Morgunblaðið - 01.10.2005, Blaðsíða 56

56 LAUGARDAGUR 1. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ IngibergurBjarnason fædd-
ist á Kletti á Kálfs-
hamarsvík í Austur-
Húnavatnssýslu 13.
júlí 1933. Hann lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 23. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Ingibjörg
Sigurðardóttir, f. 5.
júlí 1906, d. 17. júlí
1933, og Bjarni
Theodór Guðmunds-
son, f. 22. mars 1903,
d. 21. jan. 1993. Albræður Ingi-
bergs voru Bragi Dalmar, f. 15.
apr. 1929, d. 20. des. 1939, og
Haukur Lindberg, f. 30. ág. 1930,
d. 13. febr. 1945. Hálfbróðir Ingi-
bergs, samfeðra, er Páll, f. 6. nóv.
1939.
Ingibergur kvæntist 29. ágúst
1959 eftirlifandi eiginkonu sinni,
Sigurbjörgu Viggósdóttur frá
Rauðanesi á Mýrum, f. 29. maí
1940. Börn þeirra eru: 1) Bjarni
Halldór Ingibergsson, f. 3. ágúst
1961, kona hans er Hallborg Arn-
ardóttir, f. 17. okt. 1966. Börn
þeirra: Berglind Anna, f. 14. maí
1990, og Arnar Freyr, f. 16. nóv.
1994. 2) Ingveldur Herdís Ingi-
bergsdóttir, f. 23.
júní 1966, eiginmað-
ur hennar er Sigmar
Helgi Gunnarsson, f.
22. nóv. 1965. Börn
þeirra: Íris Hildur, f.
28. júlí 1986, unnusti
hennar er Guðni
Butt, f. 24. júní 1981,
Valdís Hrönn, f. 1.
des. 1991, og Elín
Heiða, f. 22. júní
1995. 3) Margrét
Ingibergsdóttir, f.
26. okt. 1970, sam-
býlismaður hennar
er Helgi Jóhannesson, f. 4. nóvem-
ber 1967. Börn hans: Heiðar Örn,
f. 21. júní 1994, og Ásrún, f. 2. júlí
1996.
Ingibergur var í fóstri til tíu ára
aldurs hjá Jónasi og Sigurbjörgu á
Fjalli á Skagaströnd, vann við
sveitastörf á ýmsum stöðum í
Borgarfirði, lauk námi í bifvéla-
virkjun á Akranesi og stundaði þá
iðn þar og í Borgarnesi. Árið 1965
hófu þau hjón búskap á nýbýlinu
Rauðanesi III þar sem Ingibergur
bjó til dauðadags.
Ingibergur verður jarðsunginn
frá Borgarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14. Jarðsett
verður í kirkjugarðinum á Borg.
Í dag kveð ég kæran bróður minn,
Ingiberg í Rauðanesi, sem lést eftir
skamma sjúkdómslegu.
Óhætt er að segja að skipst hafi á
skin og skúrir á ævi Inga. Örlögin
brostu ekki blíðlega við honum í
fyrstu. Móðir hans dó fjórum dögum
eftir fæðingu hans svo að hann fór á
mis við það sem ungum börnum er
dýrmætast, móðurfaðm. Faðirinn
stóð uppi með þrjá syni, Braga fjög-
urra ára, Hauk á þriðja ári, auk hins
nýfædda. Inga var komið í fóstur á
heimaslóðum, en faðirinn fluttist
suður á Akranes og leitaði á náðir
systra sinna sem þar bjuggu. Fað-
irinn kvæntist aftur á Akranesi og sá
sem þetta ritar er hálfbróðir Inga,
samfeðra. Mér er í ljósu minni þegar
ég sá bróður minn í fyrsta sinn.
Hann var þá tíu ára að aldri og ég á
fjórða ári. Ég sé hann fyrir mér glað-
legan og festulegan, mér fannst hann
fullorðinslegur, en hann tók litla
bróður sínum mjög vinsamlega.
Ingi var lengi í sveit í Borgarfirði
og sem vinnumaður þegar hann
stálpaðist. Hann hafði mikinn áhuga
á vélum og bifreiðum og rúmlega tví-
tugur hóf hann nám í bifvélavirkjun
á Akranesi. Þá kom vel í ljós hvað
Inga var margt til lista lagt, námið
veittist honum létt og kostir hans
nutu sín vel í þessu starfi. Hann var
duglegur og þrautseigur, laginn og
glöggur.
Þó að örlögin væru bitur í fyrstu
varð þar mikil breyting á. Það var
líkast því sem örlagadísirnar vildu
bæta honum upp það sem áður hafði
miður farið. Mesta gæfa hans var
þegar hann kynntist henni Sigur-
björgu í Rauðanesi. Þau bjuggu
fyrstu árin í Borgarnesi þar sem Ingi
stundaði iðn sína, en stóra ævintýrið
var þegar þau hófu búskap á nýbýli í
landi Rauðaness árið 1965 og brutu
land til ræktunar af miklum dugnaði
og bjartsýni. Ógleymanlegt var að
koma til þeirra þá um sumarið í litla
íbúð sem þau höfðu útbúið til bráða-
birgða í hluta fjóssins. Stoltið skein
úr augum þeirra þegar þau gengu
með gestum upp á holtið þar sem
íbúðarhúsið skyldi standa og út-
skýrðu framtíðardrauma sína. Og
draumar þeirra rættust. Í 40 ár hafa
þau hjón búið myndarbúi. Og mann-
vænleg börn þeirra og síðan barna-
börn hafa öll verið foreldrum sínum
til gleði og styrks. Búskapurinn og
fjölskyldan voru það sem Ingi lifði
fyrir og veitti honum hamingju.
Hann var einstaklega barngóður,
glettinn og hlýr. Hann var trygg-
lyndur og fastur fyrir og gat hvesst
brún ef honum mislíkaði.
Dauðinn hreif móður Inga og eldri
bræður án þess hann kynntist þeim.
Faðir okkar dó í hárri elli fyrir rúm-
um áratug. Gott er að trúa því að nú
hittist ástvinir sem fengu ekki notið
samvista í þessum heimi.
Far þú heill, bróðir kær, og þakkir
fyrir samverustundirnar sem hefðu
mátt vera miklu fleiri.
Við Álfheiður færum Sigurbjörgu,
börnum þeirra og barnabörnum inni-
legar samúðarkveðjur.
Páll Bjarnason.
Þeim fækkar sem tóku þátt í að ala
mig upp á Mýrunum. Í dag verður til
moldar borinn Ingibergur Bjarna-
son, maður Sigurbjargar Viggós-
dóttur frænku minnar frá Rauða-
nesi. Ég kom í Rauðanes fimm ára
gamall í veikindum móður minnar og
dvaldi hjá frændfólki mínu öll sumur,
og oft langt fram á vetur, þangað til
ég var kominn á þrettánda ár. Síðan
hefur aldrei slitnað sundur streng-
urinn milli mín og minna góðu Rauð-
nesinga þótt fundirnir verði slitrótt-
ari með árunum.
Ingibergur var einn af þeim sem
gerðu mér dvölina í Rauðanesi að
ógleymanlegum tíma. Hann var þeg-
ar orðinn lífsförunautur Sigurbjarg-
ar frænku minnar þegar mig bar að
garði í Rauðanesi. Hann var þá ung-
ur maður í blóma lífsins, vöðvamikill
og sterkur eins og fíll, jafnan snögg-
hærður en eldrauður á hár sem okk-
ur dýrfirskum keltum sem allir átt-
um rauðhærða eða kolsvarta
forfeður þótti heldur betra. Hann
var bæði snarpur til verka og frár á
fæti, hljóp uppi bæði naut og rollur
og skaut gæsir og skarfa. Hann sagði
líka meiningu sína með umbúðalaus-
um hætti. Mér er það sérstaklega
minnisstætt hversu skorinorður
hann var um óhóflegt eftirlit útsend-
ara landbúnaðarráðuneytisins með
fullkomlega löglegum sjávarveiðum
okkar Rauðnesinga á laxi og silungi
og hversu kjarnyrtur hann var um
fánýti slíkra afskipta af lífsbjörg
sveitafólksins.
Á þessum tíma voru vegleysur.
Sambandið við umheiminn var stop-
ult, ekkert rafmagn og engin blöð
nema blessaður Tíminn sem gerði
mig um stund að framsóknarmanni.
Í sveitinni gilti því sjálfsbjörgin.
Menn þurftu að vera búnir í stakk til
að gera alla hluti sjálfir. Ingibergur
var því sannkallaður hvalreki fyrir
sjálfsþurftarbúið í Rauðanesi á þeim
tíma. Hann gat sjarmerað líf í allar
maskínur sem biluðu, kom lúnum
traktorum aftur til lífs, bílar sem
harðneituðu gangi hrukku af stað í
hans höndum og bátar sigldu. Allar
vélar léku í höndum hans. Stundum
fannst mér að hann þyrfti ekki nema
tala við gömlu ljósavélina til að hún
lýsti aftur upp reisulegan Rauða-
nesbæinn. Sýnu best þótti mér þó í
fari hans hversu lipur hann var við
litla stráka sem vildu fylgja honum
út í Rauðaneseyjar að veiða lunda,
eða niður í Nes að huga að varpinu
eða nýfæddum lömbum. Aldrei færð-
ist hann undan að kippa okkur með,
bera okkur yfir læki, teyma undir
okkur eða leyfa að sitja á traktornum
og taka annað slagið í stýrið sem var
meiriháttar upphefð í þá daga. Bestu
minningar mínar eru um lundaveiðar
í eyjunum og ógleymanlegt er mér
kapp Ingibergs heitins í ferðum okk-
ar út í Rauðaneseyjar. Hann var
ósínkur á tíma sinn við okkur Steinar
heitinn mág sinn og var jafnan til í að
skreppa út á Borgarfjörðinn á gamla
Blíðfara að renna fyrir kola sem lá á
sandinum þar sem Hvítá skolaðist út
í fjörðinn. Sömuleiðis standa mér
enn í minni skemmtiferðirnar á logn-
kyrrum sumarsævi út á fjörðinn fyr-
ir framan þar sem smiðja Skalla-
gríms og Egils sterka stóð
samkvæmt Landnámu.
Nú er minn gamli veiðifélagi úr
eyjunum allur. Ferðum með honum
út á Borgarfjörðinn er endanlega
lokið. Við ferðalok þakka ég honum
alla þá hlýju og elskusemi sem hann
sýndi mér reykvískum strák fyrir
fjórum áratugum og gott betur. Við
Árný vottum Sigurbjörgu frænku
minni samúð okkar og börnum
þeirra og ættingjum öllum og biðjum
Guð að blessa minningu góðs manns.
Össur Skarphéðinsson.
Afmælisveisla hjá Garðari frænda
á æskuslóðum. Fáni við hún. Hátíð-
arstund. Kunnugleg andlit og
ókunnugleg. Vekja spurningar. At-
hyglin beinist að einu borðinu. Glað-
leg kona og karlmaður, hlédrægur,
feiminn. Aldur óræður, útlitið minnir
pínulítið á strákpjakk. Feiminn,
glettinn prakkara. Hann horfir á
glaðlegu konuna með ást og virð-
ingu. Það er eins og hann sæki styrk
og uppörvun til hennar í þessum,
næstum því, ógnandi aðstæðum, þar
sem ættingjar eru allt um kring, en
samt ókunnugt fólk. Ingibergur og
Sigurbjörg sitja við borðið.
Ég sá hann þarna í fyrst skipti,
vissi ekki að hann væri til, samt erum
við systkinabörn. Það var eitthvað
við þennan frænda minn sem snerti
streng í brjósti mínu. Stolt. Forvitni.
Ég vissi það ekki þá, en ég veit það
nú. Einu sinni, nýfæddur, móður-
laus, lítill drengur, erfið æska. Átak-
anleg fjölskyldusaga.
Næst þegar við frændi hittumst,
er aftur flaggað, nú í hálfa. Jarðarför
í Grindavík. Nú er áræðið annað en
fyrr, upplitsdjarft, glaðlegt viðmót.
Síðar … ógleymanleg stund í
Rauðanesi, setið yfir dýrindis veit-
ingum. Myndir skoðaðar, rætt um
bíla, vélar, búskapinn, veiði, íþróttir,
barnabörnin. Ingibergur lék á als
oddi.
Brunað í Skagafjörð á Landsmót.
Samhent fjölskylda, stuðningur,
hvatning.
Kynnin efldust. Góð nærvera,
hlýtt hjarta, ásamt umvefjandi kær-
leik Sigurbjargar skapar vellíðan í
návist þeirra. Auðgar lífið.
Í ágúst síðastliðnum lá leiðin aftur
norður. Heimsóknir til vina. Nýr
dagur, smáþreyta, gott ferðaveður.
Kveðjustund, hlýtt faðmlag, góðar
óskir. Engan grunar það sem er í
vændum.
Enn á ný er lagt upp í ferð. Að
þessu sinni fer frændi einn. Óvænt.
Eftir stendur fjölskyldan harmi sleg-
in. Minningarnar áleitnar. Síðasta
faðmlagið rifjað upp, óskin um góða
ferð líka. Lán að hafa kynnst honum,
átt pínu í honum.
Í dag blaktir fáni við stöng, virð-
ingarvottur á kveðjustund.
Fjölskyldunni votta ég mína
dýpstu samúð. Guð veiti ykkur styrk
og huggun.
Guð blessi minningu Ingibergs.
Arnfríður Arnardóttir.
Elskulegur föðurbróðir minn er
fallinn frá.
Það eru fimm ár síðan margir
héldu að hann Ingi væri að yfirgefa
okkur vegna sjúkdóms sem hann
greindist með þá. Með sinni þrjósku
og ákveðni bauð hann sjúkdómnum
birginn og náði að eiga nokkur frek-
ar góð ár þar til annað áfall reið yfir
nú um miðjan september.
Hann var frekar dulur og hógvær
en undir niðri leyndist glettinn mað-
ur sem sagði skemmtilega frá mörg-
um ævintýrum sem hann hafði upp-
lifað. Það hefur ávallt verið gaman að
koma í heimsókn til Inga og Sigur-
bjargar í Rauðanes, fá hlýlegar mót-
tökur og heyra ferðasögur en þau
voru dugleg að ferðast hvort sem var
innanlands eða utan. Ingi og Sigur-
björg voru stolt af afkomendum sín-
um og tengdafólki, enda allt hið
mesta sómafólk.
Ég er svo þakklát fyrir allar þær
góðu stundir sem ég hef átt með hon-
um frænda mínum, en þeim mun ég
aldrei gleyma.
Megi almáttugur Guð varðveita
minningu góðs manns.
Sigurbjörgu, Bjarna, Ingu Dísu,
Möggu, tengdabörnum, barnabörn-
um og öðrum ástvinum votta ég mína
innilegustu samúð.
Þuríður Anna Pálsdóttir.
Ingibergur var svo lánsamur að
krækja í elstu heimasætuna í Rauða-
nesi, Sigurbjörgu, dóttur öndvegis-
hjónanna Viggós Jónssonar og Ing-
veldar Guðjónsdóttur. Ég var aftur
svo lánsamur að fá að vera í sveit hjá
þessu fólki í mörg sumur og reynd-
ust þau mér öll einstaklega vel.
Þau Ingibergur og Sigurbjörg
voru einstaklega samhent hjón og
byggðu nýbýlið að Rauðanesi III
upp af miklum myndarskap og dugn-
aði. Þegar ég kom fyrst til dvalar í
Rauðanesi vorið 1964 voru þau að
byggja hlöðu og sambyggt fjós en
mannvirki þessi eru í fullri notkun
enn í dag. Það sem einkenndi fram-
kvæmdir í Rauðanesi III var það
sérstaka andrúmsloft sem maður
upplifði á meðan verið var að leggja
drög að framkvæmdum og á meðan á
þeim stóð. Það ríkti sannkölluð fram-
kvæmdagleði, verkin unnust hratt en
yfirvegað, ánægja var í fyrirrúmi og
bros á hverju andliti. Voru þau hjón-
in einstaklega stolt af hverju unnu
verki.
Með byggingarframkvæmdunum
sýndu þau áræði en um leið bæði
hagsýni og mikla framsýni. Sem
dæmi um það má nefna að í nefndu
fjósi stúkuði þau af íbúðarrými fyrir
sig og frumburðinn Bjarna, því stórt
var byggt og ekki skynsamlegt að
taka fé úr atvinnufjárfestingu til
byggingar íbúðarhúsnæðis að svo
stöddu. Það var síðan byggt fljót-
lega, en hagsýni sem þessi fyrir-
finnst varla í dag.
Ingibergur var frá Akranesi, lærð-
ur bifvélavirki og laginn við öll tól og
tæki. Nýttist þessi kunnátta hans
þeim vel í búrekstrinum. Hann hélt
tækjum sínum einstaklega vel við og
sætti sig ekki við að þau væru í ólagi.
Rauðanesbændur leigðu slægjur á
Borg og á Ferjubakkaengjum því
bústofn var í örum vexti og hægt
gekk að brjóta land undir ræktun
heima. Þetta kallaði á meira álag á
tæki en ella og kom tæknikunnátta
Ingibergs sér þá vel.
Þegar ég ákvað að kaupa mér
minn fyrsta bíl leitaði ég uppi gaml-
an Chevrolet sem Ingibergur hafði
selt tveimur árum áður. Bíl þennan
hafði hann gert upp og notað um
nokkurn tíma áður en hann gerði þau
mistök, að mínu mati, að selja hann.
Ég var ósvikinn af bílnum og reynd-
ust þetta góð kaup.
Hann hikaði ekki við að fara sínar
eigin leiðir í búskapnum. Til dæmis
er mér minnisstætt að hann kaus að
nota sturtuvagna við heyflutninga
sem hann reyndar útbjó sjálfur þeg-
ar aðrir kollegar hans fengu sér
sjálfhleðsluvagna.
Ingibergur hafði fastmótaðar
skoðanir á mönnum og málefnum og
lá ekkert á þeim.
Ingibergur var heilsuveill síðustu
árin en dró ekkert af sér við að að-
stoða dótturina og tengdasoninn í því
nútíma tæknifjósi sem þau hafa kom-
ið sér upp áföstu hinu eldra.
Ég votta Sigurbjörgu samúð mína
og veit að hún mun takast á við fram-
tíðina af þeim krafti og dugnaði sem
hún er þekkt fyrir.
Garðar Briem.
Elsku pabbi, þetta var stutt en erf-
ið barátta sem því miður fór ekki á
þann veg sem við óskuðum. Nú flæða
minningarnar að mér sem ég á svo
margar um þig og get ég ekki annað
en þakkað fyrir þær góðu stundir
sem við höfum átt sem hefðu mátt
verða svo miklu, miklu fleiri. Mínar
bestu minningar úr bernsku eru þeg-
ar ég fékk að vera með þér úti að
vinna. Ég undi mér alltaf best með
þér úti á verkstæði eða annars staðar
þar sem verk þurfti að vinna og alltaf
fékk maður að hjálpa til. Þegar ég
flutti að heiman var enn alltaf hægt
að leita til þín ef ég þurfti hjálp og al-
veg sama hvað það var, þú varst allt-
af tilbúinn fyrir litlu stelpuna þína.
Það er skrítið að koma heim í
sveitina og þú ert ekki þar eins og
venjulega, þú kemur ekki oftar og
tekur á móti okkur með opnum
faðmi. Það eru góðu minningarnar
sem ég geymi með mér núna eins og í
sumar þegar þú fórst með okkur í
siglingu í frábæru veðri og hafðir svo
gaman af að segja Helga og Heiðari
frá öllum eyjum og skerjum í firð-
inum. Ég sé þig líka fyrir mér bros-
andi þar sem þú tekur utan um axl-
irnar á mér eftir að við höfum verið
að skjóta létt hvort á annað.
Þín verður sárt saknað en ég
hugga mig við það að það hefur verið
vel tekið á móti þér þar sem þú ert
núna og þér líður vel.
Ég gleymi ekki góðum stundum
og yndislegum endurfundum
Komdu og taktu hönd mína,
láttu hönd þína á mína
Sérðu ekki hvað þær eru líkar?
Af ást og væntumþykju ríkar
Alltaf vil ég hafa þig hér,
hér nálægt og við hlið mér
en ekkert get ég gert
nema grátið og böndin hert.
Vertu glaður og ég vona og bið
að þetta verði ekki alltaf svona og við
hittumst á ný, ég litla hnáta
og þú besti pabbi.
(Erna.)
Með kærri kveðju.
Þín dóttir
Margrét.
INGIBERGUR
BJARNASON
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyr-
ir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki lengri en 2.000 slög (stafir með bilum -
mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvadd-
ur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur senda
inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um,
fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minn-
ingargreinunum.
Undirskrift Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með minning-
argrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd er ráðlegt að senda
hana á myndamóttöku: pix@mbl.is og láta umsjónarmenn minningargreina
vita.
Minningargreinar