fram í því
hvernig hún sinnti sínu ævistarfi. Allt
sem hún gerði, gerði hún svo fallega.
Á þessum árstíma kemur sérstaklega
í hugann hvernig hún skreytti húsið
sitt á aðventunni. Gyða var fyrsta
konan sem ég kynntist sem bakaði
piparkökuhús fyrir jólin. Á borðstofu-
skápnum í stofunni hennar stóð ár-
lega fullkomið piparkökuhús. Á viss-
an hátt var það hluti af jóla-
undirbúningi þessara ára að skoða
listaverkið hennar.
Fyrir rúmum áratug varð Gyða
fyrir því áfalli að missa manninn sinn.
Í framhaldi af því bjó hún sér fallegt
heimili í Reykjavík. En hún sætti sig
aldrei fyllilega við lífið án Þorvarðar.
Þá voru síðustu árin henni erfið vegna
veikinda. Og nú er hún farin yfir móð-
una miklu. Ef til er líf eftir þetta líf, þá
er víst að þar hefur Þorvarður beðið
hennar og að nú líður henni vel. Því vil
ég trúa.
Vegna búsetu erlendis get ég því
miður ekki fylgt henni. Við Már send-
um dætrum hennar, syni og fjölskyld-
um þeirra okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Ég þakka henni Gyðu
samfylgdina. Hvíl í friði.
Elsa S. Þorkelsdóttir.
Daginn eftir að litli sólargeislinn
hans Villa Goða, Guðrún Gígja, var
skírð við hátíðlega athöfn á heimili
hans og Sigrúnar Elsu, kvaddi amma
Gyða, langamma litla barnsins, þenn-
an heim.
Gyða Karls var með glæsilegri kon-
um, það er víst óhætt að segja það.
Ég minnist þess þegar ég sá hana
fyrst fyrir meira en þrjátíu árum.
Hún bar sig eins og gyðja í skósíðu
svörtu flauelspilsi og minnti mjög á
fræga leikkonu sem hét Ava Gardner.
Frá því að fjölskyldur okkar tengdust
órjúfanlegum böndum var hún vin-
kona. Kaffið í eldhúskróknum á Kárs-
nesbrautinni og sólbaðsstund á svöl-
unum í Ofanleiti leita nú á hugann.
Gyða og Þorvarður voru samhent
hjón með flotta húsið sitt fullt af fal-
legum fljóðum sem þau voru mjög
hreykin af og umhyggjan fyrir syn-
inum Þorvarði Karli átti sér engin
takmörk. Nú hefur hún fengið hvíld-
ina eftir mikla þrautagöngu og hittir
aftur hann Todda sinn sem hún sakn-
aði svo mjög.
Guðrún, Helga, Madda, Villa og
Toddi Kalli, nú færist þið upp um eitt
kynslóðaþrep.
Sumir halda því fram að menn
verði ekki fullorðnir fyrr en við slíkar
aðstæður, en eitt er víst að fyrir-
myndir ykkar eru góðar. Innilegar
samúðarkveðjur.
Elísabet Brekkan.
Lundúnum einn góðan veðurdag
með nokkra tuskuræfla í farangrin-
um sem gjörbreyttu tíðaranda Ís-
lendinga. Bítlatíminn var genginn í
garð og Guðlaugur Bergmann og
meðeigendur hans í Karnabæ
klæddu ekki bara og skæddu æsku-
lýðinn heldur réðu þeir líka hársídd
þjóðarinnar og fleiri einkamálum.
Karnabær var áratugum saman
hornsteinn í einkarekstri landsins og
rak meðal annars eigin saumastofur
ásamt verslunum og innflutningi.
Guðlaugur Bergmann var driffjöð-
ur í hópi þeirra ungu manna sem
þoldu ekki gömlu einokunina í ís-
lensku viðskiptalífi sem lengi var
kennd við fjölskyldurnar fjórtán og
seinna Kolkrabbann. Guðlaugur sat í
stjórnum Hafskipa og Arnarflugs og
tók þátt í að skipuleggja íslensku út-
rásina sem fyrirtækin tvö höfðu á
teikniborðinu en vannst aldrei tími til
að hrinda í framkvæmd. Í dag væri
fróðlegt að vita hvað ótímabært
gjaldþrot Hafskipa hefur seinkað ís-
lensku útrásinni, sem nú stendur
sem hæst, um mörg ár og hversu
mörgum milljörðum eða billjörðum
þjóðin hefur orðið af vegna atlögunn-
ar við Hafskip.
Guðlaugur Bergmann fann sitt
Leiðarljós að lokum undir jökli í ná-
vistinni við sjálfan Snæfellsásinn.
Ásamt eiginkonunni Guðrúnu Guð-
jónsdóttur nam hann land í tveim
heimum ef ekki fleiri á nesinu og
frumkvæði þeirra hjóna kom Snæ-
fellsnesi á kortið sem paradís fyrir
ferðamenn. Gulli Bergmann setti
svip sinn á umhverfið hvar sem hann
kom. Guðrún skólasystir mín og börn
hans öll fá hugheilar samúðarkveðjur
frá gömlum vini þegar leiðir skilja
um stundarsakir.
Ásgeir Hannes.
Það er fágætt að fá að kynnast
manni eins og Guðlaugi Bergmann.
Það er ekki öllum gefið að upplifa líf
sitt og tilveru af jafnmikilli ástríðu og
dýpt eins og hann gerði. Í ákefðinni
allri gátu þeir sem nálægt komu ekki
annað en hrifist með. Þessa list kunni
Guðlaugur öðrum mönnum betur og
jafnframt kunni hann að vísa öðrum
veg og opna þeim sjónir fyrir því sem
hann taldi skipta máli að ígrunda í
mannlegri tilveru. En í ákefðinni og
hraðanum sem einkenndi nálgun
hans alla brenndi hann margar brýr
að baki sér, sumpart vegna þess að
lognmollan hugnaðist honum ekki,
eða þá að sýn hans á það sem hann
vildi breyta fól í sér að um málamiðl-
un gat ekki verið að ræða eða loks
vegna þess að hann bjó sér til að-
stæður sem voru of margbrotnar til
þess að nokkur mannlegur máttur
gæti þar úr leyst. Ákafari og afkasta-
meiri brúarsmið hef ég þó ekki
kynnst og til þeirrar brúarsmíði
varði hann lunganum af seinni hluta
ævi sinnar. Það er fáum gefið að
stunda slíka smíð á þann máta er
Guðlaugi tókst. Hann var maður
meðvitaðri en gengur og gerist um
lesti sína og mistök og öðrum fremri í
að ráða þar bót á. Þetta tókst honum
því hann var líka maður meðvitaður
um kosti sína og styrk. Þeim beitti
hann af einlægni til að jafna sína
reikninga. Hann má sannarlega
njóta þess að summa verkanna skil-
aði honum lífshlaupi sem má vera
öðrum til eftirbreytni.
Hann kvaðst ekki óttast dauðann,
heldur hið óþekkta og vanþekk-
inguna sem honum þótti jafngilda
myrkri. Fyrir honum voru þó viskan,
ljósið og kærleikurinn leiðin til að yf-
irvinna myrkrið. Þannig sá hann lífs-
hlaup sitt og annarra manna og ég
hef aldrei efast um einlægni orða
hans þegar hann sagðist fyllast þakk-
læti og gleði í hvert sinn sem hann
íhugaði það sem var honum dýr-
mætt: konan, drengirnir, vinir, þjóð,
land og sköpunin öll. Minna dugði
honum ekki, en í þessu þakklæti
fannst honum hann sjálfur sameinast
því sem okkur er æðra og það var
hans sanna þrá.
Ég þakka Guðlaugi fyrir einstaka
vináttu og sendi Guðrúnu og afkom-
endum öllum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Jörundur Guðmundsson.
Fyrir nærri 25 árum var veiði-
félagið Fjaðrafok stofnað. Þetta er
samhentur hópur góðra vina sem
hittist reglulega, veiðir saman, hnýt-
ir flugur og nýtur lífsins í samein-
ingu. Fljótlega eftir stofnun klúbbs-
ins var Gulla og Guðrúnu boðið í
hópinn og þau hjónin hafa verið
sannir Fjaðrafokarar allar götur síð-
an.
Þær eru ófáar og ógleymanlegar
samverustundirnar með Gulla í þess-
um félagsskap og þá sérstaklega
veiðiferðirnar í Norðurá. Þar fór
Gulli gjarnan fremstur í flokki, kapp-
samur og ákafur veiðimaður, en um-
fram allt mikill og góður vinur og fé-
lagi. Það var félagsmönnum einstök
reynsla að njóta leiðsagnar hans og
félagsskapar á þessum stundum.
Ávallt var hann reiðubúinn til aðstoð-
ar, að leiðbeina og miðla af þeirri
gríðarlegu reynslu sem hann hafði
öðlast af veiðiskap og kynnum af
ánni. Það mun fáum gleymast sem
reynt hafa hvers virði það var að
njóta félagsskapar hans og sam-
ræðna í gufubaði, borðhaldi eða á
bökkum árinnar. Ávallt stóð hann
fullur eldmóðs og fékk félaga sína til
að takast á við hin margvíslegustu
hugðarefni.
Nú hefur Gulli vinur okkar kvatt
þennan heim en víst er að Fjaðrafok-
arar eiga eftir að hugsa til hans, ekki
síst á bökkum Norðurár. Þangað
mun hópurinn halda í sumar og við
trúum því fastlega að hann verði með
okkur þar, fagni með okkur þegar vel
gengur og hvetji okkur til dáða.
F.h. Fjaðrafokara
Jónína Guðmundsdóttir.
Tveir mikilvægustu og helgustu
atburðir í lífi hvers manns eru koma
hans/fæðing og brottför/dauði. Hvor-
ugur er tilviljunum háður heldur
vandlega skipulagður af eilífri, guð-
legri verund okkar. Um þetta vorum
við sammála.
Á þessum tímamótum er margs að
minnast og þakka, kæri vinur. Stund-
ir þegar við vissum að við tilheyrum
sömu fjölskyldu og þurftum ekki,
aldrei þessu vant, að hafa um það
orð. Eitt vetrarkvöld um miðnætti,
hringdi ég dyrabjöllunni á Sólbraut-
inni. Þú komst til dyra og vissir sam-
stundis, orðalaust, til hvers ég var
komin. Faðmlag var það sem ég þá
þurfti og fékk, óumbeðið, strax þarna
í dyrunum áður en ég var drifin inn
til að létta á mér. Alltaf sama hjart-
ans gestrisnin, nokkuð sem fleiri
hundruð manns hafa fengið að reyna.
Annað skipti varst þú gestgjafi
ráðstefnu um heilbrigðismál þar sem
ég sat í miðjum þétt setnum fimm
hundruð manna sal. Þér varð litið
upp og beint í augu mín eitt andartak
þaðan sem þú sast á sviðinu, staldr-
aðir við og brostir. Við vissum hvað
hitt var að hugsa. Þetta var sterk
upplifun sem við áttum eftir að minn-
ast síðar.
Fleiri stundir mætti upp telja og
þá sérstaklega þær sem urðu til þess
að við höfum átt heima hlið við hlið,
síðastliðin sjö ár, á algjörum forrétt-
indastað undir jökli. Stað sem við
kynntumst fyrir fjórtán árum og
fannst vera einn sá merkilegasti á
jörðinni.
Við vorum ennþá sama sinnis þar
sem við stóðum í dyrum Sólbrekku á
jóladag og dáðumst að djásni Hellna,
Snæfellsjökli. Í vetrarsólinni stirndi
á hann alhvítan og fagran. Í stillunni
heyrðum við samtal og hlátur handan
frá Maríulind þar sem göngufólk úr
fjölskyldunni var á ferð. Við skipt-
umst á nokkrum orðum um þann
guðlega farveg sem allt væri í og
kvöddumst með kossi eins og okkur
er tamt. Góða heimkomu, elsku vin-
ur.
Elsku Gunna, við Ketill sendum
þér, Gulla yngri og Auði, Guðjóni og
Jóhönnu, Ragnari og Láru, Danna og
Hafdísi, Óla og Heddý, okkar hjart-
ans kveðjur.
Sveina.
Það var fríður hópur sem hélt til
Lundúna í haust að taka á móti vott-
un sem Snæfellsnes fékk eftir að hafa
mætt þeim viðmiðum sem Green
Globe 21 setur umhverfisvænum
áfangastöðum fyrir ferðamenn. Í far-
arbroddi voru þau Guðlaugur og
Guðrún Bergmann, en án þeirra
hefði vottunin varla fengist. Gulli var
í essinu sínu, himinlifandi eins og við
öll með árangurinn. Hann leiddi okk-
ur síðar í ferðinni á sínar gömlu slóð-
ir á Carnaby Street og sagði okkur
frá því hvernig ævintýrið hans í
Karnabæ hófst. Þarna var gleðin við
völd og það var ekki síst vegna nær-
veru Gulla. Hver sem kynntist Gulla
gat ekki annað en heillast af honum,
enda þar á ferð eldhugi með gríðar-
lega persónutöfra sem hreif aðra
með. Gulli var ósérhlífinn frum-
kvöðull sem lagði sig allan fram til að
ná árangri og var krafturinn í þeim
Guðrúnu svo magnaður að venjulegt
fólk lét sig kannski dreyma um helm-
ing þeirra verka sem þau áorkuðu.
Er fyrirtækið á Hellnum þar frábær
vitnisburður um.
Þegar ég hóf störf sem ferðamála-
fulltrúi var það eitt af fyrstu verk-
unum að heimsækja Gulla og Guð-
rúnu. Þar var vitaskuld vel tekið á
móti og hálftími varð að tveimur tím-
um sem liðu mjög hratt enda leið öll-
um vel í návist þeirra hjóna. Gulli las
í stjörnurnar, gaf mér góð ráð og svo
ræddum við líka aðeins um pólitík
sem var áhugamál okkar beggja. Síð-
ar hringdi Gulli stundum og minnti á
hluti sem þurfti að koma í verk enda
var hann ekki óvirkur þátttakandi í
samfélaginu sem sat hjá. Hann færði
jafnan rök fyrir öllu því sem þurfti að
gera, enda vakinn og sofinn yfir vel-
ferð Snæfellsness og ferðaþjónust-
unnar á Vesturlandi.
Ég hringdi í Gulla fyrir stuttu til
aðsegja honum að ég væri að hætta
störfum og hverfa til náms erlendis.
Við ræddum margt, þó aðallega
framtíð ferðaþjónustu á Snæfellsnesi
og auðvitað aðeins örlítið um pólitík.
Gulli var bjartsýnn á framtíð Snæ-
fellsness, það þyrfti hins vegar að
vinna hörðum höndum að viðhaldi
þeirra sigra sem nú þegar hafa unn-
ist og það hef ég bak við eyrað. Þegar
við Gulli kvöddumst ákváðum við að
hittast áður en ég færi út en af því
verður víst ekki. Við Snæfellingar
drúpum höfði í sorg, enda góður vin-
ur horfinn af sjónarsviðinu sem við
minnumst með miklu þakklæti og
virðingu fyrir allt.
Guðrúnu og fjölskyldu sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Ásthildur Sturludóttir.
GUÐLAUGUR
BERGMANN
 Fleiri minningargreinar um Guð-
laug Bergmann bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Ástþór Jóhannsson,
Guðjón E. Ólafsson, Hrafnhildur
Tryggvadóttir, Ingi Hans, Svava
Gunnarsdóttir. Sæmundur Pálsson,
Örn Ingólfsson og Gufubaðsfélagar.