Morgunblaðið - 01.10.2005, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. OKTÓBER 2005 51
MINNINGAR
um þín meira en orð fá lýst. Það
verður yndislegt að hitta þig aftur.
Við viljum kveðja þig með söng
indíánanna:
Slóðina sem liggur til regnbogans
þræði ég.
Ég þræði söngvaslóð
og allt umhverfis mig
mun ég sjá fegurð.
Ef dimmir skuggar
safnast að mér
mun ég ætíð geta
komist undan þeim
eftir slóðinni sem liggur
til regnbogans.
Ástvinum sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Aðalheiður Geirsdóttir
og fjölskylda.
„Nei ertu komin í sveitina, elskan
mín?“ Með þessum orðum og út-
breiddan faðminn heilsaði Dísa
frænka mín mér á hverju sumri þeg-
ar ég kom í sveitina að Heydalsá í
Strandasýslu. Minningarnar eru
margar frá æskuárunum hjá Dísu í
sveitinni. Þar lærði ég að vinna alla
venjulega sveitavinnu sem tíðkaðist í
þá daga, skilja mjólkina, strokka
smjör og mjólka kýrnar þó mikilli
leikni næði ég aldrei í því og var það
mitt verk frekar að sækja kýrnar og
reka þær í hagann ásamt Guðbrandi
syni hennar.
En umfram allt kenndi hún mér að
vinna öll verk af samviskusemi og að
betur væri ógert látið en illa unnið.
En sú minning sem er sterkust frá
þessum sólskinssumrum æsku minn-
ar er þegar Dísa kom syngjandi há-
stöfum með hrífuna í annarri hend-
inni á göngu niður túnið, og mikið
var okkur Brandi þá létt, því nú
myndi flekkurinn klárast miklu fyrr
en ella. Rautt krullað hárið þyrlaðist
í golunni og glampaði á það í sólinni
þannig að það sást langar leiðir.
Seinna flutti Dísa að Reyðará í
Lóni og bjó þar af miklum myndar-
skap með manni sínum Þorsteini
Geirssyni og tveim sonum þeirra
þeim Geir og Gunnari Braga.
Það sem einkenndi Dísu var hve
kát og glaðvær hún var, skapgóð,
hjartahlý og hjálpsöm. Hún var af-
skaplega sterk kona og skipti fjöl-
skyldan hana öllu máli, og þá sér-
staklega barnabörnin, en einnig
stórfjölskyldan öll, systkini hennar
og þeirra börn. Synir mínir þrír voru
svo lánsamir að fá að vera í sveit hjá
Dísu og Þorsteini á Reyðará og nutu
þeir þar umhyggju hennar og elsku.
Þar lærðu þeir að vinna hjá þeim
hjónum og skila sínum verkum af
sömu samviskusemi og ég lærði á
sínum tíma.
Erum við hjónin þeim óendanlega
þakklát fyrir að taka þá til sveita-
dvalar og ég veit að þeir búa að því
alla tíð eins og þau mörgu börn sem
dvöldu á Reyðará í Lóni og einnig á
Heydalsá á Ströndum.
Fyrir mér og mörgum öðrum var
Dísa alltaf nefnd Dísa á Heydalsá, en
þau eru líka mörg sem minnast
hennar sem Dísu á Reyðará þar sem
hún bjó í u.þ.b. 40 ár. Síðustu árin
bjuggu þau Þorsteinn á Höfn og þar
undi Dísa hag sínum vel, og einnig í
sumarbústað sínum sem þau reistu í
landi Reyðarár.
Þar hélt Dísa áfram að rækta
landið og gróðursetja tré og blóm.
Eftir því sem árin liðu var eins og
aldursbilið milli okkar minnkaði og
samband okkar breyttist frá því að
vera móðursystir mín sem ég leit
upp til sem barn í það að verða bestu
vinkonur.
Síðastliðna þrjá mánuði hefur
Dísa dvalið hjá okkur Sigga í
Reykjavík þegar hún kom suður í
læknis- og rannsóknarheimsóknir á
Landspítalann.
Þessar síðustu heimsóknir Dísu til
okkar hafa verið mjög lærdómsríkar.
Þarna sáum við sterka konu og
æðrulausa sem var mjög sátt við lífið
og óhrædd við það ókomna, en hún
vissi að hverju stefndi og gerði allt
sem í hennar valdi stóð til þess að
létta sínum nánustu þessa erfiðu
tíma.
Ég kveð elsku frænku mína með
sorg í hjarta, en jafnframt þakklát
fyrir að hafa átt svona stórbrotna
konu að frænku og besta vini. Inni-
legar samúðarkveðjur til Þorsteins
eiginmanns hennar, sona, tengda-
dóttur og barnabarna frá okkur fjöl-
skyldunni. Einnig senda systur mín-
ar sem búa í Kanada, þær Ingibjörg
Sara og Rún, sínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ragnheiður Torfadóttir.
Hvað bindur vorn hug við heimsins glaum,
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum straum,
þó dauðinn oss megi’ ei saka.
Á þennan hátt veltir heimsmaður-
inn Einar Benediktsson fyrir sér lífs-
gátunni. Flest erum við hrædd við
dauðann og finnst hann fjarlægur og
viljum helst ekkert um hann hugsa.
En stundum erum við óþyrmilega
minnt á fallvaltleika lífsins og verð-
um að horfast í augu við dauðann
hvort sem okkur líkar það betur eða
verr.
Það var bara í sumar sem við vinir
og ættingjar Vigdísar Guðbrands-
dóttur fengum að vita að hún gengi
með illvígan sjúkdóm sem engin von
væri til að bati fengist á. Síðan erum
við búin að fylgjast með hvernig hún
af fullkomnu æðruleysi og hugrekki
horfðist í augu við þessa staðreynd.
Hún hóf þegar að undirbúa þá ferð
sem framundan var hjá henni og
þegar komið var að brottför var allt
tilbúið og hún gat kvatt heiminn sátt
við guð og menn.
Við kynntumst Vigdísi fyrst þegar
talsvert var liðið á ævina hjá okkur
öllum og börnin okkar hófu sambúð.
Mér er minnisstætt þegar ég kom
fyrst að Reyðará þar sem þau Þor-
steinn bjuggu. Þar var hlaðið veislu-
borð eins og verið væri að taka á
móti höfðingjum eins og þau gerðu
við ýmis tækifæri. Henni óx ekki í
augum að taka á móti heilum rútu-
farmi af fólki eins og hún væri með
vinnufólk á hverjum fingri en við
vissum vel að þar voru þau samhentu
hjón oft aðeins ein að verki. Seinna
áttum við eftir að verða vinkonur og
oft var sest að veisluborði hjá þeim,
bæði á Höfn eftir að þau voru flutt
þangað og í sumarhúsinu á Reyðará,
sem þau komu sér upp ásamt Geir og
Björk og dvöldust þar oft. Þau hjón
voru ákaflega gestrisin og miklir
höfðingjar heim að sækja og var oft
glatt á hjalla hjá okkur, kannski tek-
ið í spil eða bara spjallað og haft
gaman af. Nú er okkur hjónum efst í
huga þakklæti fyrir þessi góðu kynni
sem auðguðu líf okkar og geymast í
minninu sem fagrar perlur.
Við viljum votta Þorsteini og fjöl-
skyldunni allri okkar dýpstu samúð
vegna andláts hennar og við trúum
því að við hittum hana aftur glaða og
hressa á strönd eilífðarinnar þegar
þar að kemur og ekki kæmi mér á
óvart þótt hún lumaði þá á veislu-
borði til að bjóða okkur velkomin.
Hafðu þökk fyrir allt og guð veri með
þér, kæra vinkona.
Gróa Ormsdóttir,
Páll Steinar Bjarnason.
Það var árið 1962 að búnaðarsam-
böndin hófu hvert af öðru ferðir um
Austur-Skaftafellssýslu.
Bættar samgöngur á landi gerðu
þessar leiðir færar stórum fólks-
flutningabifreiðum. Þetta eru eftir-
minnilegir tímar og ánægjulegir.
Enn hittir maður fólk sem minnist
þessara ferða með ánægju. Þetta
gerðist á tímum mikilla breytinga í
búskaparháttum og framkvæmdum í
sýslunni.
Sú þessara ferða sem er minnis-
stæðust er heimsókn Strandamanna.
Meðal þátttakenda var Vigdís Guð-
brandsdóttir frá Heydalsá. Vakti
hún eftirtekt fyrir glaðlegt yfirbragð
og glæsileik. Þessi ferð varð tilefni
að kynnum þeirra Þorsteins á Reyð-
ará og Vigdísar sem höfðu þær far-
sælu lyktir að um haustið hófu þau
búskap á Reyðará, þegar foreldrar
Þorsteins, Geir Sigurðsson og Mar-
grét Þorsteinsdóttir, fluttust til
Hafnar ásamt Sigurði syni sínum og
konu hans, Ástu Guðlaugsdóttur.
Heimilið á Reyðará hefur jafnan
einkennst af lærdómshneigð, dugn-
aði og snyrtimennsku. Við þessa
mikilvægu kosti góðrar búsýslu sótti
Þorsteinn þekkingu sína og reynslu í
búnaðarmálum. Vigdís átti líka upp-
runa sinn á miklu sæmdarheimili,
Heydalsá í Steingrímsfirði. Þor-
steinn og Vigdís áttu því góða sam-
leið enda hélt Reyðará sæmd sinni
og reisn í þeirra höndum. Fór þar
saman mikilvægt ræktunarstarf og
uppbygging á húsakosti.
Sonur Vigdísar, Guðbrandur Jó-
hannsson, fylgdi móður sinni að
Reyðará. Þorsteinn og Vigdís eign-
uðust tvo syni, Geir og Gunnar. Hafa
bræðurnir hvarvetna getið sér gott
orð fyrir samviskusemi og dugnað.
Þegar hugsað er til lífsferils Vig-
dísar og kynna, verður efst í huga
hlýlegt viðmót hennar og umhyggja.
Það orð sem sveitungarnir báru
henni vitnar þar um. Hið sama var
um þá sem voru í tengslum við Reyð-
arárheimilið eða kynntust Vigdísi á
annan hátt. Sú ræktarsemi sem
henni var gefin í svo ríkum mæli kom
þó sérstaklega fram þegar erfiðleik-
ar steðjuðu að. En þar eins og annars
staðar áttu þau Þorsteinn góða sam-
leið. Mælir sá er reynt hefur.
Það var vor í lofti þegar kynni Vig-
dísar og Þorsteins hófust fyrir rúm-
um fjörutíu árum, sem leiddu til
þeirrar farsælu sambúðar sem síðan
hefur varað. Nú hefur Vigdís lagt í
ferðina sem enginn fær umflúið. Sárt
er til þess að hugsa hversu hratt
hana bar að en eftir lifa góðar minn-
ingar um þessa geðþekku konu.
Fólkið á Seljavöllum færir Þor-
steini og venslafólki hans innilegar
samúðarkveðjur.
Egill Jónsson.
Börn sækja gjarnan í öryggi og
festu, umhyggju og ástúð. Því var
Reyðará sá staður æskunnar sem
var okkur einna kærastur. Þar var
allt á sínum stað og í skorðum. Fullar
kistur matar og ilmandi bakkelsi.
Allt tandurhreint, garðurinn óað-
finnanlega snyrtur og gestir alltaf
velkomnir, jafnt háir sem lágir.
Heimskona ávallt, jafnvel á spít-
alanum, vel greidd með áhyggjur af
því að vera ekki með réttan varalit,
glæsileg í satínsloppnum. Umhyggj-
an fyrir okkur ávallt til staðar og sá
dýrmæti eiginleiki að gera gott úr
öllu, hughreysta og hvetja.
Við hugsum til:
Lærdóms um lífsins dygðir, ekki
síst dugnaðar sem öllu skipti.
Minninga af því þegar beðið var
með okkur við rúmstokkinn, bænir
bornar fram af einlægri trú sem var
jafn órofa hluti lífsins á Reyðará og
kökurnar með kaffinu.
Stjórnsemi og endalauss stúss
sem aðeins vekur hlátur þegar hugs-
að er til þess eftir á.
Framar öllu er þó þakklæti fyrir
að eiga skjól sem bjó til þá tilfinn-
ingu að við værum elskuð, ekki bara
af ömmu heldur af Guði.
Vertu yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Guðbjörg Jóhannesdóttir,
Páll Guðbrandsson.
Kæra Dísa. Þrátt fyrir að liðin séu
rúm 39 ár frá því að ég var sem polli
sendur í sveit til ykkar Steina á
Reyðará í Lóni, þá man ég enn eftir
hversu vel þú tókst mér frá fyrsta
degi. Það var frekar lágt á stráknum
risið eftir langt ferðalag og kominn á
ókunnar slóðir, víðsfjarri vernduðu
móðurumhverfi æskustöðvanna. Það
leið þó ekki langur tími þar til þú
varst búin að taka unga drenginn
undir þinn verndarvæng og um-
hyggja þín gagnvart mér (sem og
bræðrum mínum sem á eftir komu)
var einstök öll þau sumur sem ég var
vinnumaður hjá ykkur Steina. Þú
sást til þess að strákurinn fengi frí til
að lesa og leika sér, umfram þá sem
eldri voru og unnir þér ekki svefns
þegar við Brandur fórum að vitja sil-
ungs úti á Lóni upp úr miðnætti og
komum kannski ekki til baka fyrr en
undir morgun ef afli var góður. Og
ekki varstu allsendis sátt þegar við
Steini slógum alla nóttina einn
ágústmánuð þar sem ég var að fara
suður daginn eftir og spáð var brús-
andi þurrki næstu daga. Þá situr
sterkt í minningunni það stolt sem
strákurinn fylltist í hvert sinn sem
rútur stoppuðu við þjóðveginn og út
þyrptust ferðamenn til að taka
myndir af bænum þar sem hann
blasti við undir fögrum hlíðum Reyð-
arártinds, nýmálaður og allt svo
snyrtilegt í kring. Þú varst nefnilega
langt á undan þinni samtíð hvað
varðar áherslur á snyrtilegt um-
hverfi upp til sveita.
Þessi sumur sem ég átti hjá ykkur
Steina á Reyðará geyma ekkert
nema góðar minningar og áhrif ykk-
ar beggja á mig sem einstakling,
held ég að séu enn til staðar. Ég er
þakklátur fyrir að, þrátt fyrir fjar-
lægðir, hafa sterk vinatengsl haldist
á milli fjölskyldnanna.
Ég þakka þér, Dísa, fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig og mína.
Kæri Steini, Guðbrandur, Geir,
Gunnar og fjölskyldur, ég og fjöl-
skyldan hugsum til ykkar og biðjum
æðri máttarvöld að gefa ykkur styrk
á þessum erfiða tíma.
Sverrir.
Þegar ég var fimmtán ára varð ég
þeirrar gæfu aðnjótandi að fara eitt
sumar í kaupavinnu að Heydalsá. Ég
þekkti ekki fólkið, en hafði heyrt
margt gott talað um það frá vinum
fjölskyldunnar. Á Heydalsá tóku á
móti mér systkinin Dísa, Bragi og
Geiri, þau voru þá öll ógift og bjuggu
ásamt móður sinni, Ragnheiði,
dásamlega fallegri og góðri konu
sem hafði horfst í augu við dauðann í
eiginlegri merkingu, en var óbuguð.
Heimilisfólkið var allt mjög brosmilt
og mér var tekið kostum og kynjum.
Á þessu heimili var lífið helgað
vinnugleði og lífsgleði. Minninga-
brotin sem koma upp í hugann eru
eitthvað á þessa leið: Dísa að baka
pönnukökur á fjórum pönnum í fun-
heitu eldhúsinu; Dísa að kenna mér
að hjálpa lambi í heiminn kalda vor-
nótt; Dísa að hafa sig til á ball, ég fæ
að koma með. Það var oft farið á ball
þetta sumar, stundum jafnvel yfir
fjallveg vestur í Dali, alltaf var sung-
ið í bílnum báðar leiðir ... ég þekki
fagran lítinn lund hjá læknum upp
við foss ... Ég hitti Dísu svo 35 árum
seinna þegar ég heimsótti hana að
Reyðará. Ég var búin að segja
manninum mínum og börnunum frá
þessari stórmyndarlegu konu, og viti
menn, þegar við komum inn í stóra
eldhúsið hennar, þá stóð Dísa þar,
brosið og rauði hrokkinkollurinn á
sínum stað, hún var í hvítum buxum
og hvítri peysu og var að leggja síð-
ustu hönd á að steikja kleinur í fullan
þvottabala! Krakkarnir fengu klein-
ur með í nestið þegar við fórum og
þvílíkt sælgæti. Ég sagði Dísu frá því
hver áhrifavaldur hún hefði verið í
mínu lífi, ég held að það hafi glatt
hana, en hún trúði mér líka fyrir að
hún hefði stundum verið hálfhrædd
um þennan stelputáning þarna um
sumarið. Mikið er ég lánsöm að hafa
fengið að kynnast Dísu. Ég sendi
fjölskyldu hennar mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Marta Ragnarsdóttir.
Elsku mamma mín.
Mig langar að minn-
ast þín í örfáum orð-
um. Ég hugsa til þessa dags fyrir
ári er þú hélst upp á 50 ára afmælið
þitt. Þá upplifðir þú stóran og eft-
irminnilegan dag með öllum þeim
sem þér þótti vænt um. Þú varst
ákveðin í að verða fimmtug, og það
með stæl og tókst þér það eins og
allt annað sem þú ætlaðir þér. Þú
varst prinsessa þessa kvölds. Þú
leist svo vel út og varst svo hress og
skemmtileg. Ég hafði svo gaman af
því að fylgjast með þér, því sjarm-
inn yfir þér lýsti upp allt og alla í
kringum þig. Fólk dáðist að dugn-
aðinum og kraftinum sem þú bjóst
yfir. Þú getur ekki trúað því hvað ég
var stolt af því að vera dóttir þín
þetta kvöld og ennþá stoltari þegar
fólk segir mig líka þér, og vona ég
svo innilega að það sé eitthvað til í
því. Því hver sá sem líkist þér að
einhverju leyti ætti að vera mjög
þakklátur.
Ég sakna þín sárlega, en reyni af
öllu mínu hjarta að lifa á þeim góðu
minningum sem ég á. Ég minnist
mest hversu ákveðin þú varst og
sterkur persónuleiki sem allir elsk-
uðu. Þú sýndir mikla baráttu og
varst ávallt bjartsýn. Það kom ekk-
ert annað til greina en að sigrast á
þessu, enda stóðstu þig vel eftir öll
áföllin. Það var nú ekki að ástæðu-
lausu að þú varst kölluð „naglinn“.
Þú þurftir að ganga í gegnum
margt, mamma, en það var ekkert
annað í myndinni hjá þér en að
halda áfram. Þú gafst aldrei upp. Þú
varst orðin þreytt undir lokin, þú
varst tilbúin til þess að fara og lái ég
SIGRÍÐUR
ELÍSABET
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Sigríður Elísa-bet Halldórs-
dóttir fæddist í
Hnífsdal 3. október
1954. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
25. nóvember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Víðistaðakirkju 3.
desember.
þér það ekki. Þetta
var orðin löng bar-
átta. Ég met það mik-
ils að hafa fengið að
hafa þig hjá mér í
þessi 19 ár. Sál þín lif-
ir þó í hjarta mínu svo
lengi sem það slær.
Ég elska þig,
mamma mín, og til
hamingju með daginn.
Mamma, elsku mamma,
man ég augun þín,
í þeim las ég alla
elskuna til mín.
Mamma, elsku mamma,
man ég brosið þitt;
gengu hlýir geislar
gegnum hjarta mitt.
Mamma, elsku mamma,
man ég lengst og best
hjartað blíða, heita –
hjarta, er sakna ég mest.
(Sumarliði Halldórsson.)
Þín
Marta.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Minningar-
greinar