Morgunblaðið - 01.10.2005, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. OKTÓBER 2005 53
MINNINGAR
að hún þurfti á umönnun að halda.
Síðustu tæp tvö árin hefur hún að
nokkru leyti verið undir læknis- og
líknarhöndum. Það ber að þakka
alla þá umönnun sem hún naut bæði
á Sjúkrahúsi Siglufjarðar og einnig
að síðustu á Hjúkrunarheimilinu
Eir í Reykjavík. Þakkir vega létt í
slíkum málum en það minnir á að
fólk sem annast veika virðist eiga
svo mikla þolinmæði og góðsemi að
aðdáunarvert er og við getum seint
metið það að verðleikum.
Lífshlaupi greindrar og dugmik-
illar konu er lokið. Á ströndinni
standa vinir og vandamenn með
þakklæti í huga fyrir gengin sam-
ferðaspor. Ég veit að mágkona mín
hefði viljað kveðja okkur öll hvert
og eitt og þá sérstaklega börnin,
tengdabörnin, barnabörnin og lang-
ömmubörnin. Við vitum að hennar
góðu óskir okkur öllum til handa
fylgja okkur áleiðis í lífinu. Fjöl-
mennur hópur vina og vandamanna
fylgir henni síðasta spölinn hér á
þessari jörð þar sem hún verður
lögð til hvílu við hliðina á Þ. Ragn-
ari í siglfirska mold. Við óskum
Guðrúnu góðrar heimkomu á
ókunna strönd. Hugur okkar Guð-
rúnar dvelur hjá börnum, tengda-
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum Guðrúnar og Þ.
Ragnars sem séð hafa af foreldrum,
tengdaforeldrum, afa og ömmu á
svo skömmum tíma. Við biðjum um
handleiðslu Guðs þeim til handa og
sendum þeim samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu góðra hjóna.
Guðrún og Skúli Jónasson.
Guðrún Reykdal lést miðvikudag-
inn 21. september síðastliðinn á átt-
ugugasta og þriðja aldursári. Guð-
rún var glæsileg kona og virðuleg í
fasi. Ókunnugum kann að hafa virst
hún dul og fjarlæg og ekki líkleg til
að gefa sig mikið að málefnum sam-
félagsins. En við nánari kynni birt-
ist hjartahlý og nærgætin kona sem
bar hag Siglufjarðarbæjar mjög
fyrir brjósti. Ég var svo lánsamur
að kynnast þeim hjónum, Guðrúnu
og Þ. Ragnari Jónassyni, og njóta
tíðum gestrisni þeirra í litla og hlýja
eldhúsinu að Hlíðarvegi 27. Þar
ríkti hinn mikli áhugi og þekking á
öllu sem viðkom Siglufirði í nútíð og
fortíð. Þar mátti kynnast sjaldgæf-
um samhug og samheldni hjóna.
Hvort sem það voru ritstörfin eða
aðhlynning blómanna úti í trjágarð-
inumn þá virtist það þeirra sameig-
inlega verk. Og árangur mikillar
vinnu á skrifstofu þeirra er fimm
binda fræðaverk Þ. Ragnars „Úr
Siglufjarðarbyggðum“ þar sem
Guðrún aðstoðaði mann sinn af alúð
og kostgæfni.
Eitt af áhugamálum Guðrúnar,
sem undirritaður varð vitni að, voru
heimsóknir fiðraðra gesta sem
stöldruðu við í trjánum við húsið.
Oft í hundraða tali. Þar voru þeir
fóðraðir vetrarlangt með korni og
kjötsagi úr kaupfélaginu og tíðum
var þar fjör og kapp í baráttunni
um molana.
Og þegar litfagrir útlendir far-
gestir skreyttu trén voru spennandi
stundir í leyni bak við gluggatjöldin.
Þeir vöktu ekki einasta gleði í huga
heldur einnig fræðilega athugun hjá
Guðrúnu. Þá var fuglabókin við
höndina og allt var skráð af ná-
kvæmni og tilkynnt Náttúrufræði-
stofnun.
Guðrún átti ættir að rekja til
hinna fornu byggða Sigluness og
Úlfsdala þar sem miklir mannkostir
einkenna ættlegg hennar. Þar má
nefna Þorvald ríka Sigfússon, út-
vegsbónda á Dalabæ og Odd Jó-
hannsson hákarlaformann á Siglu-
nesi. Í kynnum við Guðrúnu mátti
glöggt greina þá kosti sem einkennt
hafa forfeður hennar og mæður í
þúsund ára baráttu við að lifa af í
okkar harðbýla landi. Þar sem ekki
aðeins dugnað og þrautseigju þurfti
til heldur einnig viljann og færnina
til fræða og mennta.
Þótt þau grandvöru og góðu hjón,
Guðrún og Ragnar, séu horfin sjón-
um okkar þá stendur eftir gott lífs-
starf ásamt því að hafa skilað hæfi-
leikum sínum ríkulega til
afkomenda sinna. Þeim öllum eru
sendar samúðarkveðjur.
Örlygur Kristfinnsson.
✝ Ólafur KetilsGamalíelsson
fæddist í Reykjavík
14. desember 1935.
Hann lést á heimili
sínu, 21. september
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru:
Guðríður Bjarney
Guðbrandsdóttir, f.
26. mars 1912, d. 27.
ágúst 1959, og Gam-
alíel Guðmundur
Jónsson, f. 28. nóv-
ember 1908, d. 4.
mars 1964, bóndi á
Stað í Grindavík. Systkini Ólafs
eru: Guðrún Steina, f. 19. ágúst
1937, Agnes Jóna, f. 2. desember
1943, Kristinn Valberg, f. 30. maí
1945, d. 8. maí 1998, Helgi, f. 17.
mars 1947.
Árið 1958 kvæntist Ólafur eft-
irlifandi eiginkonu sinni Guð-
björgu Sigríði Hermannsdóttur
Thorstensen, f. 3. apríl 1932 í
Reykjanesi í Grímsneshreppi. For-
eldrar hennar voru Hermann Elías
Thorstensen Jónsson, f. 3. janúar
1898, d. 6 desember 1966, og Katr-
ín Halldóra Sigurbjörg Katarínus-
bernsku tók hann þátt í búskap
foreldra sinna á Stað. Hann tók al-
farið við honum árið 1964 og
stundaði allt til dauðadags.
Eftir að skólagöngu lauk vann
hann ýmis störf tengd sjávarút-
vegi. Var hann m.a til sjós, en
lengst af starfaði hann þó hjá Fisk-
mati Grindavíkur. Árið 1988 stofn-
aði hann ásamt Benedikt Jónssyni
og sonum sínum, Hermanni og
Gesti, útgerðar- og fiskvinnslufyr-
irtækið Stakkavík ehf. sem hann
rak með þeim af mikilli eljusemi
og áhuga.
Ólafur var lengi virkur félagi í
Björgunarsveitinni Þorbirni í
Grindavík. Hann var til margra
ára í fjallskilanefnd og fjallkóng-
ur.
Ólafur var mjög farsæll í starfi,
bæði í landbúnaði og sjávarútvegi
enda eignaðist hann mikinn fjölda
vina og kunningja sem tengdust
þeim störfum hans.
Ólafur og Guðbjörg hófu búskap
sinn í Brimnesi í Grindavík. Eftir
það fluttu þau í Múla þar sem þau
voru á meðan þau byggðu tveggja
hæða hús á Túngötu 22 og fluttu í
það árið 1963. Þar bjuggu þau í 28
ár og ólu börnin þar upp. Þegar
þau voru orðin tvö ein fluttu þau í
nýtt hús að Ásvöllum 3.
Útför Ólafs verður gerð frá
Grindavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
dóttir Thorstensen, f.
11. febrúar 1908, d.
17. apríl 1983. Ólafur
og Guðbjörg eignuð-
ust fjögur börn. Þau
eru: 1) Hermann
Thorstensen, f. 22.
mars 1955, eiginkona
hans er Margrét
Þóra Benediktsdótt-
ir, f. 27. janúar 1959.
Þau eiga fimm börn
og tvö barnabörn. 2)
Bjarni Guðmann, f.
30. september 1959,
eiginkona hans er
Þórunn Hafdís Karlsdóttir, f. 27.
nóvember 1962. Þau eiga fjögur
börn. 3) Gestur, f. 22. janúar 1963,
sambýliskona hans er Ingibjörg
Linda Kristmundsdóttir, f. 18.
ágúst 1967. Þau eiga þrjú börn. 4)
Sólveig, f. 20. október 1964. Eig-
inmaður hennar er Eiríkur Óli
Dagbjartsson, f. 16. apríl 1965.
Þau eiga fjórar dætur. Dóttir Guð-
bjargar er Elsa Katrín Her-
mannsdóttir, f. 25. september
1953, sem Ólafur gekk í föðurstað.
Ólafur ólst upp í foreldrahúsum
á Stað í Grindavík. Alla sína
Það sagði við mig maður ekki alls
fyrir löngu: „Ef honum Óla væri líkt
við gamlan bíl þá væri hann ekinn yf-
ir milljón.“ Þetta segir meira en
mörg orð um þennan eljusama mann
sem féll frá í síðustu viku, langt um
aldur fram andlega, en skrokkurinn
var farinn að lýjast eftir allt puðið í
gegnum tíðina. Ég hef þekkt Óla
nánast alla mína ævi en síðustu 20
árin sem tengdaföður og vin. Fyrstu
árin okkar Sollu hjálpaði ég þér
stundum við rollurnar á vorin og þú
sagðir oft þegar einhverju verki lauk
að það væri nú mikið búið þegar
þetta væri búið, en oft fannst mér þó
ekki sjá högg á vatni. En þú varst
alltaf jákvæður þegar vinna var ann-
ars vegar. Þau eru ófá símtölin sem
rifjast upp þegar hugsað er til baka.
Þegar ég stundaði línuveiðar hringd-
ir þú annað slagið til að fá fréttir af
aflabrögðum og þegar kom fram á
netavertíð urðu símtölin fleiri þegar
von var á stórum þorski, en hann var
þitt uppáhald og þú varst óþreytandi
við að segja mér fréttir úr Þorláks-
höfn og víðar þar sem sá stóri veidd-
ist vel.
Þegar kom fram á sumar töluðum
við kannski frekar um kartöflurækt
en fiskveiðar, enda ég þá á rækju
sem var ekki á þínu áhugasviði.
Þú varst veðurglöggur og kunnir
ýmis gömul ráð til að spá í veður,
bæði til skemmri og lengri tíma, og
hafðir oft á réttu að standa.
Bónbetri mann hef ég ekki fyrir-
hitt en þú varst alltaf boðinn og bú-
inn að hjálpa til ef þú gast.
Það er sjónarsviptir að þér og ég
kveð þig með söknuði og þakklæti en
veit þó að nú líður þér betur í mjöðm-
unum sem voru þér erfiðar síðustu
árin.
Takk fyrir allt.
Eiríkur Dagbjartsson.
Elskulegur afi okkar. Þegar þú
kvaddir okkur fannst okkur eins og
stór hluti af hjartanu hafi verið tek-
inn af okkur. Þú hugsaðir alltaf svo
mikið um að okkur liði sem best, svo
um þig.
Það tók mjög á þegar okkur var
sagt frá andláti þínu, enda bjóst eng-
inn við þessu svona snöggt. Saman
eigum við margar frábærar minn-
ingar og í þeim öllum lýsir af þér ást
og umhyggja. Okkur þykir leitt að
við fáum ekki að vera með þér leng-
ur, en við vitum að þú ert með okkur,
í anda og í hjarta okkar.
Þitt starf var í raun og veru bú-
skapur, þótt þú værir oftast að vinna
í Stakkavík. Því búskapurinn var þitt
áhugamál og þú sinntir skepnunum
af mikilli umhyggju. Þér fannst gott
að fá okkur barnabörnin til að hjálpa
þér og okkur fannst líka æðislegt að
fá að fara með þér. Nú gerum við
þetta ein, ekkert smá hvað allt er
tómlegt án þín, en, eins og segir í
frægu ljóði: ,,Eitt sinn verða allir
menn að deyja.“
Elsku afi, þín er sárt saknað, en
minningarnar lifa í hjarta okkar.
Þín
Ásta Katrín, Hanna Dís og
Ástþór Ingi.
Elsku afi minn. Ég trúi ekki að þú
sért farinn, þetta gerðist allt svo
snöggt að ég er enn að reyna að átta
mig. En eftir sitja yndislegar minn-
ingar í hjörtum okkar um frábæran
mann sem vildi allt fyrir alla gera.
Það eru forréttindi að fá að kynnast
eins lífsglöðum og duglegum manni
og þér afi. Þú varst alltaf svo dugleg-
ur að bjóða okkur barnabörnunum
með þér út á Stað að gefa kindunum,
fuglunum og síðustu tvö árin voru
það hænurnar sem áttu hug þinn all-
an. Mér er sérstaklega minnisstætt
hvað skötuveislan þín á Þorláks-
messu skipti þig miklu, hún var
merki þess að jólin væru komin. Það
verður tómlegt að mæta í skötuna í
ár og sjá þig ekki, en ég veit að þú átt
eftir að fylgjast með okkur hinum
megin frá.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Ég kveð þig með söknuði, elsku afi
minn, og bið góðan guð að geyma þig
og vera með okkur öllum á þessum
erfiðu tímum.
Þín
Telma Rut.
Elsku Óli afi. Nú þegar þú ert far-
inn sit ég bara hér og leyfi minning-
unum að streyma. Mér finnst ég ekki
vara búin að átta mig ennþá á því að
þú sért farinn en mér finnst ég vara
mjög heppin að hafa átt þig sem afa,
því að þú varst best afi í heimi.
Þú gafst þér alltaf tíma til að vera
með okkur og ég naut þess að fá að
vera með þér í kring um allar kind-
urnar, gæsirnar og hænurnar og ég
veit að þér leiddist það ekki að vera
innan um öll þessi dýr. Það sem ég
mun aldrei gleyma er það að þú varst
mesti flösku- og tappasafnari, enda
mjög nýtinn. Ég mun aldrei gleyma
hvíta pallbílnum þínum né því sem
þú safnaðir. Þú varst mjög slæmur í
mjöðmunum en lést það ekkert á þig
fá því þú varst mjög upptekinn mað-
ur bæði sem bóndi og fiskverkandi.
Mér þótti alltaf vænt um það þegar
þú hringdir í mig og baðst mig um að
koma og hjálpa þér í ýmsu.
Elsku afi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Vertu guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Amen.
Elsku afi, takk fyrir allar stund-
irnar með þér.
Þín afastelpa
Rakel Eva Eiríksdóttir.
Erfitt verður að hugsa sér Grinda-
vík án Óla á Stað, hvort heldur sem
er á bryggjunni, í réttum eða mann-
lífinu yfirleitt. Útvegsbóndinn hann
Óli var einn af þessum orginal nátt-
úrubörnum sem unni sér aldrei
hvíldar. Alveg var sama hvað hann
hafði mikið að gera, ætíð gaf hann
sér tíma til að spjalla og átti nýjar
fréttir. Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að umgangast Óla á mín-
um yngri árum þó svo ég gerði mér
ekki grein fyrir því fyrr en seinna
hversu mér var það hollt. Ofarlega er
í minningunni, spenningurinn að
komast eftir skóla með Óla á rússaj-
eppanum úteftir eins og það var kall-
að. Ég velti því stundum fyrir mér í
seinni tíð hvað það var sem var svona
spennandi við það að þvælast með
Óla, því aldrei var slegið slöku við.
Ekki held ég að rússajeppinn hafi
heillað mig sérstaklega en í minning-
unni er ákveðinn sjarmi yfir blæju-
bílnum. Hjá Óla eignaðist ég mitt
fyrsta lamb og auðvitað var það
spennandi.
Ef til vill var það bara Óli sjálfur
sem hafði svona mikil áhrif og að-
dráttarafl eftir allt saman. Óli var
laginn við að fá menn til að vinna og
hafa gaman af því og alltaf skein
gleðin úr andlitinu. Ekki má gleyma
bitaboxinu hennar Dúddu við smalið
og í heyskapnum beið maður spennt-
ur eftir kaffitímanum þegar hún kom
með dúkinn og breiddi á jörðina,
opnaði dunka fulla af nýbökuðum
kökum og smurðu brauði ásamt
heitu kakói. Árin liðu, ég fór á sjóinn
og hitti Óla ekki mikið á næstu árum.
Eftir að við hjónin fluttum austur í
Þórkötlustaðahverfi fór ég að hitta
Óla oftar því hann átti daglega leið
hjá, á leið sinni að Buðlungu. Við
hjónin náðum honum stundum í kaffi
í sólhúsið á sunnudagsmorgnum.
Ljúft var að rifja upp minningar frá
gömlum dögum með Óla og finna að
hann var ekki búinn að gleyma neinu
frekar en ég. Óli hafði ekkert breyst,
hafði alltaf frá mörgu að segja og
móðir náttúra ætíð ofarlega í huga
hans.
Við kveðjum þennan merka sam-
tíðarmann með virðingu. Við eigum
eftir góðar minningar. Við vottum
Dúddu og fjölskyldu okkar innileg-
ustu samúð. Með Guðs blessun.
Páll Jóhann og Guðmunda,
Stafholti.
Miðvikudaginn 21. september
hringdi Hermann til mín og sagði
mér að pabbi sinn hefði dáið fyrr um
daginn. Mér verður hugsað til þeirra
góðu samtala og samskipta sem ég
hef átt við Ólaf.
Það var fyrir rúmum áratug sem
við á m/b Ársæli Sigurðssyni fórum
að landa fiski hjá þeim feðgum í
Stakkavík, Ólafi, Hermanni og Gesti.
Ekki hafði ég kynnst Ólafi fyrr, en
heyrt hafði maður að þar á bæ væri
mikið unnið og vel vandað til verka.
Við nánari kynni var mér vel ljóst
hvað Ólafur og synir hans lögðu
mikla áherslu á vönduð vinnubrögð á
fiski, bæði um borð í skipunum og í
saltfiskverkuninni enda hefur fyrir-
tæki Ólafs og fjölskyldu fengið við-
urkenningar erlendis fyrir gæða-
vöru á saltfiski.
Árið 1997 var vígt og tekið í notk-
un nýtt og glæsilegt fiskverkunar-
hús í eigu Ólafs og fjölskyldu þar
sem margmenni mætti til að fagna
og samgleðjast þeim. Vel var veitt í
mat og drykk við þessi tímamót.
Meðal margra verka sem Ólafur hef-
ur unnið er að sækja fiskinn af bát-
um sem landað hafa hjá fyrirtækinu,
ekki er hægt að segja annað en þau
störf hafi verið leyst af frábærri
stundvísi og útsjónarsemi. Ég man
ekki eftir því að hafa þurft að bíða
eftir löndum. Aftur á móti kom
stundum fyrir að Ólafur þurfti að
bíða eftir okkur þegar tímar fóru úr-
skeiðis, en það var ekki hans stíll að
kvarta yfir því.
Ólafur var í miklu og góðu sam-
bandi við báta sem lögðu inn afla hjá
Stakkavík. Ég á eftir að sakna sím-
talanna við Ólaf. Ólafur var vanur að
hringja um borð kl. 10:00 á morgn-
ana, þá var hann búinn að fara í fjár-
húsin og gefa. Rætt var um afla-
brögð og hvenær væri rétt að hafa
samband aftur. Einnig var rætt um
landsins gagn og nauðsynjar.
Ólafur stundaði fjárbúskap ásamt
Hermanni syni sínum af miklum
myndarskap. Ólafur sagði mér að
kindurnar væru hans hobbí, eins og
aðrir hefðu golf eða hesta og fleira
sem áhugamál. Aldrei hitti ég fólk
sem hafði annað en gott um Ólaf að
segja, enda maðurinn heiðarlegur,
traustur og ábyggilegur. Ég er
heppinn að hafa kynnst svo frábær-
um manni sem Ólafur var.
Ég sendi Guðbjörgu eiginkonu
Ólafs, börnum þeirra og ættingjum
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Viðar Sæmundsson.
Hann Óli í Stakkavík er fallinn frá.
Ég kynntist Óla fyrir um sautján
árum þegar hann var að hefja rekst-
ur á saltfiskfyrirtækinu Stakkavík
ásamt sonum sínum, þeim Hermanni
og Gesti. Ég sá fljótt hverslags öð-
lingur hann var og heill í gegn, eins
og sagt er. Stórar og vinnulegar
hendurnar, sem ég tók í við okkar
fyrstu kynni, sögðu mikið um þenn-
an mæta mann.
Ég efast um að margir geti státað
af meira og betra dagsverki en hann
Óli. Hann hafði viðurnefnið „sólar-
hringur“ þar sem svo virtist sem
hann gæti unnið nánast endalaust ef
með þurfti. Ég áttaði mig einnig
fljótt á ástæðu þess að hann lagði svo
mikið á sig, hann hafði mikinn metn-
að og vildi gera hlutina vel. Óli var
röskur en vönduð vinnubrögð voru
þó hans aðalsmerki og því hafa millj-
ónir ánægðra neytenda á saltfiski
um víða veröld fengið að kynnast.
Saltfiskur hefur verið verkaður í
margar aldir en Óli og synir hans í
Stakkavík komu fram með gæði sem
ekki höfðu áður þekkst og hafa því
verið í fararbroddi við verkun á salt-
fiski síðustu ár.
Það var ávallt gaman að spjalla við
Óla um fiskverkun og aflabrögð, en
ekki síður um rollurnar hans sem
hann talaði um af miklum áhuga.
Okkar síðasta spjall átti sér stað í
fimmtugsafmæli Hermanns sonar
hans. Þá lék hann á als oddi og naut
sín í faðmi fjölskyldu og vina.
Það leyndi sér ekki að Óli var
stoltur af sinni stóru fjölskyldu sem
syrgir hann nú.
Hans verður sárt saknað og færi
ég Guðbjörgu konu hans, börnum og
öðrum aðstandendum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guðjón Ingi Guðjónsson.
ÓLAFUR KETILS
GAMALÍELSSON